Sorry allemaal heb al een tijd niks gepost, via mn ouders bereiken mij allemaal teleurgestelde geluiden :D
Voor nu alleen even een hele korte update, heb t namelijk weer drukdrukdruk, moet allerlei schrijfdingen doen, ben heel veel in de winkel (waar we opeens geen internet meer hebben)en cross tussendoor heel Guatemala door, dus volgende week een uitgebreider stuk!
- De winteris hier begonnen, dit betekend overdag heerlijk lekker weer, maar om ong 5 uur smiddags opeens KOUD!!
- de tafel die ik heb kunnen laten maken dankzij jullie donaties is klaar en staat zelfs al in de winkel. Hij is heeeel mooi geworden, is nl altijd nog even afwachten hier of je ideeen en wensen helemaal goed zijn overgekomen ;) Ik ben vanmorgen nog even langsgeweest bij de timmerman en ook de twee kasten zijn bijna klaar en lijken ook al precies op wat we hadden gevraagd, maargoed nog even afkloppen. Volgende week de foto´s!
- De eerste trainingen die we met geld van de donaties hebben kunnen betalen zijn ook geweest en gingen heel goed, ging oa over leiderschap, wat zijn de verantwoordelijkheden binnen een cooperatie etc.
- Ut´z Bat´z krijgt een advertentie in Que Pasa, een landelijk gratis voor toeristen, heel vet! Gaat als het goed is heel veel meer bezoekers opleveren! Heb net gebeld met de eigenaar van het blad en wordt gedrukt as we speak, spannend!!
- Dankzij Marieke, een vrijwilligster die hier ong 3 weken was (super gezellig!!!!!) hebben we een kerstkaartenproject opgestart. De meesten weten daar waarschijnlijk al van of hebben zelfs al kaarten gekocht, want de ouders hebben als een malle verkocht, helemaal goed dus! En wat zijn ze leuk he!!! Er gaan als het goed is nog wat setjes richting Heerhugowaard, dus als je nog op zoek bent naar unieke kerstkaarten bel mijn ouders even of stuur me een mailtje: femke_beers@hotmail.com.
- En in het kader van de Sint-Kerst: vergeet de webwinkel op www.enmisalsa.com en de Latino muziek CD´s niet (als je cd´s wilt bestellen, mail me)!!! Jaja, mn verkopersskills zijn helemaal aangewakkerd, haha.. Maargoed, ik zie met mn eigen ogen waar het geld terecht komt en dat het hier hardstikke nodig is, dus als t een beetje teveel van het goede wordt, vergeef me!
- hier in chichi niks geen sinterklaas, december staat in het teken van de ferias, andere feesten, onder andere de feestdag van de stadsheilige Santo Tomas, .Iedereen is druk bezig met voorbereidingen voor speciale ceremonies, dagenlange dansen in speciale kleren en maskers, processies, feesten etc. Ben benieuwd!
Nou, ga weer aan t werk, tot snel!!
Dikke kus!
vrijdag 27 november 2009
dinsdag 3 november 2009
Tropisch warm!
Hallo Allemaal,
Het is inmiddels al weer dinsdag en de tijd vliegt! Hier weer even een korte samenvatting van de afgelopen dagen. Ja, jullie zullen het niet willen geloven maar Femke en Lida hebben de krant gehaald in Guatemala met foto en al. Het was wel een in scene gezet stuk, maar dat geeft niet. Ze zijn nu echt wereldberoemd.
Zondag was het 1 november, een belangrijke feestdag in dit land want het was Allerheiligen. Dit wordt uitgebreid gevierd, net al 2 november Allerzielen. De mensen gaan op 31 oktober allemaal naar de kerkhoven om de huisjes die daar op staan te schilderen en van bloemen te voorzien, waar ze dan op 2 november allemaal weer naar toegaan om op het kerkhof de doden te eren en te feesten. Echt ongelooflijk, er wordt gekookt en flink gegeten en er wordt zelfs een maaltijd voor de dode meegenomen. Rond het kerkhof is er een soort markt. Heel bijzonder!
