Sorry allemaal heb al een tijd niks gepost, via mn ouders bereiken mij allemaal teleurgestelde geluiden :D
Voor nu alleen even een hele korte update, heb t namelijk weer drukdrukdruk, moet allerlei schrijfdingen doen, ben heel veel in de winkel (waar we opeens geen internet meer hebben)en cross tussendoor heel Guatemala door, dus volgende week een uitgebreider stuk!
- De winteris hier begonnen, dit betekend overdag heerlijk lekker weer, maar om ong 5 uur smiddags opeens KOUD!!
- de tafel die ik heb kunnen laten maken dankzij jullie donaties is klaar en staat zelfs al in de winkel. Hij is heeeel mooi geworden, is nl altijd nog even afwachten hier of je ideeen en wensen helemaal goed zijn overgekomen ;) Ik ben vanmorgen nog even langsgeweest bij de timmerman en ook de twee kasten zijn bijna klaar en lijken ook al precies op wat we hadden gevraagd, maargoed nog even afkloppen. Volgende week de foto´s!
- De eerste trainingen die we met geld van de donaties hebben kunnen betalen zijn ook geweest en gingen heel goed, ging oa over leiderschap, wat zijn de verantwoordelijkheden binnen een cooperatie etc.
- Ut´z Bat´z krijgt een advertentie in Que Pasa, een landelijk gratis voor toeristen, heel vet! Gaat als het goed is heel veel meer bezoekers opleveren! Heb net gebeld met de eigenaar van het blad en wordt gedrukt as we speak, spannend!!
- Dankzij Marieke, een vrijwilligster die hier ong 3 weken was (super gezellig!!!!!) hebben we een kerstkaartenproject opgestart. De meesten weten daar waarschijnlijk al van of hebben zelfs al kaarten gekocht, want de ouders hebben als een malle verkocht, helemaal goed dus! En wat zijn ze leuk he!!! Er gaan als het goed is nog wat setjes richting Heerhugowaard, dus als je nog op zoek bent naar unieke kerstkaarten bel mijn ouders even of stuur me een mailtje: femke_beers@hotmail.com.
- En in het kader van de Sint-Kerst: vergeet de webwinkel op www.enmisalsa.com en de Latino muziek CD´s niet (als je cd´s wilt bestellen, mail me)!!! Jaja, mn verkopersskills zijn helemaal aangewakkerd, haha.. Maargoed, ik zie met mn eigen ogen waar het geld terecht komt en dat het hier hardstikke nodig is, dus als t een beetje teveel van het goede wordt, vergeef me!
- hier in chichi niks geen sinterklaas, december staat in het teken van de ferias, andere feesten, onder andere de feestdag van de stadsheilige Santo Tomas, .Iedereen is druk bezig met voorbereidingen voor speciale ceremonies, dagenlange dansen in speciale kleren en maskers, processies, feesten etc. Ben benieuwd!
Nou, ga weer aan t werk, tot snel!!
Dikke kus!
vrijdag 27 november 2009
dinsdag 3 november 2009
Tropisch warm!
Hallo Allemaal,
Het is inmiddels al weer dinsdag en de tijd vliegt! Hier weer even een korte samenvatting van de afgelopen dagen. Ja, jullie zullen het niet willen geloven maar Femke en Lida hebben de krant gehaald in Guatemala met foto en al. Het was wel een in scene gezet stuk, maar dat geeft niet. Ze zijn nu echt wereldberoemd.
Zondag was het 1 november, een belangrijke feestdag in dit land want het was Allerheiligen. Dit wordt uitgebreid gevierd, net al 2 november Allerzielen. De mensen gaan op 31 oktober allemaal naar de kerkhoven om de huisjes die daar op staan te schilderen en van bloemen te voorzien, waar ze dan op 2 november allemaal weer naar toegaan om op het kerkhof de doden te eren en te feesten. Echt ongelooflijk, er wordt gekookt en flink gegeten en er wordt zelfs een maaltijd voor de dode meegenomen. Rond het kerkhof is er een soort markt. Heel bijzonder!
Zodag zijn we vroeg naar de winkel gegaan en op dat moment kwam net de grote processie eraan. Er worden belangrijke heiligenbeelden meegetorst, die zeer kleurrijk zijn versierd. Verder lopen er van alle cofrades (broederschappen) vertegenwoordigers mee in traditionele klederdracht en met hun eigen muziek. Prachtig om te zien en volgens Francien heel bijzonder om dit mee te maken. Na de processie naar de winkel gegaan om de laatste klussen af te ronden.Daarna afscheid nemen van Emiliana, de presidente van de cooperatie, maar niet nadat we de winkel nog even hebben rondgestruind om nog wat cadeau´s te kopen. Het afscheid was wel even slikken.
Rond 14.00 uur gingen we met de shuttle naar Antigua waar we de volgende morgen om 4.00 zouden worden opgehaald voor onze trip naar Flores, Tikal,Livingstone en Rio Dulce. ´s Avonds zijn we eerst langs de familie gegaan waar Fem de eerste 3 weken heeft gewoond. Ze waren erg blij om haar en ons te zien. Wat een lieve vriendelijke mensen! Daarna zijn we uit eten gegaan met Francien, Jonathan, William van het reisbureau en ons 3 om het afscheid te vieren (snik..). Was wel erg gezellig.
´s Ochtends vroeg opgestaan om naar het vliegveld gebracht te worden voor een binnenlandse vlucht naar Flores. Een klein toestel voor ongeveer 40 personen waar we met een man of 15 in zaten! Vanaf het vliegveld werden we opgehaald voor de toer naar Tikal, een groot nationaal park met tropisch regenwoud, waar veel overblijfselen van de Mayacultuur van honderden jaren geleden zijn te bewonderen. Er staan allerlei tempels en andere gebouwen uit die tijd. Heel bijzonder is dat ongeveer 80% van de gebouwen zelfs nog overgroeid zijn met tropisch regenwoud en is dus niet zichtbaar. Er wordt al 15 jaar gerestaureerd en ze zijn voorlopig nog lang niet klaar. We werden rondgeleid door Aquilino, een goed engelssprekende gids en hebben er veel van opgestoken. Het park is verder prachtig met veel vogels en wilde dieren, waarvan alleen de Apen, woelrat, bijzodere kalkoenen en vogels zich lieten zien. Na de trip werden we naar Flores gebracht, een leuk stadje aan het meer. Het klimaat is in dit deel van het land tropisch met een zeer hoge luchtvochtigheid dus klam maar ook wel erg lekker. ´s Avonds buiten op een terras gegeten en op tijd de koffer in.
Vandaag zijn we met een luxe toeringcar naar Rio Dulce gereden, een stadje aan een grote rivier die uitkomt in de Caraibische zee bij Livingstone. Hier gaan we morgen met de boot naar toe om een dagje te chillen aan het strand. Ons hotel hier bestaat uit lodges die in het tropische regenwoud staan en ook dit lijkt wel weer op het paradijs. Je kunt alleen met de boot bij dit hotel komen omdat het aan de overkant van de rivier ligt. Zit nu in het internetcafe in de stad om jullie op de hoogte te houden. Donderdag gaan we een tocht met een gids maken over de rivier en reizen dan vrijdag naar Guatemala City, waar we zaterdag vroeg weer vertrekken naar huis.
Ik hoop dat we nog thuis kunnen komen, want nadat mijn pinpas was gejat komt Lida er nu pas achter dat ze een aantal keren een verkeerde pin heeft ingevoerd. Nu is het dus duidelijk waarom zij ook geen geld meer kon pinnen!!! Zo handig, maar gelukkig brengt mijn creditcard uitkomst!
Ik denk dat dit wel onze laatste bijdrage zal zijn aan het blog. De rest van de belevenissen horen jullie thuis wel weer!Ik denk dat we hier nog een aantal dagen onwijs gaan genieten en chillen.
Veel liefs van ons en groetjes!
Lida, Femke en Jos
Het is inmiddels al weer dinsdag en de tijd vliegt! Hier weer even een korte samenvatting van de afgelopen dagen. Ja, jullie zullen het niet willen geloven maar Femke en Lida hebben de krant gehaald in Guatemala met foto en al. Het was wel een in scene gezet stuk, maar dat geeft niet. Ze zijn nu echt wereldberoemd.
Zondag was het 1 november, een belangrijke feestdag in dit land want het was Allerheiligen. Dit wordt uitgebreid gevierd, net al 2 november Allerzielen. De mensen gaan op 31 oktober allemaal naar de kerkhoven om de huisjes die daar op staan te schilderen en van bloemen te voorzien, waar ze dan op 2 november allemaal weer naar toegaan om op het kerkhof de doden te eren en te feesten. Echt ongelooflijk, er wordt gekookt en flink gegeten en er wordt zelfs een maaltijd voor de dode meegenomen. Rond het kerkhof is er een soort markt. Heel bijzonder!
Zodag zijn we vroeg naar de winkel gegaan en op dat moment kwam net de grote processie eraan. Er worden belangrijke heiligenbeelden meegetorst, die zeer kleurrijk zijn versierd. Verder lopen er van alle cofrades (broederschappen) vertegenwoordigers mee in traditionele klederdracht en met hun eigen muziek. Prachtig om te zien en volgens Francien heel bijzonder om dit mee te maken. Na de processie naar de winkel gegaan om de laatste klussen af te ronden.Daarna afscheid nemen van Emiliana, de presidente van de cooperatie, maar niet nadat we de winkel nog even hebben rondgestruind om nog wat cadeau´s te kopen. Het afscheid was wel even slikken.
