Sorry allemaal heb al een tijd niks gepost, via mn ouders bereiken mij allemaal teleurgestelde geluiden :D
Voor nu alleen even een hele korte update, heb t namelijk weer drukdrukdruk, moet allerlei schrijfdingen doen, ben heel veel in de winkel (waar we opeens geen internet meer hebben)en cross tussendoor heel Guatemala door, dus volgende week een uitgebreider stuk!
- De winteris hier begonnen, dit betekend overdag heerlijk lekker weer, maar om ong 5 uur smiddags opeens KOUD!!
- de tafel die ik heb kunnen laten maken dankzij jullie donaties is klaar en staat zelfs al in de winkel. Hij is heeeel mooi geworden, is nl altijd nog even afwachten hier of je ideeen en wensen helemaal goed zijn overgekomen ;) Ik ben vanmorgen nog even langsgeweest bij de timmerman en ook de twee kasten zijn bijna klaar en lijken ook al precies op wat we hadden gevraagd, maargoed nog even afkloppen. Volgende week de foto´s!
- De eerste trainingen die we met geld van de donaties hebben kunnen betalen zijn ook geweest en gingen heel goed, ging oa over leiderschap, wat zijn de verantwoordelijkheden binnen een cooperatie etc.
- Ut´z Bat´z krijgt een advertentie in Que Pasa, een landelijk gratis voor toeristen, heel vet! Gaat als het goed is heel veel meer bezoekers opleveren! Heb net gebeld met de eigenaar van het blad en wordt gedrukt as we speak, spannend!!
- Dankzij Marieke, een vrijwilligster die hier ong 3 weken was (super gezellig!!!!!) hebben we een kerstkaartenproject opgestart. De meesten weten daar waarschijnlijk al van of hebben zelfs al kaarten gekocht, want de ouders hebben als een malle verkocht, helemaal goed dus! En wat zijn ze leuk he!!! Er gaan als het goed is nog wat setjes richting Heerhugowaard, dus als je nog op zoek bent naar unieke kerstkaarten bel mijn ouders even of stuur me een mailtje: femke_beers@hotmail.com.
- En in het kader van de Sint-Kerst: vergeet de webwinkel op www.enmisalsa.com en de Latino muziek CD´s niet (als je cd´s wilt bestellen, mail me)!!! Jaja, mn verkopersskills zijn helemaal aangewakkerd, haha.. Maargoed, ik zie met mn eigen ogen waar het geld terecht komt en dat het hier hardstikke nodig is, dus als t een beetje teveel van het goede wordt, vergeef me!
- hier in chichi niks geen sinterklaas, december staat in het teken van de ferias, andere feesten, onder andere de feestdag van de stadsheilige Santo Tomas, .Iedereen is druk bezig met voorbereidingen voor speciale ceremonies, dagenlange dansen in speciale kleren en maskers, processies, feesten etc. Ben benieuwd!
Nou, ga weer aan t werk, tot snel!!
Dikke kus!
vrijdag 27 november 2009
dinsdag 3 november 2009
Tropisch warm!
Hallo Allemaal,
Het is inmiddels al weer dinsdag en de tijd vliegt! Hier weer even een korte samenvatting van de afgelopen dagen. Ja, jullie zullen het niet willen geloven maar Femke en Lida hebben de krant gehaald in Guatemala met foto en al. Het was wel een in scene gezet stuk, maar dat geeft niet. Ze zijn nu echt wereldberoemd.
Zondag was het 1 november, een belangrijke feestdag in dit land want het was Allerheiligen. Dit wordt uitgebreid gevierd, net al 2 november Allerzielen. De mensen gaan op 31 oktober allemaal naar de kerkhoven om de huisjes die daar op staan te schilderen en van bloemen te voorzien, waar ze dan op 2 november allemaal weer naar toegaan om op het kerkhof de doden te eren en te feesten. Echt ongelooflijk, er wordt gekookt en flink gegeten en er wordt zelfs een maaltijd voor de dode meegenomen. Rond het kerkhof is er een soort markt. Heel bijzonder!
Zodag zijn we vroeg naar de winkel gegaan en op dat moment kwam net de grote processie eraan. Er worden belangrijke heiligenbeelden meegetorst, die zeer kleurrijk zijn versierd. Verder lopen er van alle cofrades (broederschappen) vertegenwoordigers mee in traditionele klederdracht en met hun eigen muziek. Prachtig om te zien en volgens Francien heel bijzonder om dit mee te maken. Na de processie naar de winkel gegaan om de laatste klussen af te ronden.Daarna afscheid nemen van Emiliana, de presidente van de cooperatie, maar niet nadat we de winkel nog even hebben rondgestruind om nog wat cadeau´s te kopen. Het afscheid was wel even slikken.
Rond 14.00 uur gingen we met de shuttle naar Antigua waar we de volgende morgen om 4.00 zouden worden opgehaald voor onze trip naar Flores, Tikal,Livingstone en Rio Dulce. ´s Avonds zijn we eerst langs de familie gegaan waar Fem de eerste 3 weken heeft gewoond. Ze waren erg blij om haar en ons te zien. Wat een lieve vriendelijke mensen! Daarna zijn we uit eten gegaan met Francien, Jonathan, William van het reisbureau en ons 3 om het afscheid te vieren (snik..). Was wel erg gezellig.
´s Ochtends vroeg opgestaan om naar het vliegveld gebracht te worden voor een binnenlandse vlucht naar Flores. Een klein toestel voor ongeveer 40 personen waar we met een man of 15 in zaten! Vanaf het vliegveld werden we opgehaald voor de toer naar Tikal, een groot nationaal park met tropisch regenwoud, waar veel overblijfselen van de Mayacultuur van honderden jaren geleden zijn te bewonderen. Er staan allerlei tempels en andere gebouwen uit die tijd. Heel bijzonder is dat ongeveer 80% van de gebouwen zelfs nog overgroeid zijn met tropisch regenwoud en is dus niet zichtbaar. Er wordt al 15 jaar gerestaureerd en ze zijn voorlopig nog lang niet klaar. We werden rondgeleid door Aquilino, een goed engelssprekende gids en hebben er veel van opgestoken. Het park is verder prachtig met veel vogels en wilde dieren, waarvan alleen de Apen, woelrat, bijzodere kalkoenen en vogels zich lieten zien. Na de trip werden we naar Flores gebracht, een leuk stadje aan het meer. Het klimaat is in dit deel van het land tropisch met een zeer hoge luchtvochtigheid dus klam maar ook wel erg lekker. ´s Avonds buiten op een terras gegeten en op tijd de koffer in.
Vandaag zijn we met een luxe toeringcar naar Rio Dulce gereden, een stadje aan een grote rivier die uitkomt in de Caraibische zee bij Livingstone. Hier gaan we morgen met de boot naar toe om een dagje te chillen aan het strand. Ons hotel hier bestaat uit lodges die in het tropische regenwoud staan en ook dit lijkt wel weer op het paradijs. Je kunt alleen met de boot bij dit hotel komen omdat het aan de overkant van de rivier ligt. Zit nu in het internetcafe in de stad om jullie op de hoogte te houden. Donderdag gaan we een tocht met een gids maken over de rivier en reizen dan vrijdag naar Guatemala City, waar we zaterdag vroeg weer vertrekken naar huis.
Ik hoop dat we nog thuis kunnen komen, want nadat mijn pinpas was gejat komt Lida er nu pas achter dat ze een aantal keren een verkeerde pin heeft ingevoerd. Nu is het dus duidelijk waarom zij ook geen geld meer kon pinnen!!! Zo handig, maar gelukkig brengt mijn creditcard uitkomst!
Ik denk dat dit wel onze laatste bijdrage zal zijn aan het blog. De rest van de belevenissen horen jullie thuis wel weer!Ik denk dat we hier nog een aantal dagen onwijs gaan genieten en chillen.
Veel liefs van ons en groetjes!
Lida, Femke en Jos
Het is inmiddels al weer dinsdag en de tijd vliegt! Hier weer even een korte samenvatting van de afgelopen dagen. Ja, jullie zullen het niet willen geloven maar Femke en Lida hebben de krant gehaald in Guatemala met foto en al. Het was wel een in scene gezet stuk, maar dat geeft niet. Ze zijn nu echt wereldberoemd.
Zondag was het 1 november, een belangrijke feestdag in dit land want het was Allerheiligen. Dit wordt uitgebreid gevierd, net al 2 november Allerzielen. De mensen gaan op 31 oktober allemaal naar de kerkhoven om de huisjes die daar op staan te schilderen en van bloemen te voorzien, waar ze dan op 2 november allemaal weer naar toegaan om op het kerkhof de doden te eren en te feesten. Echt ongelooflijk, er wordt gekookt en flink gegeten en er wordt zelfs een maaltijd voor de dode meegenomen. Rond het kerkhof is er een soort markt. Heel bijzonder!
Zodag zijn we vroeg naar de winkel gegaan en op dat moment kwam net de grote processie eraan. Er worden belangrijke heiligenbeelden meegetorst, die zeer kleurrijk zijn versierd. Verder lopen er van alle cofrades (broederschappen) vertegenwoordigers mee in traditionele klederdracht en met hun eigen muziek. Prachtig om te zien en volgens Francien heel bijzonder om dit mee te maken. Na de processie naar de winkel gegaan om de laatste klussen af te ronden.Daarna afscheid nemen van Emiliana, de presidente van de cooperatie, maar niet nadat we de winkel nog even hebben rondgestruind om nog wat cadeau´s te kopen. Het afscheid was wel even slikken.
Rond 14.00 uur gingen we met de shuttle naar Antigua waar we de volgende morgen om 4.00 zouden worden opgehaald voor onze trip naar Flores, Tikal,Livingstone en Rio Dulce. ´s Avonds zijn we eerst langs de familie gegaan waar Fem de eerste 3 weken heeft gewoond. Ze waren erg blij om haar en ons te zien. Wat een lieve vriendelijke mensen! Daarna zijn we uit eten gegaan met Francien, Jonathan, William van het reisbureau en ons 3 om het afscheid te vieren (snik..). Was wel erg gezellig.
´s Ochtends vroeg opgestaan om naar het vliegveld gebracht te worden voor een binnenlandse vlucht naar Flores. Een klein toestel voor ongeveer 40 personen waar we met een man of 15 in zaten! Vanaf het vliegveld werden we opgehaald voor de toer naar Tikal, een groot nationaal park met tropisch regenwoud, waar veel overblijfselen van de Mayacultuur van honderden jaren geleden zijn te bewonderen. Er staan allerlei tempels en andere gebouwen uit die tijd. Heel bijzonder is dat ongeveer 80% van de gebouwen zelfs nog overgroeid zijn met tropisch regenwoud en is dus niet zichtbaar. Er wordt al 15 jaar gerestaureerd en ze zijn voorlopig nog lang niet klaar. We werden rondgeleid door Aquilino, een goed engelssprekende gids en hebben er veel van opgestoken. Het park is verder prachtig met veel vogels en wilde dieren, waarvan alleen de Apen, woelrat, bijzodere kalkoenen en vogels zich lieten zien. Na de trip werden we naar Flores gebracht, een leuk stadje aan het meer. Het klimaat is in dit deel van het land tropisch met een zeer hoge luchtvochtigheid dus klam maar ook wel erg lekker. ´s Avonds buiten op een terras gegeten en op tijd de koffer in.
Vandaag zijn we met een luxe toeringcar naar Rio Dulce gereden, een stadje aan een grote rivier die uitkomt in de Caraibische zee bij Livingstone. Hier gaan we morgen met de boot naar toe om een dagje te chillen aan het strand. Ons hotel hier bestaat uit lodges die in het tropische regenwoud staan en ook dit lijkt wel weer op het paradijs. Je kunt alleen met de boot bij dit hotel komen omdat het aan de overkant van de rivier ligt. Zit nu in het internetcafe in de stad om jullie op de hoogte te houden. Donderdag gaan we een tocht met een gids maken over de rivier en reizen dan vrijdag naar Guatemala City, waar we zaterdag vroeg weer vertrekken naar huis.