Zodag zijn we vroeg naar de winkel gegaan en op dat moment kwam net de grote processie eraan. Er worden belangrijke heiligenbeelden meegetorst, die zeer kleurrijk zijn versierd. Verder lopen er van alle cofrades (broederschappen) vertegenwoordigers mee in traditionele klederdracht en met hun eigen muziek. Prachtig om te zien en volgens Francien heel bijzonder om dit mee te maken. Na de processie naar de winkel gegaan om de laatste klussen af te ronden.Daarna afscheid nemen van Emiliana, de presidente van de cooperatie, maar niet nadat we de winkel nog even hebben rondgestruind om nog wat cadeau´s te kopen. Het afscheid was wel even slikken.
Rond 14.00 uur gingen we met de shuttle naar Antigua waar we de volgende morgen om 4.00 zouden worden opgehaald voor onze trip naar Flores, Tikal,Livingstone en Rio Dulce. ´s Avonds zijn we eerst langs de familie gegaan waar Fem de eerste 3 weken heeft gewoond. Ze waren erg blij om haar en ons te zien. Wat een lieve vriendelijke mensen! Daarna zijn we uit eten gegaan met Francien, Jonathan, William van het reisbureau en ons 3 om het afscheid te vieren (snik..). Was wel erg gezellig.
´s Ochtends vroeg opgestaan om naar het vliegveld gebracht te worden voor een binnenlandse vlucht naar Flores. Een klein toestel voor ongeveer 40 personen waar we met een man of 15 in zaten! Vanaf het vliegveld werden we opgehaald voor de toer naar Tikal, een groot nationaal park met tropisch regenwoud, waar veel overblijfselen van de Mayacultuur van honderden jaren geleden zijn te bewonderen. Er staan allerlei tempels en andere gebouwen uit die tijd. Heel bijzonder is dat ongeveer 80% van de gebouwen zelfs nog overgroeid zijn met tropisch regenwoud en is dus niet zichtbaar. Er wordt al 15 jaar gerestaureerd en ze zijn voorlopig nog lang niet klaar. We werden rondgeleid door Aquilino, een goed engelssprekende gids en hebben er veel van opgestoken. Het park is verder prachtig met veel vogels en wilde dieren, waarvan alleen de Apen, woelrat, bijzodere kalkoenen en vogels zich lieten zien. Na de trip werden we naar Flores gebracht, een leuk stadje aan het meer. Het klimaat is in dit deel van het land tropisch met een zeer hoge luchtvochtigheid dus klam maar ook wel erg lekker. ´s Avonds buiten op een terras gegeten en op tijd de koffer in.
Vandaag zijn we met een luxe toeringcar naar Rio Dulce gereden, een stadje aan een grote rivier die uitkomt in de Caraibische zee bij Livingstone. Hier gaan we morgen met de boot naar toe om een dagje te chillen aan het strand. Ons hotel hier bestaat uit lodges die in het tropische regenwoud staan en ook dit lijkt wel weer op het paradijs. Je kunt alleen met de boot bij dit hotel komen omdat het aan de overkant van de rivier ligt. Zit nu in het internetcafe in de stad om jullie op de hoogte te houden. Donderdag gaan we een tocht met een gids maken over de rivier en reizen dan vrijdag naar Guatemala City, waar we zaterdag vroeg weer vertrekken naar huis.
Ik hoop dat we nog thuis kunnen komen, want nadat mijn pinpas was gejat komt Lida er nu pas achter dat ze een aantal keren een verkeerde pin heeft ingevoerd. Nu is het dus duidelijk waarom zij ook geen geld meer kon pinnen!!! Zo handig, maar gelukkig brengt mijn creditcard uitkomst!
Ik denk dat dit wel onze laatste bijdrage zal zijn aan het blog. De rest van de belevenissen horen jullie thuis wel weer!Ik denk dat we hier nog een aantal dagen onwijs gaan genieten en chillen.
Veel liefs van ons en groetjes!
Lida, Femke en Jos
Het is inmiddels al weer dinsdag en de tijd vliegt! Hier weer even een korte samenvatting van de afgelopen dagen. Ja, jullie zullen het niet willen geloven maar Femke en Lida hebben de krant gehaald in Guatemala met foto en al. Het was wel een in scene gezet stuk, maar dat geeft niet. Ze zijn nu echt wereldberoemd.