Rond 14.00 uur gingen we met de shuttle naar Antigua waar we de volgende morgen om 4.00 zouden worden opgehaald voor onze trip naar Flores, Tikal,Livingstone en Rio Dulce. ´s Avonds zijn we eerst langs de familie gegaan waar Fem de eerste 3 weken heeft gewoond. Ze waren erg blij om haar en ons te zien. Wat een lieve vriendelijke mensen! Daarna zijn we uit eten gegaan met Francien, Jonathan, William van het reisbureau en ons 3 om het afscheid te vieren (snik..). Was wel erg gezellig.
´s Ochtends vroeg opgestaan om naar het vliegveld gebracht te worden voor een binnenlandse vlucht naar Flores. Een klein toestel voor ongeveer 40 personen waar we met een man of 15 in zaten! Vanaf het vliegveld werden we opgehaald voor de toer naar Tikal, een groot nationaal park met tropisch regenwoud, waar veel overblijfselen van de Mayacultuur van honderden jaren geleden zijn te bewonderen. Er staan allerlei tempels en andere gebouwen uit die tijd. Heel bijzonder is dat ongeveer 80% van de gebouwen zelfs nog overgroeid zijn met tropisch regenwoud en is dus niet zichtbaar. Er wordt al 15 jaar gerestaureerd en ze zijn voorlopig nog lang niet klaar. We werden rondgeleid door Aquilino, een goed engelssprekende gids en hebben er veel van opgestoken. Het park is verder prachtig met veel vogels en wilde dieren, waarvan alleen de Apen, woelrat, bijzodere kalkoenen en vogels zich lieten zien. Na de trip werden we naar Flores gebracht, een leuk stadje aan het meer. Het klimaat is in dit deel van het land tropisch met een zeer hoge luchtvochtigheid dus klam maar ook wel erg lekker. ´s Avonds buiten op een terras gegeten en op tijd de koffer in.
Vandaag zijn we met een luxe toeringcar naar Rio Dulce gereden, een stadje aan een grote rivier die uitkomt in de Caraibische zee bij Livingstone. Hier gaan we morgen met de boot naar toe om een dagje te chillen aan het strand. Ons hotel hier bestaat uit lodges die in het tropische regenwoud staan en ook dit lijkt wel weer op het paradijs. Je kunt alleen met de boot bij dit hotel komen omdat het aan de overkant van de rivier ligt. Zit nu in het internetcafe in de stad om jullie op de hoogte te houden. Donderdag gaan we een tocht met een gids maken over de rivier en reizen dan vrijdag naar Guatemala City, waar we zaterdag vroeg weer vertrekken naar huis.
Ik hoop dat we nog thuis kunnen komen, want nadat mijn pinpas was gejat komt Lida er nu pas achter dat ze een aantal keren een verkeerde pin heeft ingevoerd. Nu is het dus duidelijk waarom zij ook geen geld meer kon pinnen!!! Zo handig, maar gelukkig brengt mijn creditcard uitkomst!
Ik denk dat dit wel onze laatste bijdrage zal zijn aan het blog. De rest van de belevenissen horen jullie thuis wel weer!Ik denk dat we hier nog een aantal dagen onwijs gaan genieten en chillen.
Veel liefs van ons en groetjes!
Lida, Femke en Jos
zondag 1 november 2009
Daar zijn we weer!
Daar zijn we weer!
Zaterdag 31 oktober
Er zijn bijna weer 5 dagen voorbij en dit zijn dagen die we niet snel zullen vergeten. Ik kan bijna niet geloven wat we allemaal gedaan en gezien hebben.
Vanuit het paradijs Islaverde zijn we dinsdag lopend langs de kust naar de botensteiger gegaan en hebben daar de boot naar San Juan genomen. De plannen zijn voor de zoveelste keer gewijzigd. We wilden naar San Pedro om daar een koffietoer naar een koffieplantage te maken, maar bij nader inzien leek het beter om naar San Juan te gaan. We waren wat later vertrokken en hebben daarna een tijd moeten wachten op de boot en zo ben je in Guatemala gauw een uur verder. Je moet in dit land absoluut geen haast hebben. Achteraf zijn we blij dat we direct naar San Juan zijn gegaan om de “Asociacion” van de vrouwen van deze plaats te bezoeken. Zij maken prachtige stoffen die ze weven van katoen dat ze op natuurlijke wijze kleuren, la tintes naturalis.
Met een heerlijke zon op onze bol varen we over het meer van Atitlan. De mensen rond het meer zijn helemaal van slag omdat het meer sinds ruim een week helemaal vergeven is van algen als gevolg van een bepaalde bacterie. Zwemmen is onmogelijk en het ergste is dat dit over het hele meer is uitgespreid. De crisis is in Guatemala ook voelbaar want er zijn veel minder toeristen dan andere jaren. Ze zijn erg bang dat het nu nog minder zal worden. Het is dan ook aandoenlijk om te zien dat mensen met man en macht met vergieten, zeven en ander denkbare hulpmiddelen proberen de drab uit het meer te vissen, wat natuurlijk onbegonnen werk is.
In San Juan werden we opgehaald door Rosario en moesten tegen een stevige steile helling op. Jos met een rugzak die bijna niet te tillen was. We hadden natuurlijk veel te veel mee voor 2 nachten!!! En Femke maar tegen iedereen zeggen dat haar pa goed was als bank en als pakezel! Ja,ja….
De ontvangst bij de vrouwen van de Asociacion was allerhartelijkst. We werden rondgeleid door de winkel en kregen uitleg over hun vereniging, hun activiteiten en vooral ook de wijze waarop ze de stoffen kleuren. Ze gebruiken vele soorten planten die allemaal hun specifieke kleur afgeven. Oranje van wortelen is heel logisch, maar dat een groene plant uiteindelijk een blauwe kleur afgeeft zou je niet verwachten. Op ons verzoek hebben ze een hele demonstratie gegeven. De planten worden klein gemaakt, gekookt en vervolgens wordt de witte katoen een half uur meegekookt, terwijl er voortdurend wordt geroerd. Daarna blijft de katoen nog een dag in de afgekoelde vloeistof staan en krijgt het uiteindelijk zijn definitieve kleur. Hetzelfde extract kan nog twee keer gebruikt worden, maar telkens wordt de kleur een tint lichter.
Naast de winkel runnen de vrouwen ook nog een klein restaurant en een soort loket waar tortilla’s worden verkocht. Voor toeristen verzorgen ze demonstraties inclusief een maaltijd, dus natuurlijk bleven we daar om ook te lunchen. Voor ons werd speciaal de tafel feestelijk gedekt, zo schattig!
De vereniging is goed georganiseerd en heeft voor deze 18 vrouwen voor een veel betere levenstandaard gezorgd. Al hun kinderen kunnen nu naar school. De oudere kinderen krijgen van hun moeders les in weven of helpen in de keuken van het restaurant en dragen zo ook hun steentje aan het welzijn van de familie.
Terwijl Femke met de presidente van de vereniging en de andere vrouwen nog een zakelijke bespreking heeft, zijn Lida en ik in de winkel rond gaan kijken en hebben daar mooie spullen gekocht. Ik denk dat ze zelden zo’n omzet hebben gedraaid dus dat beloofd wat voor het thuisfront!? Het was hartverwarmend om te zien hoe blij de vrouwen waren dat we hun producten mooi vonden en ze wilde kopen. En eerlijk is eerlijk: ze maken hele mooie dingen, die ook uniek zijn. De artikelen gemaakt van de natuurlijk gekleurde stoffen zijn nergens anders te krijgen, met uitzondering dan in de winkel van Ut’z Bat’z. De producten worden daar in consignatie verkocht dat wil zeggen dat de vrouwen er alleen geld voor krijgen als iets ook werkelijk verkocht is. Zo helpen de beide groepen elkaar.
Na dit geweldige bezoek met demonstratie en lunch gingen we met de tuctuc naar San Pedro om vervolgens met de boot, in de regen, terug te gaan naar Panajachel waar we op bezoek gingen bij het restaurant van Karin, een vriendin van Francien en inmiddels ook van Femke. Hier hebben we heerlijk gegeten, lekker zitten kletsen en zijn uiteindelijk terecht gekomen in een hotel aan de overkant van het restaurant. Dat was heel handig voor deze ezel!
Woensdag zijn we met de chickenbus weer terug gegaan naar Chichi. Zoals inmiddels gebruikelijk is, is het schema veranderd. Om niet steeds te hoeven sjouwen besloten we eerst toch maar de spullen terug naar huis te brengen. Daarna was het doel een bezoek aan Quichel, het dorp waar de meeste vrouwen van de coöperatie Ut’z Bat’z vandaan komen. Een van hen heeft ons vanaf de winkel meegenomen naar haar dorp in de laadbak van een pick-up truck dat een gebruikelijk vervoersmiddel is naar de afgelegen dorpen waar geen bussen komen. Deze wijze van vervoer hadden we nog niet meegemaakt! Vanzelfsprekend wordt voor dit vervoer betaald, want alles in Guatemala draait om geld. De mensen proberen met van alles en nog wat een paar centen te verdienen. Zelfs lege colablikjes leveren geld op!