Ik hoop dat we nog thuis kunnen komen, want nadat mijn pinpas was gejat komt Lida er nu pas achter dat ze een aantal keren een verkeerde pin heeft ingevoerd. Nu is het dus duidelijk waarom zij ook geen geld meer kon pinnen!!! Zo handig, maar gelukkig brengt mijn creditcard uitkomst!
Ik denk dat dit wel onze laatste bijdrage zal zijn aan het blog. De rest van de belevenissen horen jullie thuis wel weer!Ik denk dat we hier nog een aantal dagen onwijs gaan genieten en chillen.
Veel liefs van ons en groetjes!
Lida, Femke en Jos
zondag 1 november 2009
Daar zijn we weer!
Daar zijn we weer!
Zaterdag 31 oktober
Er zijn bijna weer 5 dagen voorbij en dit zijn dagen die we niet snel zullen vergeten. Ik kan bijna niet geloven wat we allemaal gedaan en gezien hebben.
Vanuit het paradijs Islaverde zijn we dinsdag lopend langs de kust naar de botensteiger gegaan en hebben daar de boot naar San Juan genomen. De plannen zijn voor de zoveelste keer gewijzigd. We wilden naar San Pedro om daar een koffietoer naar een koffieplantage te maken, maar bij nader inzien leek het beter om naar San Juan te gaan. We waren wat later vertrokken en hebben daarna een tijd moeten wachten op de boot en zo ben je in Guatemala gauw een uur verder. Je moet in dit land absoluut geen haast hebben. Achteraf zijn we blij dat we direct naar San Juan zijn gegaan om de “Asociacion” van de vrouwen van deze plaats te bezoeken. Zij maken prachtige stoffen die ze weven van katoen dat ze op natuurlijke wijze kleuren, la tintes naturalis.
Met een heerlijke zon op onze bol varen we over het meer van Atitlan. De mensen rond het meer zijn helemaal van slag omdat het meer sinds ruim een week helemaal vergeven is van algen als gevolg van een bepaalde bacterie. Zwemmen is onmogelijk en het ergste is dat dit over het hele meer is uitgespreid. De crisis is in Guatemala ook voelbaar want er zijn veel minder toeristen dan andere jaren. Ze zijn erg bang dat het nu nog minder zal worden. Het is dan ook aandoenlijk om te zien dat mensen met man en macht met vergieten, zeven en ander denkbare hulpmiddelen proberen de drab uit het meer te vissen, wat natuurlijk onbegonnen werk is.
In San Juan werden we opgehaald door Rosario en moesten tegen een stevige steile helling op. Jos met een rugzak die bijna niet te tillen was. We hadden natuurlijk veel te veel mee voor 2 nachten!!! En Femke maar tegen iedereen zeggen dat haar pa goed was als bank en als pakezel! Ja,ja….
De ontvangst bij de vrouwen van de Asociacion was allerhartelijkst. We werden rondgeleid door de winkel en kregen uitleg over hun vereniging, hun activiteiten en vooral ook de wijze waarop ze de stoffen kleuren. Ze gebruiken vele soorten planten die allemaal hun specifieke kleur afgeven. Oranje van wortelen is heel logisch, maar dat een groene plant uiteindelijk een blauwe kleur afgeeft zou je niet verwachten. Op ons verzoek hebben ze een hele demonstratie gegeven. De planten worden klein gemaakt, gekookt en vervolgens wordt de witte katoen een half uur meegekookt, terwijl er voortdurend wordt geroerd. Daarna blijft de katoen nog een dag in de afgekoelde vloeistof staan en krijgt het uiteindelijk zijn definitieve kleur. Hetzelfde extract kan nog twee keer gebruikt worden, maar telkens wordt de kleur een tint lichter.
Naast de winkel runnen de vrouwen ook nog een klein restaurant en een soort loket waar tortilla’s worden verkocht. Voor toeristen verzorgen ze demonstraties inclusief een maaltijd, dus natuurlijk bleven we daar om ook te lunchen. Voor ons werd speciaal de tafel feestelijk gedekt, zo schattig!
De vereniging is goed georganiseerd en heeft voor deze 18 vrouwen voor een veel betere levenstandaard gezorgd. Al hun kinderen kunnen nu naar school. De oudere kinderen krijgen van hun moeders les in weven of helpen in de keuken van het restaurant en dragen zo ook hun steentje aan het welzijn van de familie.
Terwijl Femke met de presidente van de vereniging en de andere vrouwen nog een zakelijke bespreking heeft, zijn Lida en ik in de winkel rond gaan kijken en hebben daar mooie spullen gekocht. Ik denk dat ze zelden zo’n omzet hebben gedraaid dus dat beloofd wat voor het thuisfront!? Het was hartverwarmend om te zien hoe blij de vrouwen waren dat we hun producten mooi vonden en ze wilde kopen. En eerlijk is eerlijk: ze maken hele mooie dingen, die ook uniek zijn. De artikelen gemaakt van de natuurlijk gekleurde stoffen zijn nergens anders te krijgen, met uitzondering dan in de winkel van Ut’z Bat’z. De producten worden daar in consignatie verkocht dat wil zeggen dat de vrouwen er alleen geld voor krijgen als iets ook werkelijk verkocht is. Zo helpen de beide groepen elkaar.
Na dit geweldige bezoek met demonstratie en lunch gingen we met de tuctuc naar San Pedro om vervolgens met de boot, in de regen, terug te gaan naar Panajachel waar we op bezoek gingen bij het restaurant van Karin, een vriendin van Francien en inmiddels ook van Femke. Hier hebben we heerlijk gegeten, lekker zitten kletsen en zijn uiteindelijk terecht gekomen in een hotel aan de overkant van het restaurant. Dat was heel handig voor deze ezel!
Woensdag zijn we met de chickenbus weer terug gegaan naar Chichi. Zoals inmiddels gebruikelijk is, is het schema veranderd. Om niet steeds te hoeven sjouwen besloten we eerst toch maar de spullen terug naar huis te brengen. Daarna was het doel een bezoek aan Quichel, het dorp waar de meeste vrouwen van de coöperatie Ut’z Bat’z vandaan komen. Een van hen heeft ons vanaf de winkel meegenomen naar haar dorp in de laadbak van een pick-up truck dat een gebruikelijk vervoersmiddel is naar de afgelegen dorpen waar geen bussen komen. Deze wijze van vervoer hadden we nog niet meegemaakt! Vanzelfsprekend wordt voor dit vervoer betaald, want alles in Guatemala draait om geld. De mensen proberen met van alles en nog wat een paar centen te verdienen. Zelfs lege colablikjes leveren geld op!
Nadat we van de grote weg afgereden waren naar het dorp, werd het ons wel duidelijk waarom deze pick-ups, vaak afgeladen vol gepropt met mensen en goederen, ingezet worden voor vervoer naar de dorpen. De wegen zijn niet meer dan grindpaden vol met kuilen, met bochten en steile klimmen, waar een gewone auto beslist niet tegenop kan. De grindpaden voerden ons langs enorme maïsvelden met smalle paden Via een dergelijk pad kom je bij de huisjes van de families. Nou huisjes, bij ons zou je zeggen een schuurtje met een dak van golfplaten. Ongelooflijk hoe primitief de mensen hier leven, hoewel ze elektriciteit en water hebben, maar ook een mobiel die zelfs in de meest afgelegen gebieden bereik heeft! Niet alle vrouwen waren op de hoogte van ons bezoek en waren echt verrast en blij ons te zien in hun dorp. Er werden stoelen aangerukt en drinken. De kindertjes waren aanvankelijk wat verlegen. Die hebben we blij kunnen maken met de kleurplaten en kleurtjes die oma Beers ons mee had gegeven. Een aantal vrouwen en hun dochters waren aan het weven en ook hier hebben we kunnen zien hoe goed ze de techniek beheersen. De kwaliteit van de stoffen wordt steeds beter. Femke en Lida moesten natuurlijk ook de Maya kleren aan voor de foto. Juliana gaf ons ook nog een rondleiding over hun terrein, want ze bezitten op zich wel een grote lap grond. Als ik het goed begrepen heb wel 4 ha. Het is vooral maïs wat ze verbouwen waar ze de tortilla’s van kunnen maken. Per persoon worden er ongeveer 15 tot 20 per dag verorberd. Het was echt heel indrukwekkend om te ervaren hoe deze mensen leven, bijna niets hebben en toch blij en vriendelijk zijn. Met de pick-up werden we weer teruggebracht.
Na ons bezoek zijn we terug gegaan naar Chichi en hebben de gallary bezocht van vrienden van Femke, de tweeling Miguel en Juan. Zij namen alle tijd om uitleg te geven over hun werk, hun technieken en over Guatemala in het algemeen. Zij waren ook erg nieuwsgierig naar het leven in Nederland. Ze maken mooie dingen en Femke dacht aan een mogelijke samenwerking met de winkel van Ut’z Bat’z. Krijgt vast een vervolg!
’s Avonds gegeten bij Ruth en met een privé-concert tot besluit. Felipe ging voor ons zingen en we eindigden met een gebed!!!!!
Donderdag en vrijdag zijn we de hele dag in de winkel geweest om te helpen met het opzetten van een goede registratie, een inventarisatie en het maken van een goed bestand voor de voorraad. Dit is nog een hele klus. Er zijn in Chichi veel activiteiten ter voorbereiding van Dia de los Santos, Allerheiligen, een van de belangrijkste feestdagen in Guatemala. Dit gaat gepaard met veel muziek (heel eentonig), om de haverklap vuurwerk (ook ’s morgens vroeg al om 4.00 uur!) en de nodige processies. Er worden het weekend veel toeristen verwacht vanwege de feesten. Het hotel van Don Carlos zit het hele weekend vol met Spanjaarden. Dus hopelijk ook veel klanten in de winkel. Gisteren kwamen er 3 Amerikaanse meisjes die voor onze begrippen voor een behoorlijke omzet zorgden. We hebben inmiddels wel ervaren dat alle steun voor de stichting in welke vorm ook heel hard nodig is. Deze lieve mensen verdienen echt een betere toekomst!
Felipe heeft vandaag speciaal voor ons een lunch bereid en dat is volgens Francien heel uitzonderlijk, want hij kookt anders nooit. Tijdens de lunch hebben we, voor zover het kan met onze beperkte kennis van Spaans en met hulp van Femke, gezellig kunnen kletsen. We zijn weer meer te weten gekomen over de geschiedenis van dit land. Tot zo ver weer.
Liefs van ons alle 3!
Zaterdag 31 oktober
Er zijn bijna weer 5 dagen voorbij en dit zijn dagen die we niet snel zullen vergeten. Ik kan bijna niet geloven wat we allemaal gedaan en gezien hebben.
Vanuit het paradijs Islaverde zijn we dinsdag lopend langs de kust naar de botensteiger gegaan en hebben daar de boot naar San Juan genomen. De plannen zijn voor de zoveelste keer gewijzigd. We wilden naar San Pedro om daar een koffietoer naar een koffieplantage te maken, maar bij nader inzien leek het beter om naar San Juan te gaan. We waren wat later vertrokken en hebben daarna een tijd moeten wachten op de boot en zo ben je in Guatemala gauw een uur verder. Je moet in dit land absoluut geen haast hebben. Achteraf zijn we blij dat we direct naar San Juan zijn gegaan om de “Asociacion” van de vrouwen van deze plaats te bezoeken. Zij maken prachtige stoffen die ze weven van katoen dat ze op natuurlijke wijze kleuren, la tintes naturalis.
Met een heerlijke zon op onze bol varen we over het meer van Atitlan. De mensen rond het meer zijn helemaal van slag omdat het meer sinds ruim een week helemaal vergeven is van algen als gevolg van een bepaalde bacterie. Zwemmen is onmogelijk en het ergste is dat dit over het hele meer is uitgespreid. De crisis is in Guatemala ook voelbaar want er zijn veel minder toeristen dan andere jaren. Ze zijn erg bang dat het nu nog minder zal worden. Het is dan ook aandoenlijk om te zien dat mensen met man en macht met vergieten, zeven en ander denkbare hulpmiddelen proberen de drab uit het meer te vissen, wat natuurlijk onbegonnen werk is.