Zondag was het 1 november, een belangrijke feestdag in dit land want het was Allerheiligen. Dit wordt uitgebreid gevierd, net al 2 november Allerzielen. De mensen gaan op 31 oktober allemaal naar de kerkhoven om de huisjes die daar op staan te schilderen en van bloemen te voorzien, waar ze dan op 2 november allemaal weer naar toegaan om op het kerkhof de doden te eren en te feesten. Echt ongelooflijk, er wordt gekookt en flink gegeten en er wordt zelfs een maaltijd voor de dode meegenomen. Rond het kerkhof is er een soort markt. Heel bijzonder!
Zodag zijn we vroeg naar de winkel gegaan en op dat moment kwam net de grote processie eraan. Er worden belangrijke heiligenbeelden meegetorst, die zeer kleurrijk zijn versierd. Verder lopen er van alle cofrades (broederschappen) vertegenwoordigers mee in traditionele klederdracht en met hun eigen muziek. Prachtig om te zien en volgens Francien heel bijzonder om dit mee te maken. Na de processie naar de winkel gegaan om de laatste klussen af te ronden.Daarna afscheid nemen van Emiliana, de presidente van de cooperatie, maar niet nadat we de winkel nog even hebben rondgestruind om nog wat cadeau´s te kopen. Het afscheid was wel even slikken.
Rond 14.00 uur gingen we met de shuttle naar Antigua waar we de volgende morgen om 4.00 zouden worden opgehaald voor onze trip naar Flores, Tikal,Livingstone en Rio Dulce. ´s Avonds zijn we eerst langs de familie gegaan waar Fem de eerste 3 weken heeft gewoond. Ze waren erg blij om haar en ons te zien. Wat een lieve vriendelijke mensen! Daarna zijn we uit eten gegaan met Francien, Jonathan, William van het reisbureau en ons 3 om het afscheid te vieren (snik..). Was wel erg gezellig.
´s Ochtends vroeg opgestaan om naar het vliegveld gebracht te worden voor een binnenlandse vlucht naar Flores. Een klein toestel voor ongeveer 40 personen waar we met een man of 15 in zaten! Vanaf het vliegveld werden we opgehaald voor de toer naar Tikal, een groot nationaal park met tropisch regenwoud, waar veel overblijfselen van de Mayacultuur van honderden jaren geleden zijn te bewonderen. Er staan allerlei tempels en andere gebouwen uit die tijd. Heel bijzonder is dat ongeveer 80% van de gebouwen zelfs nog overgroeid zijn met tropisch regenwoud en is dus niet zichtbaar. Er wordt al 15 jaar gerestaureerd en ze zijn voorlopig nog lang niet klaar. We werden rondgeleid door Aquilino, een goed engelssprekende gids en hebben er veel van opgestoken. Het park is verder prachtig met veel vogels en wilde dieren, waarvan alleen de Apen, woelrat, bijzodere kalkoenen en vogels zich lieten zien. Na de trip werden we naar Flores gebracht, een leuk stadje aan het meer. Het klimaat is in dit deel van het land tropisch met een zeer hoge luchtvochtigheid dus klam maar ook wel erg lekker. ´s Avonds buiten op een terras gegeten en op tijd de koffer in.
Vandaag zijn we met een luxe toeringcar naar Rio Dulce gereden, een stadje aan een grote rivier die uitkomt in de Caraibische zee bij Livingstone. Hier gaan we morgen met de boot naar toe om een dagje te chillen aan het strand. Ons hotel hier bestaat uit lodges die in het tropische regenwoud staan en ook dit lijkt wel weer op het paradijs. Je kunt alleen met de boot bij dit hotel komen omdat het aan de overkant van de rivier ligt. Zit nu in het internetcafe in de stad om jullie op de hoogte te houden. Donderdag gaan we een tocht met een gids maken over de rivier en reizen dan vrijdag naar Guatemala City, waar we zaterdag vroeg weer vertrekken naar huis.