Nadat we van de grote weg afgereden waren naar het dorp, werd het ons wel duidelijk waarom deze pick-ups, vaak afgeladen vol gepropt met mensen en goederen, ingezet worden voor vervoer naar de dorpen. De wegen zijn niet meer dan grindpaden vol met kuilen, met bochten en steile klimmen, waar een gewone auto beslist niet tegenop kan. De grindpaden voerden ons langs enorme maïsvelden met smalle paden Via een dergelijk pad kom je bij de huisjes van de families. Nou huisjes, bij ons zou je zeggen een schuurtje met een dak van golfplaten. Ongelooflijk hoe primitief de mensen hier leven, hoewel ze elektriciteit en water hebben, maar ook een mobiel die zelfs in de meest afgelegen gebieden bereik heeft! Niet alle vrouwen waren op de hoogte van ons bezoek en waren echt verrast en blij ons te zien in hun dorp. Er werden stoelen aangerukt en drinken. De kindertjes waren aanvankelijk wat verlegen. Die hebben we blij kunnen maken met de kleurplaten en kleurtjes die oma Beers ons mee had gegeven. Een aantal vrouwen en hun dochters waren aan het weven en ook hier hebben we kunnen zien hoe goed ze de techniek beheersen. De kwaliteit van de stoffen wordt steeds beter. Femke en Lida moesten natuurlijk ook de Maya kleren aan voor de foto. Juliana gaf ons ook nog een rondleiding over hun terrein, want ze bezitten op zich wel een grote lap grond. Als ik het goed begrepen heb wel 4 ha. Het is vooral maïs wat ze verbouwen waar ze de tortilla’s van kunnen maken. Per persoon worden er ongeveer 15 tot 20 per dag verorberd. Het was echt heel indrukwekkend om te ervaren hoe deze mensen leven, bijna niets hebben en toch blij en vriendelijk zijn. Met de pick-up werden we weer teruggebracht.
Na ons bezoek zijn we terug gegaan naar Chichi en hebben de gallary bezocht van vrienden van Femke, de tweeling Miguel en Juan. Zij namen alle tijd om uitleg te geven over hun werk, hun technieken en over Guatemala in het algemeen. Zij waren ook erg nieuwsgierig naar het leven in Nederland. Ze maken mooie dingen en Femke dacht aan een mogelijke samenwerking met de winkel van Ut’z Bat’z. Krijgt vast een vervolg!
’s Avonds gegeten bij Ruth en met een privé-concert tot besluit. Felipe ging voor ons zingen en we eindigden met een gebed!!!!!
Donderdag en vrijdag zijn we de hele dag in de winkel geweest om te helpen met het opzetten van een goede registratie, een inventarisatie en het maken van een goed bestand voor de voorraad. Dit is nog een hele klus. Er zijn in Chichi veel activiteiten ter voorbereiding van Dia de los Santos, Allerheiligen, een van de belangrijkste feestdagen in Guatemala. Dit gaat gepaard met veel muziek (heel eentonig), om de haverklap vuurwerk (ook ’s morgens vroeg al om 4.00 uur!) en de nodige processies. Er worden het weekend veel toeristen verwacht vanwege de feesten. Het hotel van Don Carlos zit het hele weekend vol met Spanjaarden. Dus hopelijk ook veel klanten in de winkel. Gisteren kwamen er 3 Amerikaanse meisjes die voor onze begrippen voor een behoorlijke omzet zorgden. We hebben inmiddels wel ervaren dat alle steun voor de stichting in welke vorm ook heel hard nodig is. Deze lieve mensen verdienen echt een betere toekomst!
Felipe heeft vandaag speciaal voor ons een lunch bereid en dat is volgens Francien heel uitzonderlijk, want hij kookt anders nooit. Tijdens de lunch hebben we, voor zover het kan met onze beperkte kennis van Spaans en met hulp van Femke, gezellig kunnen kletsen. We zijn weer meer te weten gekomen over de geschiedenis van dit land. Tot zo ver weer.
Liefs van ons alle 3!
Zaterdag 31 oktober
Er zijn bijna weer 5 dagen voorbij en dit zijn dagen die we niet snel zullen vergeten. Ik kan bijna niet geloven wat we allemaal gedaan en gezien hebben.
Vanuit het paradijs Islaverde zijn we dinsdag lopend langs de kust naar de botensteiger gegaan en hebben daar de boot naar San Juan genomen. De plannen zijn voor de zoveelste keer gewijzigd. We wilden naar San Pedro om daar een koffietoer naar een koffieplantage te maken, maar bij nader inzien leek het beter om naar San Juan te gaan. We waren wat later vertrokken en hebben daarna een tijd moeten wachten op de boot en zo ben je in Guatemala gauw een uur verder. Je moet in dit land absoluut geen haast hebben. Achteraf zijn we blij dat we direct naar San Juan zijn gegaan om de “Asociacion” van de vrouwen van deze plaats te bezoeken. Zij maken prachtige stoffen die ze weven van katoen dat ze op natuurlijke wijze kleuren, la tintes naturalis.
Met een heerlijke zon op onze bol varen we over het meer van Atitlan. De mensen rond het meer zijn helemaal van slag omdat het meer sinds ruim een week helemaal vergeven is van algen als gevolg van een bepaalde bacterie. Zwemmen is onmogelijk en het ergste is dat dit over het hele meer is uitgespreid. De crisis is in Guatemala ook voelbaar want er zijn veel minder toeristen dan andere jaren. Ze zijn erg bang dat het nu nog minder zal worden. Het is dan ook aandoenlijk om te zien dat mensen met man en macht met vergieten, zeven en ander denkbare hulpmiddelen proberen de drab uit het meer te vissen, wat natuurlijk onbegonnen werk is.
In San Juan werden we opgehaald door Rosario en moesten tegen een stevige steile helling op. Jos met een rugzak die bijna niet te tillen was. We hadden natuurlijk veel te veel mee voor 2 nachten!!! En Femke maar tegen iedereen zeggen dat haar pa goed was als bank en als pakezel! Ja,ja….
De ontvangst bij de vrouwen van de Asociacion was allerhartelijkst. We werden rondgeleid door de winkel en kregen uitleg over hun vereniging, hun activiteiten en vooral ook de wijze waarop ze de stoffen kleuren. Ze gebruiken vele soorten planten die allemaal hun specifieke kleur afgeven. Oranje van wortelen is heel logisch, maar dat een groene plant uiteindelijk een blauwe kleur afgeeft zou je niet verwachten. Op ons verzoek hebben ze een hele demonstratie gegeven. De planten worden klein gemaakt, gekookt en vervolgens wordt de witte katoen een half uur meegekookt, terwijl er voortdurend wordt geroerd. Daarna blijft de katoen nog een dag in de afgekoelde vloeistof staan en krijgt het uiteindelijk zijn definitieve kleur. Hetzelfde extract kan nog twee keer gebruikt worden, maar telkens wordt de kleur een tint lichter.
Naast de winkel runnen de vrouwen ook nog een klein restaurant en een soort loket waar tortilla’s worden verkocht. Voor toeristen verzorgen ze demonstraties inclusief een maaltijd, dus natuurlijk bleven we daar om ook te lunchen. Voor ons werd speciaal de tafel feestelijk gedekt, zo schattig!
De vereniging is goed georganiseerd en heeft voor deze 18 vrouwen voor een veel betere levenstandaard gezorgd. Al hun kinderen kunnen nu naar school. De oudere kinderen krijgen van hun moeders les in weven of helpen in de keuken van het restaurant en dragen zo ook hun steentje aan het welzijn van de familie.
Terwijl Femke met de presidente van de vereniging en de andere vrouwen nog een zakelijke bespreking heeft, zijn Lida en ik in de winkel rond gaan kijken en hebben daar mooie spullen gekocht. Ik denk dat ze zelden zo’n omzet hebben gedraaid dus dat beloofd wat voor het thuisfront!? Het was hartverwarmend om te zien hoe blij de vrouwen waren dat we hun producten mooi vonden en ze wilde kopen. En eerlijk is eerlijk: ze maken hele mooie dingen, die ook uniek zijn. De artikelen gemaakt van de natuurlijk gekleurde stoffen zijn nergens anders te krijgen, met uitzondering dan in de winkel van Ut’z Bat’z. De producten worden daar in consignatie verkocht dat wil zeggen dat de vrouwen er alleen geld voor krijgen als iets ook werkelijk verkocht is. Zo helpen de beide groepen elkaar.
Na dit geweldige bezoek met demonstratie en lunch gingen we met de tuctuc naar San Pedro om vervolgens met de boot, in de regen, terug te gaan naar Panajachel waar we op bezoek gingen bij het restaurant van Karin, een vriendin van Francien en inmiddels ook van Femke. Hier hebben we heerlijk gegeten, lekker zitten kletsen en zijn uiteindelijk terecht gekomen in een hotel aan de overkant van het restaurant. Dat was heel handig voor deze ezel!
Woensdag zijn we met de chickenbus weer terug gegaan naar Chichi. Zoals inmiddels gebruikelijk is, is het schema veranderd. Om niet steeds te hoeven sjouwen besloten we eerst toch maar de spullen terug naar huis te brengen. Daarna was het doel een bezoek aan Quichel, het dorp waar de meeste vrouwen van de coöperatie Ut’z Bat’z vandaan komen. Een van hen heeft ons vanaf de winkel meegenomen naar haar dorp in de laadbak van een pick-up truck dat een gebruikelijk vervoersmiddel is naar de afgelegen dorpen waar geen bussen komen. Deze wijze van vervoer hadden we nog niet meegemaakt! Vanzelfsprekend wordt voor dit vervoer betaald, want alles in Guatemala draait om geld. De mensen proberen met van alles en nog wat een paar centen te verdienen. Zelfs lege colablikjes leveren geld op!