In San Juan werden we opgehaald door Rosario en moesten tegen een stevige steile helling op. Jos met een rugzak die bijna niet te tillen was. We hadden natuurlijk veel te veel mee voor 2 nachten!!! En Femke maar tegen iedereen zeggen dat haar pa goed was als bank en als pakezel! Ja,ja….
De ontvangst bij de vrouwen van de Asociacion was allerhartelijkst. We werden rondgeleid door de winkel en kregen uitleg over hun vereniging, hun activiteiten en vooral ook de wijze waarop ze de stoffen kleuren. Ze gebruiken vele soorten planten die allemaal hun specifieke kleur afgeven. Oranje van wortelen is heel logisch, maar dat een groene plant uiteindelijk een blauwe kleur afgeeft zou je niet verwachten. Op ons verzoek hebben ze een hele demonstratie gegeven. De planten worden klein gemaakt, gekookt en vervolgens wordt de witte katoen een half uur meegekookt, terwijl er voortdurend wordt geroerd. Daarna blijft de katoen nog een dag in de afgekoelde vloeistof staan en krijgt het uiteindelijk zijn definitieve kleur. Hetzelfde extract kan nog twee keer gebruikt worden, maar telkens wordt de kleur een tint lichter.
Naast de winkel runnen de vrouwen ook nog een klein restaurant en een soort loket waar tortilla’s worden verkocht. Voor toeristen verzorgen ze demonstraties inclusief een maaltijd, dus natuurlijk bleven we daar om ook te lunchen. Voor ons werd speciaal de tafel feestelijk gedekt, zo schattig!
De vereniging is goed georganiseerd en heeft voor deze 18 vrouwen voor een veel betere levenstandaard gezorgd. Al hun kinderen kunnen nu naar school. De oudere kinderen krijgen van hun moeders les in weven of helpen in de keuken van het restaurant en dragen zo ook hun steentje aan het welzijn van de familie.
Terwijl Femke met de presidente van de vereniging en de andere vrouwen nog een zakelijke bespreking heeft, zijn Lida en ik in de winkel rond gaan kijken en hebben daar mooie spullen gekocht. Ik denk dat ze zelden zo’n omzet hebben gedraaid dus dat beloofd wat voor het thuisfront!? Het was hartverwarmend om te zien hoe blij de vrouwen waren dat we hun producten mooi vonden en ze wilde kopen. En eerlijk is eerlijk: ze maken hele mooie dingen, die ook uniek zijn. De artikelen gemaakt van de natuurlijk gekleurde stoffen zijn nergens anders te krijgen, met uitzondering dan in de winkel van Ut’z Bat’z. De producten worden daar in consignatie verkocht dat wil zeggen dat de vrouwen er alleen geld voor krijgen als iets ook werkelijk verkocht is. Zo helpen de beide groepen elkaar.
Na dit geweldige bezoek met demonstratie en lunch gingen we met de tuctuc naar San Pedro om vervolgens met de boot, in de regen, terug te gaan naar Panajachel waar we op bezoek gingen bij het restaurant van Karin, een vriendin van Francien en inmiddels ook van Femke. Hier hebben we heerlijk gegeten, lekker zitten kletsen en zijn uiteindelijk terecht gekomen in een hotel aan de overkant van het restaurant. Dat was heel handig voor deze ezel!
Woensdag zijn we met de chickenbus weer terug gegaan naar Chichi. Zoals inmiddels gebruikelijk is, is het schema veranderd. Om niet steeds te hoeven sjouwen besloten we eerst toch maar de spullen terug naar huis te brengen. Daarna was het doel een bezoek aan Quichel, het dorp waar de meeste vrouwen van de coöperatie Ut’z Bat’z vandaan komen. Een van hen heeft ons vanaf de winkel meegenomen naar haar dorp in de laadbak van een pick-up truck dat een gebruikelijk vervoersmiddel is naar de afgelegen dorpen waar geen bussen komen. Deze wijze van vervoer hadden we nog niet meegemaakt! Vanzelfsprekend wordt voor dit vervoer betaald, want alles in Guatemala draait om geld. De mensen proberen met van alles en nog wat een paar centen te verdienen. Zelfs lege colablikjes leveren geld op!
Nadat we van de grote weg afgereden waren naar het dorp, werd het ons wel duidelijk waarom deze pick-ups, vaak afgeladen vol gepropt met mensen en goederen, ingezet worden voor vervoer naar de dorpen. De wegen zijn niet meer dan grindpaden vol met kuilen, met bochten en steile klimmen, waar een gewone auto beslist niet tegenop kan. De grindpaden voerden ons langs enorme maïsvelden met smalle paden Via een dergelijk pad kom je bij de huisjes van de families. Nou huisjes, bij ons zou je zeggen een schuurtje met een dak van golfplaten. Ongelooflijk hoe primitief de mensen hier leven, hoewel ze elektriciteit en water hebben, maar ook een mobiel die zelfs in de meest afgelegen gebieden bereik heeft! Niet alle vrouwen waren op de hoogte van ons bezoek en waren echt verrast en blij ons te zien in hun dorp. Er werden stoelen aangerukt en drinken. De kindertjes waren aanvankelijk wat verlegen. Die hebben we blij kunnen maken met de kleurplaten en kleurtjes die oma Beers ons mee had gegeven. Een aantal vrouwen en hun dochters waren aan het weven en ook hier hebben we kunnen zien hoe goed ze de techniek beheersen. De kwaliteit van de stoffen wordt steeds beter. Femke en Lida moesten natuurlijk ook de Maya kleren aan voor de foto. Juliana gaf ons ook nog een rondleiding over hun terrein, want ze bezitten op zich wel een grote lap grond. Als ik het goed begrepen heb wel 4 ha. Het is vooral maïs wat ze verbouwen waar ze de tortilla’s van kunnen maken. Per persoon worden er ongeveer 15 tot 20 per dag verorberd. Het was echt heel indrukwekkend om te ervaren hoe deze mensen leven, bijna niets hebben en toch blij en vriendelijk zijn. Met de pick-up werden we weer teruggebracht.
Na ons bezoek zijn we terug gegaan naar Chichi en hebben de gallary bezocht van vrienden van Femke, de tweeling Miguel en Juan. Zij namen alle tijd om uitleg te geven over hun werk, hun technieken en over Guatemala in het algemeen. Zij waren ook erg nieuwsgierig naar het leven in Nederland. Ze maken mooie dingen en Femke dacht aan een mogelijke samenwerking met de winkel van Ut’z Bat’z. Krijgt vast een vervolg!
’s Avonds gegeten bij Ruth en met een privé-concert tot besluit. Felipe ging voor ons zingen en we eindigden met een gebed!!!!!
Donderdag en vrijdag zijn we de hele dag in de winkel geweest om te helpen met het opzetten van een goede registratie, een inventarisatie en het maken van een goed bestand voor de voorraad. Dit is nog een hele klus. Er zijn in Chichi veel activiteiten ter voorbereiding van Dia de los Santos, Allerheiligen, een van de belangrijkste feestdagen in Guatemala. Dit gaat gepaard met veel muziek (heel eentonig), om de haverklap vuurwerk (ook ’s morgens vroeg al om 4.00 uur!) en de nodige processies. Er worden het weekend veel toeristen verwacht vanwege de feesten. Het hotel van Don Carlos zit het hele weekend vol met Spanjaarden. Dus hopelijk ook veel klanten in de winkel. Gisteren kwamen er 3 Amerikaanse meisjes die voor onze begrippen voor een behoorlijke omzet zorgden. We hebben inmiddels wel ervaren dat alle steun voor de stichting in welke vorm ook heel hard nodig is. Deze lieve mensen verdienen echt een betere toekomst!
Felipe heeft vandaag speciaal voor ons een lunch bereid en dat is volgens Francien heel uitzonderlijk, want hij kookt anders nooit. Tijdens de lunch hebben we, voor zover het kan met onze beperkte kennis van Spaans en met hulp van Femke, gezellig kunnen kletsen. We zijn weer meer te weten gekomen over de geschiedenis van dit land. Tot zo ver weer.
Liefs van ons alle 3!
dinsdag 27 oktober 2009
Verrassing!
Maandag 26 oktober
Hola Amigos,
Nu eens geen bericht op het blog van Femke, maar van los padres. Het lijkt wel op dit moment of we in het paradijs vertoeven! We rollen van de ene verbazing in de andere.
Laat ik maar starten met ons verhaal vanaf het begin. We konden met onze goede vriend Jack meerijden naar Schiphol en kwamen daar rond 6.00 uur aan. Dus alle tijd voor een kop koffie en een beetje rondneuzen. We moesten ook nog inchecken dus dat ook alvast maar gedaan via zo’n moderne zuil. Alle gegevens ingevoerd tot twee keer aan toe en dan aan het eind de melding krijgen dat een medewerker van Continental Airlines moet autoriseren, d:). Dat schoot dus niet op, maar gelukkig lukte het ook bij een paar andere mensen niet dus het lag niet aan ons!
De reis naar onze tussenstop in Houston verliep voorspoedig, met een stel bejaarde stewardessen en stewards (John en Wilbert, jullie hadden gelijk), maar wel met een prima service aan boord. In Houston duurde het een eeuw voordat we door de douane waren, waardoor onze wachttijd van bijna 7 uur al flink was afgenomen. Ik moet ook zeggen dat we ons daar geen moment verveeld hebben, want met wat shoppen, koffie en een goed boek kwamen we de tijd wel door. Met een uur vertraging vertrokken we naar Guatemala City, waar Femke en haar taxi driver ons op stonden te wachten. Het was goed om ‘onze kleine meid’ daar te zien. Van daar gingen we naar onze eerste overnachtingsplek in Antigua in het appartement van Francien en haar Amerikaanse huisgenoot Jonathan. Na wat gekletst te hebben met borrel erbij gingen we moe de koffer in.
De volgende dag op tijd op om Antigua te verkennen en te ontbijten in dit leuke stadje bij Doña Louisa, die we na een uur zoeken hadden gevonden. Lida en ik zijn ook echte wereldreizigers, want als we op stap gaan vergeten we ons mobiel mee te nemen (die van Lida nog thuis in de oplader en die van mij met een lege batterij) en onze boekje van Guatemala met alle plattegronden van de belangrijkste plaatsen, dus ook van Antigua! Met dit boekje hadden we in binnen 10 minuten bij Doña Louisa aan het ontbijt gezeten! ’s Middags zijn we naar het reisbureau van Femke’s vriend William gegaan om de reis voor onze tweede week in Guatemala te bespreken en te boeken. Nou, dat belooft wat! Daar komen we later nog wel op terug. Ondertussen bleef ons Fem ons verbazen, want ze spreekt iedereen aan om in rap Spaans de weg te vragen of om met de vele bekenden die ze daar tegen kwam een praatje te maken! Terwijl wij het simpele ‘ mucho gusto” niet eens konden onthouden! Het zal de leeftijd zijn.
’s Avond had Jonathan heerlijk voor ons een Mexicaanse maaltijd gekookt en gingen al snel daarna doodop naar bed. De volgende dag moesten we al om 7 uur met de chickenbus naar Chichicastenango, wat een belevenis. We hebben onze ogen uitgekeken en genoten van al die kleurrijke mensen. De bus propvol, de diversiteit aan bagage boven op het dak, de dikke zwarte rookwalmen uit de uitlaat en de gekke maniertjes van de bijrijder van de bus! Echt lachen. Onderweg zagen we ook de armoede, het harde werken en het sjouwen van onvoorstelbare hoeveelheden ballast op de rug. Bij ons zou een heftruck er bijna nog onder bezwijken. De natuur is prachtig, de wegen bergop erg bochtig en dat met een ADHD buschauffeur die zeker voor donker thuis wilde zijn. Ze rijden als gekken!