Ik hoop dat we nog thuis kunnen komen, want nadat mijn pinpas was gejat komt Lida er nu pas achter dat ze een aantal keren een verkeerde pin heeft ingevoerd. Nu is het dus duidelijk waarom zij ook geen geld meer kon pinnen!!! Zo handig, maar gelukkig brengt mijn creditcard uitkomst!
Ik denk dat dit wel onze laatste bijdrage zal zijn aan het blog. De rest van de belevenissen horen jullie thuis wel weer!Ik denk dat we hier nog een aantal dagen onwijs gaan genieten en chillen.
Veel liefs van ons en groetjes!
Lida, Femke en Jos
zondag 1 november 2009
Daar zijn we weer!
Daar zijn we weer!
Zaterdag 31 oktober
Er zijn bijna weer 5 dagen voorbij en dit zijn dagen die we niet snel zullen vergeten. Ik kan bijna niet geloven wat we allemaal gedaan en gezien hebben.
Vanuit het paradijs Islaverde zijn we dinsdag lopend langs de kust naar de botensteiger gegaan en hebben daar de boot naar San Juan genomen. De plannen zijn voor de zoveelste keer gewijzigd. We wilden naar San Pedro om daar een koffietoer naar een koffieplantage te maken, maar bij nader inzien leek het beter om naar San Juan te gaan. We waren wat later vertrokken en hebben daarna een tijd moeten wachten op de boot en zo ben je in Guatemala gauw een uur verder. Je moet in dit land absoluut geen haast hebben. Achteraf zijn we blij dat we direct naar San Juan zijn gegaan om de “Asociacion” van de vrouwen van deze plaats te bezoeken. Zij maken prachtige stoffen die ze weven van katoen dat ze op natuurlijke wijze kleuren, la tintes naturalis.
Met een heerlijke zon op onze bol varen we over het meer van Atitlan. De mensen rond het meer zijn helemaal van slag omdat het meer sinds ruim een week helemaal vergeven is van algen als gevolg van een bepaalde bacterie. Zwemmen is onmogelijk en het ergste is dat dit over het hele meer is uitgespreid. De crisis is in Guatemala ook voelbaar want er zijn veel minder toeristen dan andere jaren. Ze zijn erg bang dat het nu nog minder zal worden. Het is dan ook aandoenlijk om te zien dat mensen met man en macht met vergieten, zeven en ander denkbare hulpmiddelen proberen de drab uit het meer te vissen, wat natuurlijk onbegonnen werk is.
In San Juan werden we opgehaald door Rosario en moesten tegen een stevige steile helling op. Jos met een rugzak die bijna niet te tillen was. We hadden natuurlijk veel te veel mee voor 2 nachten!!! En Femke maar tegen iedereen zeggen dat haar pa goed was als bank en als pakezel! Ja,ja….
De ontvangst bij de vrouwen van de Asociacion was allerhartelijkst. We werden rondgeleid door de winkel en kregen uitleg over hun vereniging, hun activiteiten en vooral ook de wijze waarop ze de stoffen kleuren. Ze gebruiken vele soorten planten die allemaal hun specifieke kleur afgeven. Oranje van wortelen is heel logisch, maar dat een groene plant uiteindelijk een blauwe kleur afgeeft zou je niet verwachten. Op ons verzoek hebben ze een hele demonstratie gegeven. De planten worden klein gemaakt, gekookt en vervolgens wordt de witte katoen een half uur meegekookt, terwijl er voortdurend wordt geroerd. Daarna blijft de katoen nog een dag in de afgekoelde vloeistof staan en krijgt het uiteindelijk zijn definitieve kleur. Hetzelfde extract kan nog twee keer gebruikt worden, maar telkens wordt de kleur een tint lichter.
Naast de winkel runnen de vrouwen ook nog een klein restaurant en een soort loket waar tortilla’s worden verkocht. Voor toeristen verzorgen ze demonstraties inclusief een maaltijd, dus natuurlijk bleven we daar om ook te lunchen. Voor ons werd speciaal de tafel feestelijk gedekt, zo schattig!