Nadat we van de grote weg afgereden waren naar het dorp, werd het ons wel duidelijk waarom deze pick-ups, vaak afgeladen vol gepropt met mensen en goederen, ingezet worden voor vervoer naar de dorpen. De wegen zijn niet meer dan grindpaden vol met kuilen, met bochten en steile klimmen, waar een gewone auto beslist niet tegenop kan. De grindpaden voerden ons langs enorme maïsvelden met smalle paden Via een dergelijk pad kom je bij de huisjes van de families. Nou huisjes, bij ons zou je zeggen een schuurtje met een dak van golfplaten. Ongelooflijk hoe primitief de mensen hier leven, hoewel ze elektriciteit en water hebben, maar ook een mobiel die zelfs in de meest afgelegen gebieden bereik heeft! Niet alle vrouwen waren op de hoogte van ons bezoek en waren echt verrast en blij ons te zien in hun dorp. Er werden stoelen aangerukt en drinken. De kindertjes waren aanvankelijk wat verlegen. Die hebben we blij kunnen maken met de kleurplaten en kleurtjes die oma Beers ons mee had gegeven. Een aantal vrouwen en hun dochters waren aan het weven en ook hier hebben we kunnen zien hoe goed ze de techniek beheersen. De kwaliteit van de stoffen wordt steeds beter. Femke en Lida moesten natuurlijk ook de Maya kleren aan voor de foto. Juliana gaf ons ook nog een rondleiding over hun terrein, want ze bezitten op zich wel een grote lap grond. Als ik het goed begrepen heb wel 4 ha. Het is vooral maïs wat ze verbouwen waar ze de tortilla’s van kunnen maken. Per persoon worden er ongeveer 15 tot 20 per dag verorberd. Het was echt heel indrukwekkend om te ervaren hoe deze mensen leven, bijna niets hebben en toch blij en vriendelijk zijn. Met de pick-up werden we weer teruggebracht.
Na ons bezoek zijn we terug gegaan naar Chichi en hebben de gallary bezocht van vrienden van Femke, de tweeling Miguel en Juan. Zij namen alle tijd om uitleg te geven over hun werk, hun technieken en over Guatemala in het algemeen. Zij waren ook erg nieuwsgierig naar het leven in Nederland. Ze maken mooie dingen en Femke dacht aan een mogelijke samenwerking met de winkel van Ut’z Bat’z. Krijgt vast een vervolg!
’s Avonds gegeten bij Ruth en met een privé-concert tot besluit. Felipe ging voor ons zingen en we eindigden met een gebed!!!!!
Donderdag en vrijdag zijn we de hele dag in de winkel geweest om te helpen met het opzetten van een goede registratie, een inventarisatie en het maken van een goed bestand voor de voorraad. Dit is nog een hele klus. Er zijn in Chichi veel activiteiten ter voorbereiding van Dia de los Santos, Allerheiligen, een van de belangrijkste feestdagen in Guatemala. Dit gaat gepaard met veel muziek (heel eentonig), om de haverklap vuurwerk (ook ’s morgens vroeg al om 4.00 uur!) en de nodige processies. Er worden het weekend veel toeristen verwacht vanwege de feesten. Het hotel van Don Carlos zit het hele weekend vol met Spanjaarden. Dus hopelijk ook veel klanten in de winkel. Gisteren kwamen er 3 Amerikaanse meisjes die voor onze begrippen voor een behoorlijke omzet zorgden. We hebben inmiddels wel ervaren dat alle steun voor de stichting in welke vorm ook heel hard nodig is. Deze lieve mensen verdienen echt een betere toekomst!
Felipe heeft vandaag speciaal voor ons een lunch bereid en dat is volgens Francien heel uitzonderlijk, want hij kookt anders nooit. Tijdens de lunch hebben we, voor zover het kan met onze beperkte kennis van Spaans en met hulp van Femke, gezellig kunnen kletsen. We zijn weer meer te weten gekomen over de geschiedenis van dit land. Tot zo ver weer.
Liefs van ons alle 3!
dinsdag 27 oktober 2009
Verrassing!
Maandag 26 oktober
Hola Amigos,
Nu eens geen bericht op het blog van Femke, maar van los padres. Het lijkt wel op dit moment of we in het paradijs vertoeven! We rollen van de ene verbazing in de andere.
Laat ik maar starten met ons verhaal vanaf het begin. We konden met onze goede vriend Jack meerijden naar Schiphol en kwamen daar rond 6.00 uur aan. Dus alle tijd voor een kop koffie en een beetje rondneuzen. We moesten ook nog inchecken dus dat ook alvast maar gedaan via zo’n moderne zuil. Alle gegevens ingevoerd tot twee keer aan toe en dan aan het eind de melding krijgen dat een medewerker van Continental Airlines moet autoriseren, d:). Dat schoot dus niet op, maar gelukkig lukte het ook bij een paar andere mensen niet dus het lag niet aan ons!
De reis naar onze tussenstop in Houston verliep voorspoedig, met een stel bejaarde stewardessen en stewards (John en Wilbert, jullie hadden gelijk), maar wel met een prima service aan boord. In Houston duurde het een eeuw voordat we door de douane waren, waardoor onze wachttijd van bijna 7 uur al flink was afgenomen. Ik moet ook zeggen dat we ons daar geen moment verveeld hebben, want met wat shoppen, koffie en een goed boek kwamen we de tijd wel door. Met een uur vertraging vertrokken we naar Guatemala City, waar Femke en haar taxi driver ons op stonden te wachten. Het was goed om ‘onze kleine meid’ daar te zien. Van daar gingen we naar onze eerste overnachtingsplek in Antigua in het appartement van Francien en haar Amerikaanse huisgenoot Jonathan. Na wat gekletst te hebben met borrel erbij gingen we moe de koffer in.
De volgende dag op tijd op om Antigua te verkennen en te ontbijten in dit leuke stadje bij Doña Louisa, die we na een uur zoeken hadden gevonden. Lida en ik zijn ook echte wereldreizigers, want als we op stap gaan vergeten we ons mobiel mee te nemen (die van Lida nog thuis in de oplader en die van mij met een lege batterij) en onze boekje van Guatemala met alle plattegronden van de belangrijkste plaatsen, dus ook van Antigua! Met dit boekje hadden we in binnen 10 minuten bij Doña Louisa aan het ontbijt gezeten! ’s Middags zijn we naar het reisbureau van Femke’s vriend William gegaan om de reis voor onze tweede week in Guatemala te bespreken en te boeken. Nou, dat belooft wat! Daar komen we later nog wel op terug. Ondertussen bleef ons Fem ons verbazen, want ze spreekt iedereen aan om in rap Spaans de weg te vragen of om met de vele bekenden die ze daar tegen kwam een praatje te maken! Terwijl wij het simpele ‘ mucho gusto” niet eens konden onthouden! Het zal de leeftijd zijn.
’s Avond had Jonathan heerlijk voor ons een Mexicaanse maaltijd gekookt en gingen al snel daarna doodop naar bed. De volgende dag moesten we al om 7 uur met de chickenbus naar Chichicastenango, wat een belevenis. We hebben onze ogen uitgekeken en genoten van al die kleurrijke mensen. De bus propvol, de diversiteit aan bagage boven op het dak, de dikke zwarte rookwalmen uit de uitlaat en de gekke maniertjes van de bijrijder van de bus! Echt lachen. Onderweg zagen we ook de armoede, het harde werken en het sjouwen van onvoorstelbare hoeveelheden ballast op de rug. Bij ons zou een heftruck er bijna nog onder bezwijken. De natuur is prachtig, de wegen bergop erg bochtig en dat met een ADHD buschauffeur die zeker voor donker thuis wilde zijn. Ze rijden als gekken!
In Chichi aangekomen gingen we met de tuctuc naar Ruth en Felipe, Fem haar tijdelijk verblijf waar we kennis maakte met Francien en Marieke, een andere vrijwilliger van het project. We gingen direct door naar de winkel van Ut’z Batz waar we hartelijk werden ontvangen door Emiliana, de leidster van de coöperatie, en de andere aanwezige Maya vrouwen. Het was gewoon ontroerend om te zien hoe blij ze waren onze Fem weer te zien. En natuurlijk maakte wij ook kennis met ze op de gebruikelijke Maya manier door een paar klopjes op de schouder te geven. De rest van de dag hebben we rond de winkel gebivakkeerd waar voor Fem, Francien en Marieke een hoop werk te doen was. Veel regelen, overleggen, uitwerken op de computer en vooral veel bellen. We zijn ook nog met Femke mee geweest naar de timmerman voor het overleg over de kast die hij gaat maken. Het lijkt wel of de dagen 48 uur hebben want we doen en zien zo ontzettend veel! Shirley een andere goede kennis van Femke heeft ons een rondleiding door het Maya informatiecentrum gegeven en in haar schattige Engels ons veel verteld over de Maya cultuur.