In Chichi aangekomen gingen we met de tuctuc naar Ruth en Felipe, Fem haar tijdelijk verblijf waar we kennis maakte met Francien en Marieke, een andere vrijwilliger van het project. We gingen direct door naar de winkel van Ut’z Batz waar we hartelijk werden ontvangen door Emiliana, de leidster van de coöperatie, en de andere aanwezige Maya vrouwen. Het was gewoon ontroerend om te zien hoe blij ze waren onze Fem weer te zien. En natuurlijk maakte wij ook kennis met ze op de gebruikelijke Maya manier door een paar klopjes op de schouder te geven. De rest van de dag hebben we rond de winkel gebivakkeerd waar voor Fem, Francien en Marieke een hoop werk te doen was. Veel regelen, overleggen, uitwerken op de computer en vooral veel bellen. We zijn ook nog met Femke mee geweest naar de timmerman voor het overleg over de kast die hij gaat maken. Het lijkt wel of de dagen 48 uur hebben want we doen en zien zo ontzettend veel! Shirley een andere goede kennis van Femke heeft ons een rondleiding door het Maya informatiecentrum gegeven en in haar schattige Engels ons veel verteld over de Maya cultuur.
Verder zijn Lida en ik nog naar de markt gelopen waar de voorbereidingen werden getroffen voor de grote bekende markt op zondag. We hebben onze ogen uitgekeken! Iedereen probeert wat te verdienen op de markt, van groot tot klein. Veel kinderen worden ingeschakeld om geld te verdienen met de verkoop van frutsels, etenswaren of met schoenenpoetsen. De concurrentie is moordend en alles draait om geld. De mensen zijn werkelijk de hele dag bezig om te overleven en dan schaam je je soms wel een beetje waar wij ons zo druk over kunnen maken. We hebben ook wel gemerkt dat het project Ut’z Batz voor de vrouwen zeer belangrijk is en dat ze het in al beter hebben dan ruim een jaar geleden. We kunnen nu in ieder geval ook met eigen ogen zien dat alle donaties voor de stichting goed worden besteed.
’s Avonds voor het eten kwam Francisco, de kleermaker die prachtige dingen maakt van de stoffen die de vrouwen weven. Er werd druk overleg gevoerd over nieuwe ontwerpen voor tassen, kussens en andere zaken waar in een dag tijd een aantal prototypes van werden gemaakt. Geweldig! Ondertussen bleven we maar kennis maken met allerlei bekenden en vrienden! Javier, de tandarts, Manuel die ook werkt bij het toeristeninformatiecentrum, en de restauranthouders die Femke heeft geïnterviewd voor de toeristische website van Chichi. Het was gewoon overweldigend! Het hele dorp lijkt onze Fem te kennen en dan te bedenken dat ze er nog maar een paar weken is. Het is ons wel heel duidelijk geworden dat “ de meiden” goed werk doen.
Zondag ochtend op tijd opgestaan om naar de winkel te gaan. Er moest geflyerd worden om toeristen van de markt naar de winkel te lokken. De markt is enorm, je weet gewoon niet wat je ziet. Alle straten van Chichi, die toch al niet breed zijn, staan bomvol met kramen waar werkelijk alles te koop is. We zijn met Femke, Marieke en een van de Maya vrouwen meegegaan om te zien hoe het werkt om de toeristen naar de winkel te krijgen. Zonder schroom worden toeristen in het Spaans of Engels aangesproken en het is opvallend dat bijna iedereen bereid is om naar hun verhaal te luisteren.
Francien had ons vooraf geïnstrueerd om vooral geen kostbare spullen mee naar de markt te nemen dus uit voorzorg had ik mijn portemonnee op een andere plaats in mijn broek verstopt dan mijn gebruikelijke kontzak. En jullie raden het waarschijnlijk al……….gerold. Weg knip met bankpas en geld dat we net hadden gepind. Gelukkig was het niet veel (90 euro ongeveer), maar toch wel vervelend. Gelukkig waren alle andere passen en rijbewijs thuisgebleven.
’s Middags kregen we van Don Carlos, de manager van het Maya Inn hotel, een privé rondleiding door dit fantastische hotel. Het is groot, oud en met een schitterende binnentuin. Alle kamers zijn verschillend ingericht in koloniale stijl met alleen maar antieke meubelen en allemaal met eigen open haard en badkamer. Don Carlos vertelde ons de prachtigste verhalen over de geschiedenis en de beroemde gasten die er gelogeerd hebben in zijn 40 jarige carrière als manager. Veel van de grote Amerikaanse filmsterren zijn er gast geweest en met Robert Redfort heeft hij nog steeds contact.
Daarna snel terug naar de winkel, want Francisco zou zijn kunstwerken brengen. Daarna naar huis waar we kennismaakte met Ruth, Femke haar pleegmoeder en haar kleindochter Nimsey. Doodmoe rolde we op tijd ons bed in.
Maandag ontbijt bij Ruth en daarna snel naar de winkel, want er moesten nog zaken gedaan worden. Tegen de middag gingen we met de chickenbus naar Panajachel, om naar het meer van Atitlan te gaan. Vandaar met de boot naar Santa Cruz, waar we op aanraden van Karin een cabin gehuurd hebben in het Isla Verde, een eco hotel. Het meer is aan het eind van de dag onrustig en donkere wolken dreigden hun inhoud over ons uit te storten, maar het viel mee. We kwamen droog over en werden verrast door het paradijs waar we in terecht waren gekomen. We voelden ons direct als een Floortje Dessing en een Johnny de Mol die de reisgids van Djoser waren binnengestapt. Wat een prachtige natuur, overal bloemen, schitterende uitzichten over het meer vanuit je bed! Het is bijna niet te beschrijven zo mooi als het hier is. Lekker even een dagje chillen en heerlijk eten. Wie heeft het! De zon schijnt iedere dag, heerlijke temperatuur, vriendelijke mensen om ons heen dus echt genieten.
De plannen voor de komende dagen zijn al weer gemaakt: dinsdag naar San Juan om een bezoek te brengen aan de organisatie die op natuurlijke wijze gekleurd katoenen stoffen leveren en ’s avonds eten in Panajachel in het restaurant van Karin. Woensdagochtend gaan we naar het dorp van Emiliana, waar we een nieuw onderdeel van het project gaan bekijken, nl. een kippenfarm die opgezet wordt in een aantal dorpen. Het is de bedoeling dat de vrouwen van de coöperatie minder afhankelijk zijn van een product nl. de stoffen. Dan is een kippenfarm een goede activiteit om erbij te doen. Er worden namelijk erg veel eieren gegeten door de locale bevolking. Daarna gaan we snel terug naar Chichi want daar moet nog veel werk verzet worden en donderdag is het al weer markt. Lida en ik kunnen ons die dagen verdienstelijk maken met het helpen inventariseren en opzetten van een goede administratie! Daarna zien we het wel weer.
Tot slot nog even een paar dingen die mij opgevallen zijn: er rookt vrijwel niemand (hebben de mensen ook geen geld voor), in restaurants moet je geen haast hebben, er is veel inefficiëntie maar vooral om mensen aan het werk te houden en ik ben denk ik de enige in heel Guatemala die een kale bol heeft! Kale Guatemalteken heb ik nog niet gezien. Dat was het voor nu en tot de volgende keer. Adios!
Lieve groeten van Lida en Jos.
Hola Amigos,
Nu eens geen bericht op het blog van Femke, maar van los padres. Het lijkt wel op dit moment of we in het paradijs vertoeven! We rollen van de ene verbazing in de andere.
Laat ik maar starten met ons verhaal vanaf het begin. We konden met onze goede vriend Jack meerijden naar Schiphol en kwamen daar rond 6.00 uur aan. Dus alle tijd voor een kop koffie en een beetje rondneuzen. We moesten ook nog inchecken dus dat ook alvast maar gedaan via zo’n moderne zuil. Alle gegevens ingevoerd tot twee keer aan toe en dan aan het eind de melding krijgen dat een medewerker van Continental Airlines moet autoriseren, d:). Dat schoot dus niet op, maar gelukkig lukte het ook bij een paar andere mensen niet dus het lag niet aan ons!
De reis naar onze tussenstop in Houston verliep voorspoedig, met een stel bejaarde stewardessen en stewards (John en Wilbert, jullie hadden gelijk), maar wel met een prima service aan boord. In Houston duurde het een eeuw voordat we door de douane waren, waardoor onze wachttijd van bijna 7 uur al flink was afgenomen. Ik moet ook zeggen dat we ons daar geen moment verveeld hebben, want met wat shoppen, koffie en een goed boek kwamen we de tijd wel door. Met een uur vertraging vertrokken we naar Guatemala City, waar Femke en haar taxi driver ons op stonden te wachten. Het was goed om ‘onze kleine meid’ daar te zien. Van daar gingen we naar onze eerste overnachtingsplek in Antigua in het appartement van Francien en haar Amerikaanse huisgenoot Jonathan. Na wat gekletst te hebben met borrel erbij gingen we moe de koffer in.
De volgende dag op tijd op om Antigua te verkennen en te ontbijten in dit leuke stadje bij Doña Louisa, die we na een uur zoeken hadden gevonden. Lida en ik zijn ook echte wereldreizigers, want als we op stap gaan vergeten we ons mobiel mee te nemen (die van Lida nog thuis in de oplader en die van mij met een lege batterij) en onze boekje van Guatemala met alle plattegronden van de belangrijkste plaatsen, dus ook van Antigua! Met dit boekje hadden we in binnen 10 minuten bij Doña Louisa aan het ontbijt gezeten! ’s Middags zijn we naar het reisbureau van Femke’s vriend William gegaan om de reis voor onze tweede week in Guatemala te bespreken en te boeken. Nou, dat belooft wat! Daar komen we later nog wel op terug. Ondertussen bleef ons Fem ons verbazen, want ze spreekt iedereen aan om in rap Spaans de weg te vragen of om met de vele bekenden die ze daar tegen kwam een praatje te maken! Terwijl wij het simpele ‘ mucho gusto” niet eens konden onthouden! Het zal de leeftijd zijn.
’s Avond had Jonathan heerlijk voor ons een Mexicaanse maaltijd gekookt en gingen al snel daarna doodop naar bed. De volgende dag moesten we al om 7 uur met de chickenbus naar Chichicastenango, wat een belevenis. We hebben onze ogen uitgekeken en genoten van al die kleurrijke mensen. De bus propvol, de diversiteit aan bagage boven op het dak, de dikke zwarte rookwalmen uit de uitlaat en de gekke maniertjes van de bijrijder van de bus! Echt lachen. Onderweg zagen we ook de armoede, het harde werken en het sjouwen van onvoorstelbare hoeveelheden ballast op de rug. Bij ons zou een heftruck er bijna nog onder bezwijken. De natuur is prachtig, de wegen bergop erg bochtig en dat met een ADHD buschauffeur die zeker voor donker thuis wilde zijn. Ze rijden als gekken!
In Chichi aangekomen gingen we met de tuctuc naar Ruth en Felipe, Fem haar tijdelijk verblijf waar we kennis maakte met Francien en Marieke, een andere vrijwilliger van het project. We gingen direct door naar de winkel van Ut’z Batz waar we hartelijk werden ontvangen door Emiliana, de leidster van de coöperatie, en de andere aanwezige Maya vrouwen. Het was gewoon ontroerend om te zien hoe blij ze waren onze Fem weer te zien. En natuurlijk maakte wij ook kennis met ze op de gebruikelijke Maya manier door een paar klopjes op de schouder te geven. De rest van de dag hebben we rond de winkel gebivakkeerd waar voor Fem, Francien en Marieke een hoop werk te doen was. Veel regelen, overleggen, uitwerken op de computer en vooral veel bellen. We zijn ook nog met Femke mee geweest naar de timmerman voor het overleg over de kast die hij gaat maken. Het lijkt wel of de dagen 48 uur hebben want we doen en zien zo ontzettend veel! Shirley een andere goede kennis van Femke heeft ons een rondleiding door het Maya informatiecentrum gegeven en in haar schattige Engels ons veel verteld over de Maya cultuur.