De vereniging is goed georganiseerd en heeft voor deze 18 vrouwen voor een veel betere levenstandaard gezorgd. Al hun kinderen kunnen nu naar school. De oudere kinderen krijgen van hun moeders les in weven of helpen in de keuken van het restaurant en dragen zo ook hun steentje aan het welzijn van de familie.
Terwijl Femke met de presidente van de vereniging en de andere vrouwen nog een zakelijke bespreking heeft, zijn Lida en ik in de winkel rond gaan kijken en hebben daar mooie spullen gekocht. Ik denk dat ze zelden zo’n omzet hebben gedraaid dus dat beloofd wat voor het thuisfront!? Het was hartverwarmend om te zien hoe blij de vrouwen waren dat we hun producten mooi vonden en ze wilde kopen. En eerlijk is eerlijk: ze maken hele mooie dingen, die ook uniek zijn. De artikelen gemaakt van de natuurlijk gekleurde stoffen zijn nergens anders te krijgen, met uitzondering dan in de winkel van Ut’z Bat’z. De producten worden daar in consignatie verkocht dat wil zeggen dat de vrouwen er alleen geld voor krijgen als iets ook werkelijk verkocht is. Zo helpen de beide groepen elkaar.
Na dit geweldige bezoek met demonstratie en lunch gingen we met de tuctuc naar San Pedro om vervolgens met de boot, in de regen, terug te gaan naar Panajachel waar we op bezoek gingen bij het restaurant van Karin, een vriendin van Francien en inmiddels ook van Femke. Hier hebben we heerlijk gegeten, lekker zitten kletsen en zijn uiteindelijk terecht gekomen in een hotel aan de overkant van het restaurant. Dat was heel handig voor deze ezel!
Woensdag zijn we met de chickenbus weer terug gegaan naar Chichi. Zoals inmiddels gebruikelijk is, is het schema veranderd. Om niet steeds te hoeven sjouwen besloten we eerst toch maar de spullen terug naar huis te brengen. Daarna was het doel een bezoek aan Quichel, het dorp waar de meeste vrouwen van de coöperatie Ut’z Bat’z vandaan komen. Een van hen heeft ons vanaf de winkel meegenomen naar haar dorp in de laadbak van een pick-up truck dat een gebruikelijk vervoersmiddel is naar de afgelegen dorpen waar geen bussen komen. Deze wijze van vervoer hadden we nog niet meegemaakt! Vanzelfsprekend wordt voor dit vervoer betaald, want alles in Guatemala draait om geld. De mensen proberen met van alles en nog wat een paar centen te verdienen. Zelfs lege colablikjes leveren geld op!
Nadat we van de grote weg afgereden waren naar het dorp, werd het ons wel duidelijk waarom deze pick-ups, vaak afgeladen vol gepropt met mensen en goederen, ingezet worden voor vervoer naar de dorpen. De wegen zijn niet meer dan grindpaden vol met kuilen, met bochten en steile klimmen, waar een gewone auto beslist niet tegenop kan. De grindpaden voerden ons langs enorme maïsvelden met smalle paden Via een dergelijk pad kom je bij de huisjes van de families. Nou huisjes, bij ons zou je zeggen een schuurtje met een dak van golfplaten. Ongelooflijk hoe primitief de mensen hier leven, hoewel ze elektriciteit en water hebben, maar ook een mobiel die zelfs in de meest afgelegen gebieden bereik heeft! Niet alle vrouwen waren op de hoogte van ons bezoek en waren echt verrast en blij ons te zien in hun dorp. Er werden stoelen aangerukt en drinken. De kindertjes waren aanvankelijk wat verlegen. Die hebben we blij kunnen maken met de kleurplaten en kleurtjes die oma Beers ons mee had gegeven. Een aantal vrouwen en hun dochters waren aan het weven en ook hier hebben we kunnen zien hoe goed ze de techniek beheersen. De kwaliteit van de stoffen wordt steeds beter. Femke en Lida moesten natuurlijk ook de Maya kleren aan voor de foto. Juliana gaf ons ook nog een rondleiding over hun terrein, want ze bezitten op zich wel een grote lap grond. Als ik het goed begrepen heb wel 4 ha. Het is vooral maïs wat ze verbouwen waar ze de tortilla’s van kunnen maken. Per persoon worden er ongeveer 15 tot 20 per dag verorberd. Het was echt heel indrukwekkend om te ervaren hoe deze mensen leven, bijna niets hebben en toch blij en vriendelijk zijn. Met de pick-up werden we weer teruggebracht.