Verder zijn Lida en ik nog naar de markt gelopen waar de voorbereidingen werden getroffen voor de grote bekende markt op zondag. We hebben onze ogen uitgekeken! Iedereen probeert wat te verdienen op de markt, van groot tot klein. Veel kinderen worden ingeschakeld om geld te verdienen met de verkoop van frutsels, etenswaren of met schoenenpoetsen. De concurrentie is moordend en alles draait om geld. De mensen zijn werkelijk de hele dag bezig om te overleven en dan schaam je je soms wel een beetje waar wij ons zo druk over kunnen maken. We hebben ook wel gemerkt dat het project Ut’z Batz voor de vrouwen zeer belangrijk is en dat ze het in al beter hebben dan ruim een jaar geleden. We kunnen nu in ieder geval ook met eigen ogen zien dat alle donaties voor de stichting goed worden besteed.
’s Avonds voor het eten kwam Francisco, de kleermaker die prachtige dingen maakt van de stoffen die de vrouwen weven. Er werd druk overleg gevoerd over nieuwe ontwerpen voor tassen, kussens en andere zaken waar in een dag tijd een aantal prototypes van werden gemaakt. Geweldig! Ondertussen bleven we maar kennis maken met allerlei bekenden en vrienden! Javier, de tandarts, Manuel die ook werkt bij het toeristeninformatiecentrum, en de restauranthouders die Femke heeft geïnterviewd voor de toeristische website van Chichi. Het was gewoon overweldigend! Het hele dorp lijkt onze Fem te kennen en dan te bedenken dat ze er nog maar een paar weken is. Het is ons wel heel duidelijk geworden dat “ de meiden” goed werk doen.
Zondag ochtend op tijd opgestaan om naar de winkel te gaan. Er moest geflyerd worden om toeristen van de markt naar de winkel te lokken. De markt is enorm, je weet gewoon niet wat je ziet. Alle straten van Chichi, die toch al niet breed zijn, staan bomvol met kramen waar werkelijk alles te koop is. We zijn met Femke, Marieke en een van de Maya vrouwen meegegaan om te zien hoe het werkt om de toeristen naar de winkel te krijgen. Zonder schroom worden toeristen in het Spaans of Engels aangesproken en het is opvallend dat bijna iedereen bereid is om naar hun verhaal te luisteren.
Francien had ons vooraf geïnstrueerd om vooral geen kostbare spullen mee naar de markt te nemen dus uit voorzorg had ik mijn portemonnee op een andere plaats in mijn broek verstopt dan mijn gebruikelijke kontzak. En jullie raden het waarschijnlijk al……….gerold. Weg knip met bankpas en geld dat we net hadden gepind. Gelukkig was het niet veel (90 euro ongeveer), maar toch wel vervelend. Gelukkig waren alle andere passen en rijbewijs thuisgebleven.
’s Middags kregen we van Don Carlos, de manager van het Maya Inn hotel, een privé rondleiding door dit fantastische hotel. Het is groot, oud en met een schitterende binnentuin. Alle kamers zijn verschillend ingericht in koloniale stijl met alleen maar antieke meubelen en allemaal met eigen open haard en badkamer. Don Carlos vertelde ons de prachtigste verhalen over de geschiedenis en de beroemde gasten die er gelogeerd hebben in zijn 40 jarige carrière als manager. Veel van de grote Amerikaanse filmsterren zijn er gast geweest en met Robert Redfort heeft hij nog steeds contact.
Daarna snel terug naar de winkel, want Francisco zou zijn kunstwerken brengen. Daarna naar huis waar we kennismaakte met Ruth, Femke haar pleegmoeder en haar kleindochter Nimsey. Doodmoe rolde we op tijd ons bed in.
Maandag ontbijt bij Ruth en daarna snel naar de winkel, want er moesten nog zaken gedaan worden. Tegen de middag gingen we met de chickenbus naar Panajachel, om naar het meer van Atitlan te gaan. Vandaar met de boot naar Santa Cruz, waar we op aanraden van Karin een cabin gehuurd hebben in het Isla Verde, een eco hotel. Het meer is aan het eind van de dag onrustig en donkere wolken dreigden hun inhoud over ons uit te storten, maar het viel mee. We kwamen droog over en werden verrast door het paradijs waar we in terecht waren gekomen. We voelden ons direct als een Floortje Dessing en een Johnny de Mol die de reisgids van Djoser waren binnengestapt. Wat een prachtige natuur, overal bloemen, schitterende uitzichten over het meer vanuit je bed! Het is bijna niet te beschrijven zo mooi als het hier is. Lekker even een dagje chillen en heerlijk eten. Wie heeft het! De zon schijnt iedere dag, heerlijke temperatuur, vriendelijke mensen om ons heen dus echt genieten.
De plannen voor de komende dagen zijn al weer gemaakt: dinsdag naar San Juan om een bezoek te brengen aan de organisatie die op natuurlijke wijze gekleurd katoenen stoffen leveren en ’s avonds eten in Panajachel in het restaurant van Karin. Woensdagochtend gaan we naar het dorp van Emiliana, waar we een nieuw onderdeel van het project gaan bekijken, nl. een kippenfarm die opgezet wordt in een aantal dorpen. Het is de bedoeling dat de vrouwen van de coöperatie minder afhankelijk zijn van een product nl. de stoffen. Dan is een kippenfarm een goede activiteit om erbij te doen. Er worden namelijk erg veel eieren gegeten door de locale bevolking. Daarna gaan we snel terug naar Chichi want daar moet nog veel werk verzet worden en donderdag is het al weer markt. Lida en ik kunnen ons die dagen verdienstelijk maken met het helpen inventariseren en opzetten van een goede administratie! Daarna zien we het wel weer.
Tot slot nog even een paar dingen die mij opgevallen zijn: er rookt vrijwel niemand (hebben de mensen ook geen geld voor), in restaurants moet je geen haast hebben, er is veel inefficiëntie maar vooral om mensen aan het werk te houden en ik ben denk ik de enige in heel Guatemala die een kale bol heeft! Kale Guatemalteken heb ik nog niet gezien. Dat was het voor nu en tot de volgende keer. Adios!
Lieve groeten van Lida en Jos.
Hola Amigos,
Nu eens geen bericht op het blog van Femke, maar van los padres. Het lijkt wel op dit moment of we in het paradijs vertoeven! We rollen van de ene verbazing in de andere.
Laat ik maar starten met ons verhaal vanaf het begin. We konden met onze goede vriend Jack meerijden naar Schiphol en kwamen daar rond 6.00 uur aan. Dus alle tijd voor een kop koffie en een beetje rondneuzen. We moesten ook nog inchecken dus dat ook alvast maar gedaan via zo’n moderne zuil. Alle gegevens ingevoerd tot twee keer aan toe en dan aan het eind de melding krijgen dat een medewerker van Continental Airlines moet autoriseren, d:). Dat schoot dus niet op, maar gelukkig lukte het ook bij een paar andere mensen niet dus het lag niet aan ons!
De reis naar onze tussenstop in Houston verliep voorspoedig, met een stel bejaarde stewardessen en stewards (John en Wilbert, jullie hadden gelijk), maar wel met een prima service aan boord. In Houston duurde het een eeuw voordat we door de douane waren, waardoor onze wachttijd van bijna 7 uur al flink was afgenomen. Ik moet ook zeggen dat we ons daar geen moment verveeld hebben, want met wat shoppen, koffie en een goed boek kwamen we de tijd wel door. Met een uur vertraging vertrokken we naar Guatemala City, waar Femke en haar taxi driver ons op stonden te wachten. Het was goed om ‘onze kleine meid’ daar te zien. Van daar gingen we naar onze eerste overnachtingsplek in Antigua in het appartement van Francien en haar Amerikaanse huisgenoot Jonathan. Na wat gekletst te hebben met borrel erbij gingen we moe de koffer in.
De volgende dag op tijd op om Antigua te verkennen en te ontbijten in dit leuke stadje bij Doña Louisa, die we na een uur zoeken hadden gevonden. Lida en ik zijn ook echte wereldreizigers, want als we op stap gaan vergeten we ons mobiel mee te nemen (die van Lida nog thuis in de oplader en die van mij met een lege batterij) en onze boekje van Guatemala met alle plattegronden van de belangrijkste plaatsen, dus ook van Antigua! Met dit boekje hadden we in binnen 10 minuten bij Doña Louisa aan het ontbijt gezeten! ’s Middags zijn we naar het reisbureau van Femke’s vriend William gegaan om de reis voor onze tweede week in Guatemala te bespreken en te boeken. Nou, dat belooft wat! Daar komen we later nog wel op terug. Ondertussen bleef ons Fem ons verbazen, want ze spreekt iedereen aan om in rap Spaans de weg te vragen of om met de vele bekenden die ze daar tegen kwam een praatje te maken! Terwijl wij het simpele ‘ mucho gusto” niet eens konden onthouden! Het zal de leeftijd zijn.
’s Avond had Jonathan heerlijk voor ons een Mexicaanse maaltijd gekookt en gingen al snel daarna doodop naar bed. De volgende dag moesten we al om 7 uur met de chickenbus naar Chichicastenango, wat een belevenis. We hebben onze ogen uitgekeken en genoten van al die kleurrijke mensen. De bus propvol, de diversiteit aan bagage boven op het dak, de dikke zwarte rookwalmen uit de uitlaat en de gekke maniertjes van de bijrijder van de bus! Echt lachen. Onderweg zagen we ook de armoede, het harde werken en het sjouwen van onvoorstelbare hoeveelheden ballast op de rug. Bij ons zou een heftruck er bijna nog onder bezwijken. De natuur is prachtig, de wegen bergop erg bochtig en dat met een ADHD buschauffeur die zeker voor donker thuis wilde zijn. Ze rijden als gekken!