Verder zijn Lida en ik nog naar de markt gelopen waar de voorbereidingen werden getroffen voor de grote bekende markt op zondag. We hebben onze ogen uitgekeken! Iedereen probeert wat te verdienen op de markt, van groot tot klein. Veel kinderen worden ingeschakeld om geld te verdienen met de verkoop van frutsels, etenswaren of met schoenenpoetsen. De concurrentie is moordend en alles draait om geld. De mensen zijn werkelijk de hele dag bezig om te overleven en dan schaam je je soms wel een beetje waar wij ons zo druk over kunnen maken. We hebben ook wel gemerkt dat het project Ut’z Batz voor de vrouwen zeer belangrijk is en dat ze het in al beter hebben dan ruim een jaar geleden. We kunnen nu in ieder geval ook met eigen ogen zien dat alle donaties voor de stichting goed worden besteed.
’s Avonds voor het eten kwam Francisco, de kleermaker die prachtige dingen maakt van de stoffen die de vrouwen weven. Er werd druk overleg gevoerd over nieuwe ontwerpen voor tassen, kussens en andere zaken waar in een dag tijd een aantal prototypes van werden gemaakt. Geweldig! Ondertussen bleven we maar kennis maken met allerlei bekenden en vrienden! Javier, de tandarts, Manuel die ook werkt bij het toeristeninformatiecentrum, en de restauranthouders die Femke heeft geïnterviewd voor de toeristische website van Chichi. Het was gewoon overweldigend! Het hele dorp lijkt onze Fem te kennen en dan te bedenken dat ze er nog maar een paar weken is. Het is ons wel heel duidelijk geworden dat “ de meiden” goed werk doen.
Zondag ochtend op tijd opgestaan om naar de winkel te gaan. Er moest geflyerd worden om toeristen van de markt naar de winkel te lokken. De markt is enorm, je weet gewoon niet wat je ziet. Alle straten van Chichi, die toch al niet breed zijn, staan bomvol met kramen waar werkelijk alles te koop is. We zijn met Femke, Marieke en een van de Maya vrouwen meegegaan om te zien hoe het werkt om de toeristen naar de winkel te krijgen. Zonder schroom worden toeristen in het Spaans of Engels aangesproken en het is opvallend dat bijna iedereen bereid is om naar hun verhaal te luisteren.
Francien had ons vooraf geïnstrueerd om vooral geen kostbare spullen mee naar de markt te nemen dus uit voorzorg had ik mijn portemonnee op een andere plaats in mijn broek verstopt dan mijn gebruikelijke kontzak. En jullie raden het waarschijnlijk al……….gerold. Weg knip met bankpas en geld dat we net hadden gepind. Gelukkig was het niet veel (90 euro ongeveer), maar toch wel vervelend. Gelukkig waren alle andere passen en rijbewijs thuisgebleven.
’s Middags kregen we van Don Carlos, de manager van het Maya Inn hotel, een privé rondleiding door dit fantastische hotel. Het is groot, oud en met een schitterende binnentuin. Alle kamers zijn verschillend ingericht in koloniale stijl met alleen maar antieke meubelen en allemaal met eigen open haard en badkamer. Don Carlos vertelde ons de prachtigste verhalen over de geschiedenis en de beroemde gasten die er gelogeerd hebben in zijn 40 jarige carrière als manager. Veel van de grote Amerikaanse filmsterren zijn er gast geweest en met Robert Redfort heeft hij nog steeds contact.
Daarna snel terug naar de winkel, want Francisco zou zijn kunstwerken brengen. Daarna naar huis waar we kennismaakte met Ruth, Femke haar pleegmoeder en haar kleindochter Nimsey. Doodmoe rolde we op tijd ons bed in.
Maandag ontbijt bij Ruth en daarna snel naar de winkel, want er moesten nog zaken gedaan worden. Tegen de middag gingen we met de chickenbus naar Panajachel, om naar het meer van Atitlan te gaan. Vandaar met de boot naar Santa Cruz, waar we op aanraden van Karin een cabin gehuurd hebben in het Isla Verde, een eco hotel. Het meer is aan het eind van de dag onrustig en donkere wolken dreigden hun inhoud over ons uit te storten, maar het viel mee. We kwamen droog over en werden verrast door het paradijs waar we in terecht waren gekomen. We voelden ons direct als een Floortje Dessing en een Johnny de Mol die de reisgids van Djoser waren binnengestapt. Wat een prachtige natuur, overal bloemen, schitterende uitzichten over het meer vanuit je bed! Het is bijna niet te beschrijven zo mooi als het hier is. Lekker even een dagje chillen en heerlijk eten. Wie heeft het! De zon schijnt iedere dag, heerlijke temperatuur, vriendelijke mensen om ons heen dus echt genieten.
De plannen voor de komende dagen zijn al weer gemaakt: dinsdag naar San Juan om een bezoek te brengen aan de organisatie die op natuurlijke wijze gekleurd katoenen stoffen leveren en ’s avonds eten in Panajachel in het restaurant van Karin. Woensdagochtend gaan we naar het dorp van Emiliana, waar we een nieuw onderdeel van het project gaan bekijken, nl. een kippenfarm die opgezet wordt in een aantal dorpen. Het is de bedoeling dat de vrouwen van de coöperatie minder afhankelijk zijn van een product nl. de stoffen. Dan is een kippenfarm een goede activiteit om erbij te doen. Er worden namelijk erg veel eieren gegeten door de locale bevolking. Daarna gaan we snel terug naar Chichi want daar moet nog veel werk verzet worden en donderdag is het al weer markt. Lida en ik kunnen ons die dagen verdienstelijk maken met het helpen inventariseren en opzetten van een goede administratie! Daarna zien we het wel weer.
Tot slot nog even een paar dingen die mij opgevallen zijn: er rookt vrijwel niemand (hebben de mensen ook geen geld voor), in restaurants moet je geen haast hebben, er is veel inefficiëntie maar vooral om mensen aan het werk te houden en ik ben denk ik de enige in heel Guatemala die een kale bol heeft! Kale Guatemalteken heb ik nog niet gezien. Dat was het voor nu en tot de volgende keer. Adios!
Lieve groeten van Lida en Jos.
maandag 12 oktober 2009
I´m coming home..
Ja, jullie lezen het goed! Ik kom terug naar Nederland. De reden is alleen minder leuk: mijn lieve oma Wever is zaterdag overleden. Niet geheel onverwacht, maar het is op het eind toch wel snel gegaan en dan pas merk je hoe ver weg je eigenlijk bent!
Gelukkig heb ik een hele goede reisverzekering en die hebben alles voor me geregeld, vertrek morgenochtend vanuit Guatemala en kom woensdag rond 14:15 aan in Nederland. Echt een bliksembezoek, want vlieg zondagochted alweer terug.
Maar dit is precies goed, ben nog op tijd voor de avondwake en de begrafenis en heb in Guatemala nog teveel te doen, dus wil niet te lang in Nederland blijven hangen, haha..
Heb heel veel zin om iedereen weer even te zien, een onverwachte luxe!
Verder nog even een korte update over Ut´z Bat´z:
Gisteren is de kleermaker langsgeweest, dus we hebben weer allemaal leuke nieuwe spullen. Ben vooral heel trots op de tas die ik samen met hem heb ontworpen. Het is een kindertas, maar we gaan zon zelfde ook maken voor volwassenen, ben benieuwd! Misschien kan ik wat samples meenemen, dan kunnen jullie zelf zien hoe mooi onze spullen zijn!!
Was druk gister: bezoek van de kleermaker, een weeftraining voor alle vrouwen, taart nog voor mn verjaardag (en ja heb ook lagzalzeleven gezongen, op speciaal verzoek van de vrouwen :D). Ook kwam er een hele leuke groep Nederlandse toeristen met me mee vanuit Panajachel, samen met Karin en Miguel. En als klap op de vuurpijl: heb de timmerman uitgebreid gesproken en hij weet nu precies wat ik wil en gaat een offerte voor me maken, spannend!! Ben benieuwd of ik al genoeg geld heb om alles te kunnen betalen.
Hoor ook dat er al heel veel donaties zijn gedaan, heel erg bedankt!! Ik heb helaas geen inzicht in de financieen van de stichting, krijg waarschijnlijk volgende week een overzicht van de stortingen. Ik kan de gulle gevers dus nog niet persoonlijk bedanken, daarom voor nu een heeeeeel groot algemeen DANKJEWEL!!
Verder is ook de eerste post voor mij binnengekomen vannochtend: tante Afra (en de rest natuulijk) heel erg bedankt! De kaart was op 30 sept al aangekomen in Guatemala, weet niet waarom het nog 12 dagen moest duren voordat de kaart bij mij kwam, maargoed ook dat is Guatemala :D
Voor nu heel veel liefs en misschien tot in Nederland!
Gelukkig heb ik een hele goede reisverzekering en die hebben alles voor me geregeld, vertrek morgenochtend vanuit Guatemala en kom woensdag rond 14:15 aan in Nederland. Echt een bliksembezoek, want vlieg zondagochted alweer terug.
Maar dit is precies goed, ben nog op tijd voor de avondwake en de begrafenis en heb in Guatemala nog teveel te doen, dus wil niet te lang in Nederland blijven hangen, haha..
Heb heel veel zin om iedereen weer even te zien, een onverwachte luxe!
Verder nog even een korte update over Ut´z Bat´z:
Gisteren is de kleermaker langsgeweest, dus we hebben weer allemaal leuke nieuwe spullen. Ben vooral heel trots op de tas die ik samen met hem heb ontworpen. Het is een kindertas, maar we gaan zon zelfde ook maken voor volwassenen, ben benieuwd! Misschien kan ik wat samples meenemen, dan kunnen jullie zelf zien hoe mooi onze spullen zijn!!
Was druk gister: bezoek van de kleermaker, een weeftraining voor alle vrouwen, taart nog voor mn verjaardag (en ja heb ook lagzalzeleven gezongen, op speciaal verzoek van de vrouwen :D). Ook kwam er een hele leuke groep Nederlandse toeristen met me mee vanuit Panajachel, samen met Karin en Miguel. En als klap op de vuurpijl: heb de timmerman uitgebreid gesproken en hij weet nu precies wat ik wil en gaat een offerte voor me maken, spannend!! Ben benieuwd of ik al genoeg geld heb om alles te kunnen betalen.
Hoor ook dat er al heel veel donaties zijn gedaan, heel erg bedankt!! Ik heb helaas geen inzicht in de financieen van de stichting, krijg waarschijnlijk volgende week een overzicht van de stortingen. Ik kan de gulle gevers dus nog niet persoonlijk bedanken, daarom voor nu een heeeeeel groot algemeen DANKJEWEL!!
Verder is ook de eerste post voor mij binnengekomen vannochtend: tante Afra (en de rest natuulijk) heel erg bedankt! De kaart was op 30 sept al aangekomen in Guatemala, weet niet waarom het nog 12 dagen moest duren voordat de kaart bij mij kwam, maargoed ook dat is Guatemala :D
Voor nu heel veel liefs en misschien tot in Nederland!
dinsdag 6 oktober 2009
Wat is het hier toch leuk!
Het is bijna onmogelijk om alles te beschrijven wat ik hier in Chichi meemaak, maar ik ga toch een poging wagen.
Ik zal eerst even een update geven van de Cooperativa. Het gaat heel goed, ik kan merken dat mijn komst en de aandacht de vrouwen extra motiveerd, wat het voor mij dus ook extra leuk maakt. We hebben een drukke maand voor de boeg met veel capacitaciones (trainingen) en het maken van nieuwe producten. We zijn onder andere bezig met nieuwe tassen en kerstdecoraties. Verder heb ik gepraat met de timmerman over de nieuwe tafel en mostradores (ja hoe ga ik dat vertalen: etalagekasten?!), hij komt de maten op nemen en gaat dan een offerte maken, ben erg benieuwd!