Na ons bezoek zijn we terug gegaan naar Chichi en hebben de gallary bezocht van vrienden van Femke, de tweeling Miguel en Juan. Zij namen alle tijd om uitleg te geven over hun werk, hun technieken en over Guatemala in het algemeen. Zij waren ook erg nieuwsgierig naar het leven in Nederland. Ze maken mooie dingen en Femke dacht aan een mogelijke samenwerking met de winkel van Ut’z Bat’z. Krijgt vast een vervolg!
’s Avonds gegeten bij Ruth en met een privé-concert tot besluit. Felipe ging voor ons zingen en we eindigden met een gebed!!!!!
Donderdag en vrijdag zijn we de hele dag in de winkel geweest om te helpen met het opzetten van een goede registratie, een inventarisatie en het maken van een goed bestand voor de voorraad. Dit is nog een hele klus. Er zijn in Chichi veel activiteiten ter voorbereiding van Dia de los Santos, Allerheiligen, een van de belangrijkste feestdagen in Guatemala. Dit gaat gepaard met veel muziek (heel eentonig), om de haverklap vuurwerk (ook ’s morgens vroeg al om 4.00 uur!) en de nodige processies. Er worden het weekend veel toeristen verwacht vanwege de feesten. Het hotel van Don Carlos zit het hele weekend vol met Spanjaarden. Dus hopelijk ook veel klanten in de winkel. Gisteren kwamen er 3 Amerikaanse meisjes die voor onze begrippen voor een behoorlijke omzet zorgden. We hebben inmiddels wel ervaren dat alle steun voor de stichting in welke vorm ook heel hard nodig is. Deze lieve mensen verdienen echt een betere toekomst!
Felipe heeft vandaag speciaal voor ons een lunch bereid en dat is volgens Francien heel uitzonderlijk, want hij kookt anders nooit. Tijdens de lunch hebben we, voor zover het kan met onze beperkte kennis van Spaans en met hulp van Femke, gezellig kunnen kletsen. We zijn weer meer te weten gekomen over de geschiedenis van dit land. Tot zo ver weer.
Liefs van ons alle 3!
Zaterdag 31 oktober
Er zijn bijna weer 5 dagen voorbij en dit zijn dagen die we niet snel zullen vergeten. Ik kan bijna niet geloven wat we allemaal gedaan en gezien hebben.
Vanuit het paradijs Islaverde zijn we dinsdag lopend langs de kust naar de botensteiger gegaan en hebben daar de boot naar San Juan genomen. De plannen zijn voor de zoveelste keer gewijzigd. We wilden naar San Pedro om daar een koffietoer naar een koffieplantage te maken, maar bij nader inzien leek het beter om naar San Juan te gaan. We waren wat later vertrokken en hebben daarna een tijd moeten wachten op de boot en zo ben je in Guatemala gauw een uur verder. Je moet in dit land absoluut geen haast hebben. Achteraf zijn we blij dat we direct naar San Juan zijn gegaan om de “Asociacion” van de vrouwen van deze plaats te bezoeken. Zij maken prachtige stoffen die ze weven van katoen dat ze op natuurlijke wijze kleuren, la tintes naturalis.
Met een heerlijke zon op onze bol varen we over het meer van Atitlan. De mensen rond het meer zijn helemaal van slag omdat het meer sinds ruim een week helemaal vergeven is van algen als gevolg van een bepaalde bacterie. Zwemmen is onmogelijk en het ergste is dat dit over het hele meer is uitgespreid. De crisis is in Guatemala ook voelbaar want er zijn veel minder toeristen dan andere jaren. Ze zijn erg bang dat het nu nog minder zal worden. Het is dan ook aandoenlijk om te zien dat mensen met man en macht met vergieten, zeven en ander denkbare hulpmiddelen proberen de drab uit het meer te vissen, wat natuurlijk onbegonnen werk is.