In Chichi aangekomen gingen we met de tuctuc naar Ruth en Felipe, Fem haar tijdelijk verblijf waar we kennis maakte met Francien en Marieke, een andere vrijwilliger van het project. We gingen direct door naar de winkel van Ut’z Batz waar we hartelijk werden ontvangen door Emiliana, de leidster van de coöperatie, en de andere aanwezige Maya vrouwen. Het was gewoon ontroerend om te zien hoe blij ze waren onze Fem weer te zien. En natuurlijk maakte wij ook kennis met ze op de gebruikelijke Maya manier door een paar klopjes op de schouder te geven. De rest van de dag hebben we rond de winkel gebivakkeerd waar voor Fem, Francien en Marieke een hoop werk te doen was. Veel regelen, overleggen, uitwerken op de computer en vooral veel bellen. We zijn ook nog met Femke mee geweest naar de timmerman voor het overleg over de kast die hij gaat maken. Het lijkt wel of de dagen 48 uur hebben want we doen en zien zo ontzettend veel! Shirley een andere goede kennis van Femke heeft ons een rondleiding door het Maya informatiecentrum gegeven en in haar schattige Engels ons veel verteld over de Maya cultuur.
Verder zijn Lida en ik nog naar de markt gelopen waar de voorbereidingen werden getroffen voor de grote bekende markt op zondag. We hebben onze ogen uitgekeken! Iedereen probeert wat te verdienen op de markt, van groot tot klein. Veel kinderen worden ingeschakeld om geld te verdienen met de verkoop van frutsels, etenswaren of met schoenenpoetsen. De concurrentie is moordend en alles draait om geld. De mensen zijn werkelijk de hele dag bezig om te overleven en dan schaam je je soms wel een beetje waar wij ons zo druk over kunnen maken. We hebben ook wel gemerkt dat het project Ut’z Batz voor de vrouwen zeer belangrijk is en dat ze het in al beter hebben dan ruim een jaar geleden. We kunnen nu in ieder geval ook met eigen ogen zien dat alle donaties voor de stichting goed worden besteed.
’s Avonds voor het eten kwam Francisco, de kleermaker die prachtige dingen maakt van de stoffen die de vrouwen weven. Er werd druk overleg gevoerd over nieuwe ontwerpen voor tassen, kussens en andere zaken waar in een dag tijd een aantal prototypes van werden gemaakt. Geweldig! Ondertussen bleven we maar kennis maken met allerlei bekenden en vrienden! Javier, de tandarts, Manuel die ook werkt bij het toeristeninformatiecentrum, en de restauranthouders die Femke heeft geïnterviewd voor de toeristische website van Chichi. Het was gewoon overweldigend! Het hele dorp lijkt onze Fem te kennen en dan te bedenken dat ze er nog maar een paar weken is. Het is ons wel heel duidelijk geworden dat “ de meiden” goed werk doen.
Zondag ochtend op tijd opgestaan om naar de winkel te gaan. Er moest geflyerd worden om toeristen van de markt naar de winkel te lokken. De markt is enorm, je weet gewoon niet wat je ziet. Alle straten van Chichi, die toch al niet breed zijn, staan bomvol met kramen waar werkelijk alles te koop is. We zijn met Femke, Marieke en een van de Maya vrouwen meegegaan om te zien hoe het werkt om de toeristen naar de winkel te krijgen. Zonder schroom worden toeristen in het Spaans of Engels aangesproken en het is opvallend dat bijna iedereen bereid is om naar hun verhaal te luisteren.
Francien had ons vooraf geïnstrueerd om vooral geen kostbare spullen mee naar de markt te nemen dus uit voorzorg had ik mijn portemonnee op een andere plaats in mijn broek verstopt dan mijn gebruikelijke kontzak. En jullie raden het waarschijnlijk al……….gerold. Weg knip met bankpas en geld dat we net hadden gepind. Gelukkig was het niet veel (90 euro ongeveer), maar toch wel vervelend. Gelukkig waren alle andere passen en rijbewijs thuisgebleven.
’s Middags kregen we van Don Carlos, de manager van het Maya Inn hotel, een privé rondleiding door dit fantastische hotel. Het is groot, oud en met een schitterende binnentuin. Alle kamers zijn verschillend ingericht in koloniale stijl met alleen maar antieke meubelen en allemaal met eigen open haard en badkamer. Don Carlos vertelde ons de prachtigste verhalen over de geschiedenis en de beroemde gasten die er gelogeerd hebben in zijn 40 jarige carrière als manager. Veel van de grote Amerikaanse filmsterren zijn er gast geweest en met Robert Redfort heeft hij nog steeds contact.
Daarna snel terug naar de winkel, want Francisco zou zijn kunstwerken brengen. Daarna naar huis waar we kennismaakte met Ruth, Femke haar pleegmoeder en haar kleindochter Nimsey. Doodmoe rolde we op tijd ons bed in.
Maandag ontbijt bij Ruth en daarna snel naar de winkel, want er moesten nog zaken gedaan worden. Tegen de middag gingen we met de chickenbus naar Panajachel, om naar het meer van Atitlan te gaan. Vandaar met de boot naar Santa Cruz, waar we op aanraden van Karin een cabin gehuurd hebben in het Isla Verde, een eco hotel. Het meer is aan het eind van de dag onrustig en donkere wolken dreigden hun inhoud over ons uit te storten, maar het viel mee. We kwamen droog over en werden verrast door het paradijs waar we in terecht waren gekomen. We voelden ons direct als een Floortje Dessing en een Johnny de Mol die de reisgids van Djoser waren binnengestapt. Wat een prachtige natuur, overal bloemen, schitterende uitzichten over het meer vanuit je bed! Het is bijna niet te beschrijven zo mooi als het hier is. Lekker even een dagje chillen en heerlijk eten. Wie heeft het! De zon schijnt iedere dag, heerlijke temperatuur, vriendelijke mensen om ons heen dus echt genieten.
De plannen voor de komende dagen zijn al weer gemaakt: dinsdag naar San Juan om een bezoek te brengen aan de organisatie die op natuurlijke wijze gekleurd katoenen stoffen leveren en ’s avonds eten in Panajachel in het restaurant van Karin. Woensdagochtend gaan we naar het dorp van Emiliana, waar we een nieuw onderdeel van het project gaan bekijken, nl. een kippenfarm die opgezet wordt in een aantal dorpen. Het is de bedoeling dat de vrouwen van de coöperatie minder afhankelijk zijn van een product nl. de stoffen. Dan is een kippenfarm een goede activiteit om erbij te doen. Er worden namelijk erg veel eieren gegeten door de locale bevolking. Daarna gaan we snel terug naar Chichi want daar moet nog veel werk verzet worden en donderdag is het al weer markt. Lida en ik kunnen ons die dagen verdienstelijk maken met het helpen inventariseren en opzetten van een goede administratie! Daarna zien we het wel weer.
Tot slot nog even een paar dingen die mij opgevallen zijn: er rookt vrijwel niemand (hebben de mensen ook geen geld voor), in restaurants moet je geen haast hebben, er is veel inefficiëntie maar vooral om mensen aan het werk te houden en ik ben denk ik de enige in heel Guatemala die een kale bol heeft! Kale Guatemalteken heb ik nog niet gezien. Dat was het voor nu en tot de volgende keer. Adios!
Lieve groeten van Lida en Jos.
maandag 12 oktober 2009
I´m coming home..
Ja, jullie lezen het goed! Ik kom terug naar Nederland. De reden is alleen minder leuk: mijn lieve oma Wever is zaterdag overleden. Niet geheel onverwacht, maar het is op het eind toch wel snel gegaan en dan pas merk je hoe ver weg je eigenlijk bent!
Gelukkig heb ik een hele goede reisverzekering en die hebben alles voor me geregeld, vertrek morgenochtend vanuit Guatemala en kom woensdag rond 14:15 aan in Nederland. Echt een bliksembezoek, want vlieg zondagochted alweer terug.
Maar dit is precies goed, ben nog op tijd voor de avondwake en de begrafenis en heb in Guatemala nog teveel te doen, dus wil niet te lang in Nederland blijven hangen, haha..
Heb heel veel zin om iedereen weer even te zien, een onverwachte luxe!
Verder nog even een korte update over Ut´z Bat´z:
Gisteren is de kleermaker langsgeweest, dus we hebben weer allemaal leuke nieuwe spullen. Ben vooral heel trots op de tas die ik samen met hem heb ontworpen. Het is een kindertas, maar we gaan zon zelfde ook maken voor volwassenen, ben benieuwd! Misschien kan ik wat samples meenemen, dan kunnen jullie zelf zien hoe mooi onze spullen zijn!!
Was druk gister: bezoek van de kleermaker, een weeftraining voor alle vrouwen, taart nog voor mn verjaardag (en ja heb ook lagzalzeleven gezongen, op speciaal verzoek van de vrouwen :D). Ook kwam er een hele leuke groep Nederlandse toeristen met me mee vanuit Panajachel, samen met Karin en Miguel. En als klap op de vuurpijl: heb de timmerman uitgebreid gesproken en hij weet nu precies wat ik wil en gaat een offerte voor me maken, spannend!! Ben benieuwd of ik al genoeg geld heb om alles te kunnen betalen.