We hebben afgelopen week een training gehad in het schrijven van Actas. Dit zijn notulen, maar dan super officieel en volgens een strict model. Zelfs voor mij was het vrij ingewikkeld, maar het werd goed uitgelegd en daarna hebben we met zn allen ¨oefenactas¨ gemaakt. Vrij saai, maar noodzakelijk en ondanks dat af en toe de ogen van een aantal vrouwen dichtvielen hebben we ons er dapper door heen geslagen!
Ook hebben we van het weekend engels geoefend, praktische woorden zoals goedemorgen, goedemiddag en welkom in onze winkel. Nazeggen, oefenen met rollenspel (ik was een engelse klant) en uiteindelijk hebben we zelfs een videotje gemaakt, hilariteit alom! Ondertussen ben ik ook bezig met het leren van Quiché, wat echt super moeilijk is. Maar heb nu een dealtje gemaakt met de kunstenaarstweeling van chichi: ik ga hen helpen met engels en zij mij met Quiché.
Vorige week zondag hadden we hoog bezoek: de Miss Indigena van Guatemala was in Chichi en wilde graag de winkel zien. Ook een paar vrienden uit Guatemala waren er sochtends, super gezellig. Verder had ik de avond ervoor lekker gegeten met Sanne en Wouter, twee nederlanders die zon beetje heel latijns amerika hebben afgereisd. Samen met hen en Karin en haar zoontje Miguel zijn we maandag naar Panajachel gegaan. je merkt, het is bijna onmogelijk om je te vervelen of eenzaam te voelen hier. Het is heel makkelijk om contact te leggen en de mensen zijn zo hartelijk dat je meteen overal wordt uitgenodigd.
Even een kort overzicht van mn nieuwe vrienden:
Karin, een vriendin van Francien die in Panajachel woont en daar een restaurant runt. Haar man Ariel is salsaleraar, dus heb tijdens mijn 3 dagen in Pana ook nog wat salsa les mee kunnen pikken. verder heeft ze de liefste baby van de wereld, Miguel van 7 maanden.
De tweeling Miguel en Juan, de twee kunstenaars van het dorp die samen met hun broers een galerie en kunstacademie hebben hier in Chichi. Ze maken hele mooie dingen en weten super veel van de Maya cultuur.
Javier, tandarts, om gezelli een koppie mee te doen en is altijd bereid om me savonds naar huis te escorteren.
Shirley en Manuel van het soort cultuur centrum tegenover de winkel. Shirley is heel lief en Manuel is van mijn leeftijd en studeert grafische vormgeving. Samen zijn we steeds aan het brainstormen over hoe we Chichi op de kaart kunnen zetten en aantrekkelijker kunnen maken voor toeristen ( en stiekem ook voor onszelf: we willen een plek om te dansen, een kroeg en een bioscoop, haha).
Kimberly, een vriendin van een kleinkind van Ruth en Felipe. Ze heeft me afgelopen donderdag wat kleren geleend, dus was de hele dag te bewonderen in Guatemalteekse klederdracht!! fotos volgen..
De familie van Ruth en Felipe, zijn allemaal super lief en geinteresseerd. We hebben vorige week savonds met zn allen 1000 cakejes versierd en ingepakt voor de dia del niño (kinderdag), lachen!
Francisco, ¨onze¨ kleermaker, ook weer heel lief en kan heerlijk met hem brainstromen over nieuwe producten.
Don Victor, eigenaar van restaurant Tziguan Tinamit, kent iedereen hier in Chichi en stelt me regelmatig aan nieuwe mensen voor, oa miss indigena.
Juan Jo, eigenaar restaurant Casa San Juan, super leuk restuarant, heel mooi ingericht en lekker eten, hij heeft hele leuke verhalen over de beelden en maskers in het restaurant en dankzij hem is een van mn wensen in vervulling gegaan: heb achterin in de laadbak van een pick up gezeten, yahoo! (sjoof en henk, heb de hele rit aan jullie gedacht, hoop dat jullie telepatisch van deze ervaring hebben kunnen meegenieten)
De mensen die in de internetcafes en koffiehuis (maar dan heeeel modern) naast de winkel werken. En natuulijk Emiliana en de andere vrouwen van Ut´z Batz, hebben echt super veel lol met zn allen.
Tenslotte nog een kleine greep in de gekke, onverwachte, bijzondere dingen die ik de afgelopen week heb meegemaakt:
Gisteren hadden Ruth en Felipe me uitgenodigd mee te gaan naar een verjaardag. Bleek de verjaardag van hun pastoor te zijn, hele gekke avond vol met hardop bidden, liedjes zingen en eten (fijn dat ik vlak daarvoor al super lekker had gegeten bij Ruth, zat echt stampensvol, want kon natuurlijk niet weigeren). Iedereen werd ook meteen uitgenodigd om maandagavond mijn verjaardag te komen vieren, haha, moeten van het weekend dus hard gaan taarten bakken en eten maken.
Tostadas (soort platte taco met gehakt en groente, hmm) gegeten op de trap van de kerk met uitzicht op de markt, op zondag avond is de markt bijna nog leuker dan overdag, dan is het niet meer zo druk, iedereen klaar met werken en verschijnen er opeens allemaal eetkraampjes, heel erg gezellig!
Interviews gehouden met restauranteigenaars en andere mensen voor een website met info voor toeristen over guatemala. Ben opeens ook journalist en fotograaf, haha. Heb tijdens de interviews soms opeens zon lachkriebel als ik besef wat ik aan het doen ben..
En wat ik dus al zei: bezoek van de miss indigena, ritje in pick up, nepweekend (want maandag en dinsdag) in panajachel: nieuwe soep en salade van Karin gekeurd (heerlijk), gedanst, malibu colatje gedronken (ook heerlijk, joos en yvet, miste jullie toen wel) en de pacas (tweedehandswinkels) afgestruind en heel veel gekocht.
Heb gemerkt dat wij Nederlanders heel wat kunnen leren van de Guatemalteken, het is soms misschien irritant als beloften niet worden nagekomen of mensen te laat komen, maar zij stellen daar wel tegenover dat ze altijd tijd hebben voor een praatje, spontane uitnodigingen en een gast meer of minder maakt niet uit. Mijn leven hier is vooral zo leuk omdat het barst van de onverwachte dingen, ik maak sochtends een planning wetende dat de helft waarschijnlijk niet gaat lukken of anders loopt, maar dat maakt helemaal niet uit want de dingen die ik niet gepland hebt zijn vaak nog 100 keer leuker..
Nou, met deze wijze les sluit ik af, haha
Liefs!
Ik zal eerst even een update geven van de Cooperativa. Het gaat heel goed, ik kan merken dat mijn komst en de aandacht de vrouwen extra motiveerd, wat het voor mij dus ook extra leuk maakt. We hebben een drukke maand voor de boeg met veel capacitaciones (trainingen) en het maken van nieuwe producten. We zijn onder andere bezig met nieuwe tassen en kerstdecoraties. Verder heb ik gepraat met de timmerman over de nieuwe tafel en mostradores (ja hoe ga ik dat vertalen: etalagekasten?!), hij komt de maten op nemen en gaat dan een offerte maken, ben erg benieuwd!
We hebben afgelopen week een training gehad in het schrijven van Actas. Dit zijn notulen, maar dan super officieel en volgens een strict model. Zelfs voor mij was het vrij ingewikkeld, maar het werd goed uitgelegd en daarna hebben we met zn allen ¨oefenactas¨ gemaakt. Vrij saai, maar noodzakelijk en ondanks dat af en toe de ogen van een aantal vrouwen dichtvielen hebben we ons er dapper door heen geslagen!
Ook hebben we van het weekend engels geoefend, praktische woorden zoals goedemorgen, goedemiddag en welkom in onze winkel. Nazeggen, oefenen met rollenspel (ik was een engelse klant) en uiteindelijk hebben we zelfs een videotje gemaakt, hilariteit alom! Ondertussen ben ik ook bezig met het leren van Quiché, wat echt super moeilijk is. Maar heb nu een dealtje gemaakt met de kunstenaarstweeling van chichi: ik ga hen helpen met engels en zij mij met Quiché.
Vorige week zondag hadden we hoog bezoek: de Miss Indigena van Guatemala was in Chichi en wilde graag de winkel zien. Ook een paar vrienden uit Guatemala waren er sochtends, super gezellig. Verder had ik de avond ervoor lekker gegeten met Sanne en Wouter, twee nederlanders die zon beetje heel latijns amerika hebben afgereisd. Samen met hen en Karin en haar zoontje Miguel zijn we maandag naar Panajachel gegaan. je merkt, het is bijna onmogelijk om je te vervelen of eenzaam te voelen hier. Het is heel makkelijk om contact te leggen en de mensen zijn zo hartelijk dat je meteen overal wordt uitgenodigd.
Even een kort overzicht van mn nieuwe vrienden:
Karin, een vriendin van Francien die in Panajachel woont en daar een restaurant runt. Haar man Ariel is salsaleraar, dus heb tijdens mijn 3 dagen in Pana ook nog wat salsa les mee kunnen pikken. verder heeft ze de liefste baby van de wereld, Miguel van 7 maanden.
De tweeling Miguel en Juan, de twee kunstenaars van het dorp die samen met hun broers een galerie en kunstacademie hebben hier in Chichi. Ze maken hele mooie dingen en weten super veel van de Maya cultuur.
Javier, tandarts, om gezelli een koppie mee te doen en is altijd bereid om me savonds naar huis te escorteren.
Shirley en Manuel van het soort cultuur centrum tegenover de winkel. Shirley is heel lief en Manuel is van mijn leeftijd en studeert grafische vormgeving. Samen zijn we steeds aan het brainstormen over hoe we Chichi op de kaart kunnen zetten en aantrekkelijker kunnen maken voor toeristen ( en stiekem ook voor onszelf: we willen een plek om te dansen, een kroeg en een bioscoop, haha).
Kimberly, een vriendin van een kleinkind van Ruth en Felipe. Ze heeft me afgelopen donderdag wat kleren geleend, dus was de hele dag te bewonderen in Guatemalteekse klederdracht!! fotos volgen..
De familie van Ruth en Felipe, zijn allemaal super lief en geinteresseerd. We hebben vorige week savonds met zn allen 1000 cakejes versierd en ingepakt voor de dia del niño (kinderdag), lachen!
Francisco, ¨onze¨ kleermaker, ook weer heel lief en kan heerlijk met hem brainstromen over nieuwe producten.
Don Victor, eigenaar van restaurant Tziguan Tinamit, kent iedereen hier in Chichi en stelt me regelmatig aan nieuwe mensen voor, oa miss indigena.
Juan Jo, eigenaar restaurant Casa San Juan, super leuk restuarant, heel mooi ingericht en lekker eten, hij heeft hele leuke verhalen over de beelden en maskers in het restaurant en dankzij hem is een van mn wensen in vervulling gegaan: heb achterin in de laadbak van een pick up gezeten, yahoo! (sjoof en henk, heb de hele rit aan jullie gedacht, hoop dat jullie telepatisch van deze ervaring hebben kunnen meegenieten)
De mensen die in de internetcafes en koffiehuis (maar dan heeeel modern) naast de winkel werken. En natuulijk Emiliana en de andere vrouwen van Ut´z Batz, hebben echt super veel lol met zn allen.
Tenslotte nog een kleine greep in de gekke, onverwachte, bijzondere dingen die ik de afgelopen week heb meegemaakt:
Gisteren hadden Ruth en Felipe me uitgenodigd mee te gaan naar een verjaardag. Bleek de verjaardag van hun pastoor te zijn, hele gekke avond vol met hardop bidden, liedjes zingen en eten (fijn dat ik vlak daarvoor al super lekker had gegeten bij Ruth, zat echt stampensvol, want kon natuurlijk niet weigeren). Iedereen werd ook meteen uitgenodigd om maandagavond mijn verjaardag te komen vieren, haha, moeten van het weekend dus hard gaan taarten bakken en eten maken.