In San Juan werden we opgehaald door Rosario en moesten tegen een stevige steile helling op. Jos met een rugzak die bijna niet te tillen was. We hadden natuurlijk veel te veel mee voor 2 nachten!!! En Femke maar tegen iedereen zeggen dat haar pa goed was als bank en als pakezel! Ja,ja….
De ontvangst bij de vrouwen van de Asociacion was allerhartelijkst. We werden rondgeleid door de winkel en kregen uitleg over hun vereniging, hun activiteiten en vooral ook de wijze waarop ze de stoffen kleuren. Ze gebruiken vele soorten planten die allemaal hun specifieke kleur afgeven. Oranje van wortelen is heel logisch, maar dat een groene plant uiteindelijk een blauwe kleur afgeeft zou je niet verwachten. Op ons verzoek hebben ze een hele demonstratie gegeven. De planten worden klein gemaakt, gekookt en vervolgens wordt de witte katoen een half uur meegekookt, terwijl er voortdurend wordt geroerd. Daarna blijft de katoen nog een dag in de afgekoelde vloeistof staan en krijgt het uiteindelijk zijn definitieve kleur. Hetzelfde extract kan nog twee keer gebruikt worden, maar telkens wordt de kleur een tint lichter.
Naast de winkel runnen de vrouwen ook nog een klein restaurant en een soort loket waar tortilla’s worden verkocht. Voor toeristen verzorgen ze demonstraties inclusief een maaltijd, dus natuurlijk bleven we daar om ook te lunchen. Voor ons werd speciaal de tafel feestelijk gedekt, zo schattig!
De vereniging is goed georganiseerd en heeft voor deze 18 vrouwen voor een veel betere levenstandaard gezorgd. Al hun kinderen kunnen nu naar school. De oudere kinderen krijgen van hun moeders les in weven of helpen in de keuken van het restaurant en dragen zo ook hun steentje aan het welzijn van de familie.
Terwijl Femke met de presidente van de vereniging en de andere vrouwen nog een zakelijke bespreking heeft, zijn Lida en ik in de winkel rond gaan kijken en hebben daar mooie spullen gekocht. Ik denk dat ze zelden zo’n omzet hebben gedraaid dus dat beloofd wat voor het thuisfront!? Het was hartverwarmend om te zien hoe blij de vrouwen waren dat we hun producten mooi vonden en ze wilde kopen. En eerlijk is eerlijk: ze maken hele mooie dingen, die ook uniek zijn. De artikelen gemaakt van de natuurlijk gekleurde stoffen zijn nergens anders te krijgen, met uitzondering dan in de winkel van Ut’z Bat’z. De producten worden daar in consignatie verkocht dat wil zeggen dat de vrouwen er alleen geld voor krijgen als iets ook werkelijk verkocht is. Zo helpen de beide groepen elkaar.
Na dit geweldige bezoek met demonstratie en lunch gingen we met de tuctuc naar San Pedro om vervolgens met de boot, in de regen, terug te gaan naar Panajachel waar we op bezoek gingen bij het restaurant van Karin, een vriendin van Francien en inmiddels ook van Femke. Hier hebben we heerlijk gegeten, lekker zitten kletsen en zijn uiteindelijk terecht gekomen in een hotel aan de overkant van het restaurant. Dat was heel handig voor deze ezel!
Woensdag zijn we met de chickenbus weer terug gegaan naar Chichi. Zoals inmiddels gebruikelijk is, is het schema veranderd. Om niet steeds te hoeven sjouwen besloten we eerst toch maar de spullen terug naar huis te brengen. Daarna was het doel een bezoek aan Quichel, het dorp waar de meeste vrouwen van de coöperatie Ut’z Bat’z vandaan komen. Een van hen heeft ons vanaf de winkel meegenomen naar haar dorp in de laadbak van een pick-up truck dat een gebruikelijk vervoersmiddel is naar de afgelegen dorpen waar geen bussen komen. Deze wijze van vervoer hadden we nog niet meegemaakt! Vanzelfsprekend wordt voor dit vervoer betaald, want alles in Guatemala draait om geld. De mensen proberen met van alles en nog wat een paar centen te verdienen. Zelfs lege colablikjes leveren geld op!