Hoor ook dat er al heel veel donaties zijn gedaan, heel erg bedankt!! Ik heb helaas geen inzicht in de financieen van de stichting, krijg waarschijnlijk volgende week een overzicht van de stortingen. Ik kan de gulle gevers dus nog niet persoonlijk bedanken, daarom voor nu een heeeeeel groot algemeen DANKJEWEL!!
Verder is ook de eerste post voor mij binnengekomen vannochtend: tante Afra (en de rest natuulijk) heel erg bedankt! De kaart was op 30 sept al aangekomen in Guatemala, weet niet waarom het nog 12 dagen moest duren voordat de kaart bij mij kwam, maargoed ook dat is Guatemala :D
Voor nu heel veel liefs en misschien tot in Nederland!
Gelukkig heb ik een hele goede reisverzekering en die hebben alles voor me geregeld, vertrek morgenochtend vanuit Guatemala en kom woensdag rond 14:15 aan in Nederland. Echt een bliksembezoek, want vlieg zondagochted alweer terug.
Maar dit is precies goed, ben nog op tijd voor de avondwake en de begrafenis en heb in Guatemala nog teveel te doen, dus wil niet te lang in Nederland blijven hangen, haha..
Heb heel veel zin om iedereen weer even te zien, een onverwachte luxe!
Verder nog even een korte update over Ut´z Bat´z:
Gisteren is de kleermaker langsgeweest, dus we hebben weer allemaal leuke nieuwe spullen. Ben vooral heel trots op de tas die ik samen met hem heb ontworpen. Het is een kindertas, maar we gaan zon zelfde ook maken voor volwassenen, ben benieuwd! Misschien kan ik wat samples meenemen, dan kunnen jullie zelf zien hoe mooi onze spullen zijn!!
Was druk gister: bezoek van de kleermaker, een weeftraining voor alle vrouwen, taart nog voor mn verjaardag (en ja heb ook lagzalzeleven gezongen, op speciaal verzoek van de vrouwen :D). Ook kwam er een hele leuke groep Nederlandse toeristen met me mee vanuit Panajachel, samen met Karin en Miguel. En als klap op de vuurpijl: heb de timmerman uitgebreid gesproken en hij weet nu precies wat ik wil en gaat een offerte voor me maken, spannend!! Ben benieuwd of ik al genoeg geld heb om alles te kunnen betalen.
Hoor ook dat er al heel veel donaties zijn gedaan, heel erg bedankt!! Ik heb helaas geen inzicht in de financieen van de stichting, krijg waarschijnlijk volgende week een overzicht van de stortingen. Ik kan de gulle gevers dus nog niet persoonlijk bedanken, daarom voor nu een heeeeeel groot algemeen DANKJEWEL!!
Verder is ook de eerste post voor mij binnengekomen vannochtend: tante Afra (en de rest natuulijk) heel erg bedankt! De kaart was op 30 sept al aangekomen in Guatemala, weet niet waarom het nog 12 dagen moest duren voordat de kaart bij mij kwam, maargoed ook dat is Guatemala :D
Voor nu heel veel liefs en misschien tot in Nederland!
dinsdag 6 oktober 2009
Wat is het hier toch leuk!
Het is bijna onmogelijk om alles te beschrijven wat ik hier in Chichi meemaak, maar ik ga toch een poging wagen.
Ik zal eerst even een update geven van de Cooperativa. Het gaat heel goed, ik kan merken dat mijn komst en de aandacht de vrouwen extra motiveerd, wat het voor mij dus ook extra leuk maakt. We hebben een drukke maand voor de boeg met veel capacitaciones (trainingen) en het maken van nieuwe producten. We zijn onder andere bezig met nieuwe tassen en kerstdecoraties. Verder heb ik gepraat met de timmerman over de nieuwe tafel en mostradores (ja hoe ga ik dat vertalen: etalagekasten?!), hij komt de maten op nemen en gaat dan een offerte maken, ben erg benieuwd!
We hebben afgelopen week een training gehad in het schrijven van Actas. Dit zijn notulen, maar dan super officieel en volgens een strict model. Zelfs voor mij was het vrij ingewikkeld, maar het werd goed uitgelegd en daarna hebben we met zn allen ¨oefenactas¨ gemaakt. Vrij saai, maar noodzakelijk en ondanks dat af en toe de ogen van een aantal vrouwen dichtvielen hebben we ons er dapper door heen geslagen!
Ook hebben we van het weekend engels geoefend, praktische woorden zoals goedemorgen, goedemiddag en welkom in onze winkel. Nazeggen, oefenen met rollenspel (ik was een engelse klant) en uiteindelijk hebben we zelfs een videotje gemaakt, hilariteit alom! Ondertussen ben ik ook bezig met het leren van Quiché, wat echt super moeilijk is. Maar heb nu een dealtje gemaakt met de kunstenaarstweeling van chichi: ik ga hen helpen met engels en zij mij met Quiché.
Vorige week zondag hadden we hoog bezoek: de Miss Indigena van Guatemala was in Chichi en wilde graag de winkel zien. Ook een paar vrienden uit Guatemala waren er sochtends, super gezellig. Verder had ik de avond ervoor lekker gegeten met Sanne en Wouter, twee nederlanders die zon beetje heel latijns amerika hebben afgereisd. Samen met hen en Karin en haar zoontje Miguel zijn we maandag naar Panajachel gegaan. je merkt, het is bijna onmogelijk om je te vervelen of eenzaam te voelen hier. Het is heel makkelijk om contact te leggen en de mensen zijn zo hartelijk dat je meteen overal wordt uitgenodigd.
Even een kort overzicht van mn nieuwe vrienden:
Karin, een vriendin van Francien die in Panajachel woont en daar een restaurant runt. Haar man Ariel is salsaleraar, dus heb tijdens mijn 3 dagen in Pana ook nog wat salsa les mee kunnen pikken. verder heeft ze de liefste baby van de wereld, Miguel van 7 maanden.
De tweeling Miguel en Juan, de twee kunstenaars van het dorp die samen met hun broers een galerie en kunstacademie hebben hier in Chichi. Ze maken hele mooie dingen en weten super veel van de Maya cultuur.
Javier, tandarts, om gezelli een koppie mee te doen en is altijd bereid om me savonds naar huis te escorteren.
Shirley en Manuel van het soort cultuur centrum tegenover de winkel. Shirley is heel lief en Manuel is van mijn leeftijd en studeert grafische vormgeving. Samen zijn we steeds aan het brainstormen over hoe we Chichi op de kaart kunnen zetten en aantrekkelijker kunnen maken voor toeristen ( en stiekem ook voor onszelf: we willen een plek om te dansen, een kroeg en een bioscoop, haha).
Kimberly, een vriendin van een kleinkind van Ruth en Felipe. Ze heeft me afgelopen donderdag wat kleren geleend, dus was de hele dag te bewonderen in Guatemalteekse klederdracht!! fotos volgen..
De familie van Ruth en Felipe, zijn allemaal super lief en geinteresseerd. We hebben vorige week savonds met zn allen 1000 cakejes versierd en ingepakt voor de dia del niño (kinderdag), lachen!
Francisco, ¨onze¨ kleermaker, ook weer heel lief en kan heerlijk met hem brainstromen over nieuwe producten.
Don Victor, eigenaar van restaurant Tziguan Tinamit, kent iedereen hier in Chichi en stelt me regelmatig aan nieuwe mensen voor, oa miss indigena.
Juan Jo, eigenaar restaurant Casa San Juan, super leuk restuarant, heel mooi ingericht en lekker eten, hij heeft hele leuke verhalen over de beelden en maskers in het restaurant en dankzij hem is een van mn wensen in vervulling gegaan: heb achterin in de laadbak van een pick up gezeten, yahoo! (sjoof en henk, heb de hele rit aan jullie gedacht, hoop dat jullie telepatisch van deze ervaring hebben kunnen meegenieten)
De mensen die in de internetcafes en koffiehuis (maar dan heeeel modern) naast de winkel werken. En natuulijk Emiliana en de andere vrouwen van Ut´z Batz, hebben echt super veel lol met zn allen.
Tenslotte nog een kleine greep in de gekke, onverwachte, bijzondere dingen die ik de afgelopen week heb meegemaakt:
Gisteren hadden Ruth en Felipe me uitgenodigd mee te gaan naar een verjaardag. Bleek de verjaardag van hun pastoor te zijn, hele gekke avond vol met hardop bidden, liedjes zingen en eten (fijn dat ik vlak daarvoor al super lekker had gegeten bij Ruth, zat echt stampensvol, want kon natuurlijk niet weigeren). Iedereen werd ook meteen uitgenodigd om maandagavond mijn verjaardag te komen vieren, haha, moeten van het weekend dus hard gaan taarten bakken en eten maken.
Tostadas (soort platte taco met gehakt en groente, hmm) gegeten op de trap van de kerk met uitzicht op de markt, op zondag avond is de markt bijna nog leuker dan overdag, dan is het niet meer zo druk, iedereen klaar met werken en verschijnen er opeens allemaal eetkraampjes, heel erg gezellig!
Interviews gehouden met restauranteigenaars en andere mensen voor een website met info voor toeristen over guatemala. Ben opeens ook journalist en fotograaf, haha. Heb tijdens de interviews soms opeens zon lachkriebel als ik besef wat ik aan het doen ben..