Tostadas (soort platte taco met gehakt en groente, hmm) gegeten op de trap van de kerk met uitzicht op de markt, op zondag avond is de markt bijna nog leuker dan overdag, dan is het niet meer zo druk, iedereen klaar met werken en verschijnen er opeens allemaal eetkraampjes, heel erg gezellig!
Interviews gehouden met restauranteigenaars en andere mensen voor een website met info voor toeristen over guatemala. Ben opeens ook journalist en fotograaf, haha. Heb tijdens de interviews soms opeens zon lachkriebel als ik besef wat ik aan het doen ben..
En wat ik dus al zei: bezoek van de miss indigena, ritje in pick up, nepweekend (want maandag en dinsdag) in panajachel: nieuwe soep en salade van Karin gekeurd (heerlijk), gedanst, malibu colatje gedronken (ook heerlijk, joos en yvet, miste jullie toen wel) en de pacas (tweedehandswinkels) afgestruind en heel veel gekocht.
Heb gemerkt dat wij Nederlanders heel wat kunnen leren van de Guatemalteken, het is soms misschien irritant als beloften niet worden nagekomen of mensen te laat komen, maar zij stellen daar wel tegenover dat ze altijd tijd hebben voor een praatje, spontane uitnodigingen en een gast meer of minder maakt niet uit. Mijn leven hier is vooral zo leuk omdat het barst van de onverwachte dingen, ik maak sochtends een planning wetende dat de helft waarschijnlijk niet gaat lukken of anders loopt, maar dat maakt helemaal niet uit want de dingen die ik niet gepland hebt zijn vaak nog 100 keer leuker..
Nou, met deze wijze les sluit ik af, haha
Liefs!
maandag 5 oktober 2009
Foto´s!
Nou, heb geloof ik eindelijk door hoe ik mn foto´s kan uploaden. Duurt alleen ongelofelijk lang, en zonder eigen computer heb ik dus de hele middag in een internetcafe moeten zitten en ben nog niet eens op de helft :(
Hieronder de links!
http://picasaweb.google.com/femkebeers/AfscheidsfeestHeerhugowaard?authkey=Gv1sRgCPa14Mri9fnYSQ#
http://picasaweb.google.com/femkebeers/BrazilieWeek1tm3?authkey=Gv1sRgCOjyiIG014H54QE#
http://picasaweb.google.com/femkebeers/BrazilieWeek4602?authkey=Gv1sRgCPvHjMuMqszuqgE#
Ga morgen weer verder..
Hieronder de links!
http://picasaweb.google.com/femkebeers/AfscheidsfeestHeerhugowaard?authkey=Gv1sRgCPa14Mri9fnYSQ#
http://picasaweb.google.com/femkebeers/BrazilieWeek1tm3?authkey=Gv1sRgCOjyiIG014H54QE#
http://picasaweb.google.com/femkebeers/BrazilieWeek4602?authkey=Gv1sRgCPvHjMuMqszuqgE#
Ga morgen weer verder..
vrijdag 25 september 2009
Musica
Zo, wordt nu wel heel multimedia: hier wat videoclips van de muziek die ik hier dagelijks op de radio hoor.
(en helaas voor mij, heel veel raggeaton, maar begin het wel steeds leuker te vinden)
http://www.youtube.com/watch?v=qExd-3oCTl4
(en helaas voor mij, heel veel raggeaton, maar begin het wel steeds leuker te vinden)
http://www.youtube.com/watch?v=qExd-3oCTl4
http://www.youtube.com/watch?v=KWA59qwfGL0
http://www.youtube.com/watch?v=ttRmn84uv-I
http://www.youtube.com/watch?v=YnefWChviVg
http://www.youtube.com/watch?v=L7l1u2n2g00
http://www.youtube.com/watch?v=rC_GQj42Xvs
http://www.youtube.com/watch?v=7wdSeEorOEc
http://www.youtube.com/watch?v=5G7lE-7G84s
http://www.youtube.com/watch?v=JVbP9Dul7Yw
dinsdag 22 september 2009
Contact
Bijna het belangrijkste nog vergeten:
Dit is mijn adres in Chichi:
La Colonia 10 de Julio, nr 27
Chichicastenango, Guatemala
(geen postcode, apart he!)
De post is niet heel erg betrouwbaar hier, kaarten en brieven sturen kan altijd, maar stuur niks van waarde op want de kans bestaat dat het niet aankomt of dat ze de envelop/pakket openmaken en het eruit halen. Mn ouders komen 22 oktober deze kant op, dus jullie kunnen wel altijd wat aan hen meegeven (hint: drop, leesvoer), vinden ze heeeeeelemaal niet erg, toch ouders? haha..
Dit is mn Guatemalteekse telefoonnummer: 00502-57369917.
Smsjes komen helaas niet aan.
Bellen kan wel, het goedkoopst is via deze nummers: met vaste lijn voor 9 cent per minuut op 0900-0822 en voor 10 cent per minuut op 0900-5050270. Het schijnt een beetje ingewikkeld te zijn, lukt vaak pas na 3 keer, maargoed dan kan je ook wel lekker goedkoop 'live' met me praten :D
Mn Nederlandse nummer doet het hier ook jammergenoeg niet.
Nou, laat de brieven maar komen!! ;)
Dit is mijn adres in Chichi:
La Colonia 10 de Julio, nr 27
Chichicastenango, Guatemala
(geen postcode, apart he!)
De post is niet heel erg betrouwbaar hier, kaarten en brieven sturen kan altijd, maar stuur niks van waarde op want de kans bestaat dat het niet aankomt of dat ze de envelop/pakket openmaken en het eruit halen. Mn ouders komen 22 oktober deze kant op, dus jullie kunnen wel altijd wat aan hen meegeven (hint: drop, leesvoer), vinden ze heeeeeelemaal niet erg, toch ouders? haha..
Dit is mn Guatemalteekse telefoonnummer: 00502-57369917.
Smsjes komen helaas niet aan.
Bellen kan wel, het goedkoopst is via deze nummers: met vaste lijn voor 9 cent per minuut op 0900-0822 en voor 10 cent per minuut op 0900-5050270. Het schijnt een beetje ingewikkeld te zijn, lukt vaak pas na 3 keer, maargoed dan kan je ook wel lekker goedkoop 'live' met me praten :D
Mn Nederlandse nummer doet het hier ook jammergenoeg niet.
Nou, laat de brieven maar komen!! ;)
zaterdag 19 september 2009
Aan het werk!!
Ik ben afgelopen zaterdag aangekomen in Chichicastenango en het echte werk is begonnen!
Chichicastenango (of Chichi) ligt op ong 2030 meter hoogt en is omringd door een enorme kloof, lekker afgelegen dus. Het stadje zelf is vrij klein en is vooral bekend om de oudste en grootste markt van centraal amerika en het beeld van popu voh. Ik woon bij Ruth en Felipe, een echtpaar met 7 kinderen en 20 kleinkinderen die heel regelmatig op visite komen en vice versa. Het huis staat in een rustige straat op ongeveer 10 minuter lopen vanaf het centrum (2 min. in de tuctuc). Ik heb mn eigen gebouwtje op de patio met een ruime kamer en eigen badkamer.
Afgelopen zaterdag tot en met dinsdag stonden in het teken van kennismaken en inwerken. We moesten opschieten want Francien (uit NL, oprichtster van het project) moest vrijdag alweer in Costa Rica zijn voor haar werk als reisleidster.
Ik zal even een korte uitleg geven over de cooperatie Ut'z Bat'z (goed draad in Quiche, de maya taal die alle vrouwen van het cooperatie spreken). Ongeveer 22 vrouwen zijn lid van de cooperatie. De meesten wonen in de omgeving van Chichi en zijn ong 1 tot 2,5 uur onderweg naar de winkel. Francien wilde met haar project de vrouwen bereiken die het werk en de ontwikkeling het hardste nodig hebben en deze wonen vaak afgelegen, hebben geen onderwijs gehad, de meeste zijn analfabeet, weduwe of verlaten door hun man en de hoofdtaal van de meeste is Quiche, maar gelukkig voor mij begrijpen en spreken ze vaak ook Spaans. Dit klinkt misschien allemaal heel zielig, maar denk niet dat dit zielige hoopjes mens zijn. Integendeel, deze vrouwen zijn ongelofelijk sterk, hebben heel veel lol (vooral om schuine grapjes) en ze hebben dankzij dit project een beter inkomen en krijgen ook diverse trainingen om zichzelf te ontwikkelen.
'Onze vrouwen' weven stof en borduren, dit zijn hun specialiteiten en ze worden hier ook volop in getraind om nieuwe technieken te leren. Daarnaast heeft de cooperatie een eigen winkel. Hier worden de geweven stoffen en geborduurde spullen, zoals slofjes, wandkleden en tassen verkocht. Daarnaast hebben we ook spullen van andere cooperaties en organisaties inde winkel, alles fair trade en van hoge kwaliteit. De cooperatie biedt de vrouwen werk, een eerlijke prijs voor hun arbeid en trainingen. De winst van de verkopen wordt weer geinvesteerd in de cooperatie: trainingen en materialen. Jammergenoeg redden we het nu nog lang niet met de verkoop alleen. Daarom krijgen we steun van een italiaanse NGO. Zij financieren trainingen en materiaal-, en productiekosten.
Alle vrouwen hebben om de beurt met zn tweeen ´dienst´ in de winkel. Elke winkeldag komen er twee vrouwen (met hun kinderen) om demonstraties borduren en weven te geven, te werken, werk in te leveren en nieuw werk op te halen. Bij de dienst hoort ook het uitdelen avn flyers e het praten met toeristen. Dit is nodig omdat we een stukje van de markt af zitten en zonder deze publiciteit vrijwel geen klanten hebben. Dit is voor de meeste vrouwen heel erg eng en de Guatemalteken zijn van nature heel rustig en beleefd, dus dit is een lastige klus. Dit is ook meteen mijn eerste taak: meegaan om toeristen aan te spreken en ze te enthousiastmeren voor de winkel en tegelijkertijd ook de vrouwen trainen in de omgang met toeristen en ze meer zelfvertrouwen te geven. Dit oefenen we door middel van rollenspellen, vinden ze erg grappig! Deze persoonlijke aandacht doet de vrouwen erg goed en is nodig om ze gemotiveerd te houden. Ze meesten zijn nl meer bezig met het hier en nu overleven dan met de toekomst en haken daarom soms af.
Dan de andere kant van mijn ´baan´: creativiteit!! De ontwerpen van de wandkleden, stoffen, patronen, tassen etc maken we zelf en zo kan het dus gebeuren dat ik op mn derde dag hier al bezig was met stoffen uitzoeken, brainstormen met onze kleermaker over nieuwe modellen en het tekenen van figuren en patronen voor de borduurwerken. Het tweede aspect dat creativiteit vereist: de inrichting en presentatie van de winkel. De winkel zite er nu al heel leuk uit, maar er zijn te veel mooie spullen en te weinig plaats om ze te showen. Ook de voorraad en materialen staan nu een beetje in de weg. Francien en ik hebben een plan gemaakt voor de inrichting en dat ga ik de komende tijd proberen uit te voeren: praten met de timmerman over nieuwe kasten, verven, stoelhoezen en tafelkleden ontwerpen en laten maken. Echt super leuk!
Andere meer practische taken (maar ook deze vereisen de nodige creativiteit en geduld) zijn onder andere Emiliana (de president van de cooperatie en zij runt de winkel) helpen met de administratie en verkoop, fondsenwerving, contacten leggen en onderhouden met belangrijke personen in Chichi en de cooperaties met wie we samenwerken (moet ik ook bezoek, heel vervelend :)), overleggen met de contador (accountant), mensen van Paderuchi en andere organisaties die ons helpen, de behoeften en omstandigheden van de vrouwen in kaart brengen. Kortom, bijna teveel om op te noemen, ik ga me zeker niet vervelen de komende tijd!