Nadat we van de grote weg afgereden waren naar het dorp, werd het ons wel duidelijk waarom deze pick-ups, vaak afgeladen vol gepropt met mensen en goederen, ingezet worden voor vervoer naar de dorpen. De wegen zijn niet meer dan grindpaden vol met kuilen, met bochten en steile klimmen, waar een gewone auto beslist niet tegenop kan. De grindpaden voerden ons langs enorme maïsvelden met smalle paden Via een dergelijk pad kom je bij de huisjes van de families. Nou huisjes, bij ons zou je zeggen een schuurtje met een dak van golfplaten. Ongelooflijk hoe primitief de mensen hier leven, hoewel ze elektriciteit en water hebben, maar ook een mobiel die zelfs in de meest afgelegen gebieden bereik heeft! Niet alle vrouwen waren op de hoogte van ons bezoek en waren echt verrast en blij ons te zien in hun dorp. Er werden stoelen aangerukt en drinken. De kindertjes waren aanvankelijk wat verlegen. Die hebben we blij kunnen maken met de kleurplaten en kleurtjes die oma Beers ons mee had gegeven. Een aantal vrouwen en hun dochters waren aan het weven en ook hier hebben we kunnen zien hoe goed ze de techniek beheersen. De kwaliteit van de stoffen wordt steeds beter. Femke en Lida moesten natuurlijk ook de Maya kleren aan voor de foto. Juliana gaf ons ook nog een rondleiding over hun terrein, want ze bezitten op zich wel een grote lap grond. Als ik het goed begrepen heb wel 4 ha. Het is vooral maïs wat ze verbouwen waar ze de tortilla’s van kunnen maken. Per persoon worden er ongeveer 15 tot 20 per dag verorberd. Het was echt heel indrukwekkend om te ervaren hoe deze mensen leven, bijna niets hebben en toch blij en vriendelijk zijn. Met de pick-up werden we weer teruggebracht.
Na ons bezoek zijn we terug gegaan naar Chichi en hebben de gallary bezocht van vrienden van Femke, de tweeling Miguel en Juan. Zij namen alle tijd om uitleg te geven over hun werk, hun technieken en over Guatemala in het algemeen. Zij waren ook erg nieuwsgierig naar het leven in Nederland. Ze maken mooie dingen en Femke dacht aan een mogelijke samenwerking met de winkel van Ut’z Bat’z. Krijgt vast een vervolg!
’s Avonds gegeten bij Ruth en met een privé-concert tot besluit. Felipe ging voor ons zingen en we eindigden met een gebed!!!!!
Donderdag en vrijdag zijn we de hele dag in de winkel geweest om te helpen met het opzetten van een goede registratie, een inventarisatie en het maken van een goed bestand voor de voorraad. Dit is nog een hele klus. Er zijn in Chichi veel activiteiten ter voorbereiding van Dia de los Santos, Allerheiligen, een van de belangrijkste feestdagen in Guatemala. Dit gaat gepaard met veel muziek (heel eentonig), om de haverklap vuurwerk (ook ’s morgens vroeg al om 4.00 uur!) en de nodige processies. Er worden het weekend veel toeristen verwacht vanwege de feesten. Het hotel van Don Carlos zit het hele weekend vol met Spanjaarden. Dus hopelijk ook veel klanten in de winkel. Gisteren kwamen er 3 Amerikaanse meisjes die voor onze begrippen voor een behoorlijke omzet zorgden. We hebben inmiddels wel ervaren dat alle steun voor de stichting in welke vorm ook heel hard nodig is. Deze lieve mensen verdienen echt een betere toekomst!
Felipe heeft vandaag speciaal voor ons een lunch bereid en dat is volgens Francien heel uitzonderlijk, want hij kookt anders nooit. Tijdens de lunch hebben we, voor zover het kan met onze beperkte kennis van Spaans en met hulp van Femke, gezellig kunnen kletsen. We zijn weer meer te weten gekomen over de geschiedenis van dit land. Tot zo ver weer.
Liefs van ons alle 3!
Abonneren op:
Posts (Atom)