En wat ik dus al zei: bezoek van de miss indigena, ritje in pick up, nepweekend (want maandag en dinsdag) in panajachel: nieuwe soep en salade van Karin gekeurd (heerlijk), gedanst, malibu colatje gedronken (ook heerlijk, joos en yvet, miste jullie toen wel) en de pacas (tweedehandswinkels) afgestruind en heel veel gekocht.
Heb gemerkt dat wij Nederlanders heel wat kunnen leren van de Guatemalteken, het is soms misschien irritant als beloften niet worden nagekomen of mensen te laat komen, maar zij stellen daar wel tegenover dat ze altijd tijd hebben voor een praatje, spontane uitnodigingen en een gast meer of minder maakt niet uit. Mijn leven hier is vooral zo leuk omdat het barst van de onverwachte dingen, ik maak sochtends een planning wetende dat de helft waarschijnlijk niet gaat lukken of anders loopt, maar dat maakt helemaal niet uit want de dingen die ik niet gepland hebt zijn vaak nog 100 keer leuker..
Nou, met deze wijze les sluit ik af, haha
Liefs!
Ik zal eerst even een update geven van de Cooperativa. Het gaat heel goed, ik kan merken dat mijn komst en de aandacht de vrouwen extra motiveerd, wat het voor mij dus ook extra leuk maakt. We hebben een drukke maand voor de boeg met veel capacitaciones (trainingen) en het maken van nieuwe producten. We zijn onder andere bezig met nieuwe tassen en kerstdecoraties. Verder heb ik gepraat met de timmerman over de nieuwe tafel en mostradores (ja hoe ga ik dat vertalen: etalagekasten?!), hij komt de maten op nemen en gaat dan een offerte maken, ben erg benieuwd!
We hebben afgelopen week een training gehad in het schrijven van Actas. Dit zijn notulen, maar dan super officieel en volgens een strict model. Zelfs voor mij was het vrij ingewikkeld, maar het werd goed uitgelegd en daarna hebben we met zn allen ¨oefenactas¨ gemaakt. Vrij saai, maar noodzakelijk en ondanks dat af en toe de ogen van een aantal vrouwen dichtvielen hebben we ons er dapper door heen geslagen!
Ook hebben we van het weekend engels geoefend, praktische woorden zoals goedemorgen, goedemiddag en welkom in onze winkel. Nazeggen, oefenen met rollenspel (ik was een engelse klant) en uiteindelijk hebben we zelfs een videotje gemaakt, hilariteit alom! Ondertussen ben ik ook bezig met het leren van Quiché, wat echt super moeilijk is. Maar heb nu een dealtje gemaakt met de kunstenaarstweeling van chichi: ik ga hen helpen met engels en zij mij met Quiché.
Vorige week zondag hadden we hoog bezoek: de Miss Indigena van Guatemala was in Chichi en wilde graag de winkel zien. Ook een paar vrienden uit Guatemala waren er sochtends, super gezellig. Verder had ik de avond ervoor lekker gegeten met Sanne en Wouter, twee nederlanders die zon beetje heel latijns amerika hebben afgereisd. Samen met hen en Karin en haar zoontje Miguel zijn we maandag naar Panajachel gegaan. je merkt, het is bijna onmogelijk om je te vervelen of eenzaam te voelen hier. Het is heel makkelijk om contact te leggen en de mensen zijn zo hartelijk dat je meteen overal wordt uitgenodigd.
Even een kort overzicht van mn nieuwe vrienden:
Karin, een vriendin van Francien die in Panajachel woont en daar een restaurant runt. Haar man Ariel is salsaleraar, dus heb tijdens mijn 3 dagen in Pana ook nog wat salsa les mee kunnen pikken. verder heeft ze de liefste baby van de wereld, Miguel van 7 maanden.
De tweeling Miguel en Juan, de twee kunstenaars van het dorp die samen met hun broers een galerie en kunstacademie hebben hier in Chichi. Ze maken hele mooie dingen en weten super veel van de Maya cultuur.
Javier, tandarts, om gezelli een koppie mee te doen en is altijd bereid om me savonds naar huis te escorteren.
Shirley en Manuel van het soort cultuur centrum tegenover de winkel. Shirley is heel lief en Manuel is van mijn leeftijd en studeert grafische vormgeving. Samen zijn we steeds aan het brainstormen over hoe we Chichi op de kaart kunnen zetten en aantrekkelijker kunnen maken voor toeristen ( en stiekem ook voor onszelf: we willen een plek om te dansen, een kroeg en een bioscoop, haha).
Kimberly, een vriendin van een kleinkind van Ruth en Felipe. Ze heeft me afgelopen donderdag wat kleren geleend, dus was de hele dag te bewonderen in Guatemalteekse klederdracht!! fotos volgen..
De familie van Ruth en Felipe, zijn allemaal super lief en geinteresseerd. We hebben vorige week savonds met zn allen 1000 cakejes versierd en ingepakt voor de dia del niño (kinderdag), lachen!
Francisco, ¨onze¨ kleermaker, ook weer heel lief en kan heerlijk met hem brainstromen over nieuwe producten.
Don Victor, eigenaar van restaurant Tziguan Tinamit, kent iedereen hier in Chichi en stelt me regelmatig aan nieuwe mensen voor, oa miss indigena.
Juan Jo, eigenaar restaurant Casa San Juan, super leuk restuarant, heel mooi ingericht en lekker eten, hij heeft hele leuke verhalen over de beelden en maskers in het restaurant en dankzij hem is een van mn wensen in vervulling gegaan: heb achterin in de laadbak van een pick up gezeten, yahoo! (sjoof en henk, heb de hele rit aan jullie gedacht, hoop dat jullie telepatisch van deze ervaring hebben kunnen meegenieten)
De mensen die in de internetcafes en koffiehuis (maar dan heeeel modern) naast de winkel werken. En natuulijk Emiliana en de andere vrouwen van Ut´z Batz, hebben echt super veel lol met zn allen.
Tenslotte nog een kleine greep in de gekke, onverwachte, bijzondere dingen die ik de afgelopen week heb meegemaakt:
Gisteren hadden Ruth en Felipe me uitgenodigd mee te gaan naar een verjaardag. Bleek de verjaardag van hun pastoor te zijn, hele gekke avond vol met hardop bidden, liedjes zingen en eten (fijn dat ik vlak daarvoor al super lekker had gegeten bij Ruth, zat echt stampensvol, want kon natuurlijk niet weigeren). Iedereen werd ook meteen uitgenodigd om maandagavond mijn verjaardag te komen vieren, haha, moeten van het weekend dus hard gaan taarten bakken en eten maken.
Tostadas (soort platte taco met gehakt en groente, hmm) gegeten op de trap van de kerk met uitzicht op de markt, op zondag avond is de markt bijna nog leuker dan overdag, dan is het niet meer zo druk, iedereen klaar met werken en verschijnen er opeens allemaal eetkraampjes, heel erg gezellig!
Interviews gehouden met restauranteigenaars en andere mensen voor een website met info voor toeristen over guatemala. Ben opeens ook journalist en fotograaf, haha. Heb tijdens de interviews soms opeens zon lachkriebel als ik besef wat ik aan het doen ben..
En wat ik dus al zei: bezoek van de miss indigena, ritje in pick up, nepweekend (want maandag en dinsdag) in panajachel: nieuwe soep en salade van Karin gekeurd (heerlijk), gedanst, malibu colatje gedronken (ook heerlijk, joos en yvet, miste jullie toen wel) en de pacas (tweedehandswinkels) afgestruind en heel veel gekocht.
Heb gemerkt dat wij Nederlanders heel wat kunnen leren van de Guatemalteken, het is soms misschien irritant als beloften niet worden nagekomen of mensen te laat komen, maar zij stellen daar wel tegenover dat ze altijd tijd hebben voor een praatje, spontane uitnodigingen en een gast meer of minder maakt niet uit. Mijn leven hier is vooral zo leuk omdat het barst van de onverwachte dingen, ik maak sochtends een planning wetende dat de helft waarschijnlijk niet gaat lukken of anders loopt, maar dat maakt helemaal niet uit want de dingen die ik niet gepland hebt zijn vaak nog 100 keer leuker..
Nou, met deze wijze les sluit ik af, haha
Liefs!
maandag 5 oktober 2009
Foto´s!
Nou, heb geloof ik eindelijk door hoe ik mn foto´s kan uploaden. Duurt alleen ongelofelijk lang, en zonder eigen computer heb ik dus de hele middag in een internetcafe moeten zitten en ben nog niet eens op de helft :(
Hieronder de links!
http://picasaweb.google.com/femkebeers/AfscheidsfeestHeerhugowaard?authkey=Gv1sRgCPa14Mri9fnYSQ#
http://picasaweb.google.com/femkebeers/BrazilieWeek1tm3?authkey=Gv1sRgCOjyiIG014H54QE#
http://picasaweb.google.com/femkebeers/BrazilieWeek4602?authkey=Gv1sRgCPvHjMuMqszuqgE#
Ga morgen weer verder..
Hieronder de links!
http://picasaweb.google.com/femkebeers/AfscheidsfeestHeerhugowaard?authkey=Gv1sRgCPa14Mri9fnYSQ#
http://picasaweb.google.com/femkebeers/BrazilieWeek1tm3?authkey=Gv1sRgCOjyiIG014H54QE#
http://picasaweb.google.com/femkebeers/BrazilieWeek4602?authkey=Gv1sRgCPvHjMuMqszuqgE#
Ga morgen weer verder..
Abonneren op:
Posts (Atom)