En om meteen maar een van mn taken uit te voeren, jullie voelen em waarschijnlijk al aankomen, ga ik even van jullie aandacht gebruik maken om donateurs te werven :D. Want hoe mooi onze spullen ook zijn, de verkoop alleen is niet genoeg en de crisis en het laagseizoen helpen ook niet echt. Omdat jullie allemaal zo oprecht en warm geinteresseerd zijn geweest (en nog steeds zijn)in mijn belevenissen hier hebben Francien en ik het volgende bedacht:
Mijn twee hoofprojecten voor de komende tijd waar geld voor nodig is zijn de inrichting en een laptop. Zeven vrouwen zijn namelijk momenteel bezig met een computercursus en zou ideaal zijn als ze hun kennis ook echt toe kunnen passen binnen de cooperatie. Bovendien zou een computer erg van pas komen bij de administratie. En wat betreft de inrichting, veel is goedkoop in guatemala, maar meubels helaas niet echt, om jullie een idee te geven: een goede tafel kost al snel 100 euro, wat hier echt heel veel geld is.
Als jullie het project in het algemeen en mijn werk in het bijzonder willen steunen, kunnen jullie donateur worden of eenmalig een bedrag maken naar
Oh en als iemand toevallig een oude (of nieuwe) laptop heeft of weet hoe we goedkoop of gratis aan een laptop kunnen komen, laat het me alsjealsjeblieft weten dan ga ik er meteen achteraan!!
Dan nog even een leuk verhaaltje over mn avonturen hier: geen dag is hetzelfde en heb in een week al zoveel verschillende dingen gedaan en meegemaakt, niet normaal. Een van de leukste ervaringen was gisteren onderweg naar Solola, een dorpje vlakbij het Atitlan meer, waar een organisatie van wie we spullen verkopen zich bevindt. Ik zat samen met Emiliana in de chickenbus, voor degenen die het nog niet wisten, dat zijn oude amerikaanse schoolbussen, geverft en versierd alsof het kermisattracties zijn (en zo voelt het soms ook met al die haarspeldbochten en chauffuers die elkaar constant inhalen). De bankjes zijn eigenlijk bedoeld voor 2 personen, maar hier is het gewoon proppen en dan passen er opeens 6 mensen (okee 3 volwassenen en 3 kinderen) op! Ik zat op een gegeven moment naast een man in hele mooie klederdracht, aan de andere kant zat een oude vrouw, ook natuurlijk in traditionele kleding. Zij zat met een bil op de bank met de andere opd e lucht in het gangpad. Ze had een boodschappentas bij zich en ik moest 2 keer kijken, maar jahoor er zat een levende haan in, erg gezelli! Toen kwam er een man binnen met een geamputeerde arm en onder zn andere arm een bijbel, hij kwam naast me staan en ongeveer een half uur vertellen (nouja meer schreeuwen) over hoe hij de heer had gevonden en heel erg gelukkig was maar zn leven evengoed nog heel moelijk was door zn arm en tot slot zong hij ook nog een mooi lied. DIt alles met Celine Dion´s My heart will go on op de achtergrond. Veel mooier dan dit wordt het niet!!
Nou, dit is geloof ik wel weer genoeg voor vandaag, haha..
Veel liefs,
Fem
Chichicastenango (of Chichi) ligt op ong 2030 meter hoogt en is omringd door een enorme kloof, lekker afgelegen dus. Het stadje zelf is vrij klein en is vooral bekend om de oudste en grootste markt van centraal amerika en het beeld van popu voh. Ik woon bij Ruth en Felipe, een echtpaar met 7 kinderen en 20 kleinkinderen die heel regelmatig op visite komen en vice versa. Het huis staat in een rustige straat op ongeveer 10 minuter lopen vanaf het centrum (2 min. in de tuctuc). Ik heb mn eigen gebouwtje op de patio met een ruime kamer en eigen badkamer.
Afgelopen zaterdag tot en met dinsdag stonden in het teken van kennismaken en inwerken. We moesten opschieten want Francien (uit NL, oprichtster van het project) moest vrijdag alweer in Costa Rica zijn voor haar werk als reisleidster.
Ik zal even een korte uitleg geven over de cooperatie Ut'z Bat'z (goed draad in Quiche, de maya taal die alle vrouwen van het cooperatie spreken). Ongeveer 22 vrouwen zijn lid van de cooperatie. De meesten wonen in de omgeving van Chichi en zijn ong 1 tot 2,5 uur onderweg naar de winkel. Francien wilde met haar project de vrouwen bereiken die het werk en de ontwikkeling het hardste nodig hebben en deze wonen vaak afgelegen, hebben geen onderwijs gehad, de meeste zijn analfabeet, weduwe of verlaten door hun man en de hoofdtaal van de meeste is Quiche, maar gelukkig voor mij begrijpen en spreken ze vaak ook Spaans. Dit klinkt misschien allemaal heel zielig, maar denk niet dat dit zielige hoopjes mens zijn. Integendeel, deze vrouwen zijn ongelofelijk sterk, hebben heel veel lol (vooral om schuine grapjes) en ze hebben dankzij dit project een beter inkomen en krijgen ook diverse trainingen om zichzelf te ontwikkelen.
'Onze vrouwen' weven stof en borduren, dit zijn hun specialiteiten en ze worden hier ook volop in getraind om nieuwe technieken te leren. Daarnaast heeft de cooperatie een eigen winkel. Hier worden de geweven stoffen en geborduurde spullen, zoals slofjes, wandkleden en tassen verkocht. Daarnaast hebben we ook spullen van andere cooperaties en organisaties inde winkel, alles fair trade en van hoge kwaliteit. De cooperatie biedt de vrouwen werk, een eerlijke prijs voor hun arbeid en trainingen. De winst van de verkopen wordt weer geinvesteerd in de cooperatie: trainingen en materialen. Jammergenoeg redden we het nu nog lang niet met de verkoop alleen. Daarom krijgen we steun van een italiaanse NGO. Zij financieren trainingen en materiaal-, en productiekosten.
Alle vrouwen hebben om de beurt met zn tweeen ´dienst´ in de winkel. Elke winkeldag komen er twee vrouwen (met hun kinderen) om demonstraties borduren en weven te geven, te werken, werk in te leveren en nieuw werk op te halen. Bij de dienst hoort ook het uitdelen avn flyers e het praten met toeristen. Dit is nodig omdat we een stukje van de markt af zitten en zonder deze publiciteit vrijwel geen klanten hebben. Dit is voor de meeste vrouwen heel erg eng en de Guatemalteken zijn van nature heel rustig en beleefd, dus dit is een lastige klus. Dit is ook meteen mijn eerste taak: meegaan om toeristen aan te spreken en ze te enthousiastmeren voor de winkel en tegelijkertijd ook de vrouwen trainen in de omgang met toeristen en ze meer zelfvertrouwen te geven. Dit oefenen we door middel van rollenspellen, vinden ze erg grappig! Deze persoonlijke aandacht doet de vrouwen erg goed en is nodig om ze gemotiveerd te houden. Ze meesten zijn nl meer bezig met het hier en nu overleven dan met de toekomst en haken daarom soms af.
Dan de andere kant van mijn ´baan´: creativiteit!! De ontwerpen van de wandkleden, stoffen, patronen, tassen etc maken we zelf en zo kan het dus gebeuren dat ik op mn derde dag hier al bezig was met stoffen uitzoeken, brainstormen met onze kleermaker over nieuwe modellen en het tekenen van figuren en patronen voor de borduurwerken. Het tweede aspect dat creativiteit vereist: de inrichting en presentatie van de winkel. De winkel zite er nu al heel leuk uit, maar er zijn te veel mooie spullen en te weinig plaats om ze te showen. Ook de voorraad en materialen staan nu een beetje in de weg. Francien en ik hebben een plan gemaakt voor de inrichting en dat ga ik de komende tijd proberen uit te voeren: praten met de timmerman over nieuwe kasten, verven, stoelhoezen en tafelkleden ontwerpen en laten maken. Echt super leuk!
Andere meer practische taken (maar ook deze vereisen de nodige creativiteit en geduld) zijn onder andere Emiliana (de president van de cooperatie en zij runt de winkel) helpen met de administratie en verkoop, fondsenwerving, contacten leggen en onderhouden met belangrijke personen in Chichi en de cooperaties met wie we samenwerken (moet ik ook bezoek, heel vervelend :)), overleggen met de contador (accountant), mensen van Paderuchi en andere organisaties die ons helpen, de behoeften en omstandigheden van de vrouwen in kaart brengen. Kortom, bijna teveel om op te noemen, ik ga me zeker niet vervelen de komende tijd!
En om meteen maar een van mn taken uit te voeren, jullie voelen em waarschijnlijk al aankomen, ga ik even van jullie aandacht gebruik maken om donateurs te werven :D. Want hoe mooi onze spullen ook zijn, de verkoop alleen is niet genoeg en de crisis en het laagseizoen helpen ook niet echt. Omdat jullie allemaal zo oprecht en warm geinteresseerd zijn geweest (en nog steeds zijn)in mijn belevenissen hier hebben Francien en ik het volgende bedacht:
Mijn twee hoofprojecten voor de komende tijd waar geld voor nodig is zijn de inrichting en een laptop. Zeven vrouwen zijn namelijk momenteel bezig met een computercursus en zou ideaal zijn als ze hun kennis ook echt toe kunnen passen binnen de cooperatie. Bovendien zou een computer erg van pas komen bij de administratie. En wat betreft de inrichting, veel is goedkoop in guatemala, maar meubels helaas niet echt, om jullie een idee te geven: een goede tafel kost al snel 100 euro, wat hier echt heel veel geld is.
Als jullie het project in het algemeen en mijn werk in het bijzonder willen steunen, kunnen jullie donateur worden of eenmalig een bedrag maken naar
Stichting En Mi Salsa, Kotterspad 14, 1081 KP, Amsterdam.
Bankrekeningnummer: 1519.14.389
Oh en als iemand toevallig een oude (of nieuwe) laptop heeft of weet hoe we goedkoop of gratis aan een laptop kunnen komen, laat het me alsjealsjeblieft weten dan ga ik er meteen achteraan!!
Dan nog even een leuk verhaaltje over mn avonturen hier: geen dag is hetzelfde en heb in een week al zoveel verschillende dingen gedaan en meegemaakt, niet normaal. Een van de leukste ervaringen was gisteren onderweg naar Solola, een dorpje vlakbij het Atitlan meer, waar een organisatie van wie we spullen verkopen zich bevindt. Ik zat samen met Emiliana in de chickenbus, voor degenen die het nog niet wisten, dat zijn oude amerikaanse schoolbussen, geverft en versierd alsof het kermisattracties zijn (en zo voelt het soms ook met al die haarspeldbochten en chauffuers die elkaar constant inhalen). De bankjes zijn eigenlijk bedoeld voor 2 personen, maar hier is het gewoon proppen en dan passen er opeens 6 mensen (okee 3 volwassenen en 3 kinderen) op! Ik zat op een gegeven moment naast een man in hele mooie klederdracht, aan de andere kant zat een oude vrouw, ook natuurlijk in traditionele kleding. Zij zat met een bil op de bank met de andere opd e lucht in het gangpad. Ze had een boodschappentas bij zich en ik moest 2 keer kijken, maar jahoor er zat een levende haan in, erg gezelli! Toen kwam er een man binnen met een geamputeerde arm en onder zn andere arm een bijbel, hij kwam naast me staan en ongeveer een half uur vertellen (nouja meer schreeuwen) over hoe hij de heer had gevonden en heel erg gelukkig was maar zn leven evengoed nog heel moelijk was door zn arm en tot slot zong hij ook nog een mooi lied. DIt alles met Celine Dion´s My heart will go on op de achtergrond. Veel mooier dan dit wordt het niet!!
Nou, dit is geloof ik wel weer genoeg voor vandaag, haha..
Veel liefs,
Fem
dinsdag 1 september 2009
Een teken van leven
Hallo allemaal (of eigenlijk natuurlijk Hola!),
Eindelijk weer een berichtje, dit keer vanuit Antigua, Guatemala!! Niet te geloven hoe snel de tijd gaat en hoeveel verhalen ik nog moet vertellen. Ben nu heeeeel hard spaans aan het leren, elke wekdag van 8 tot 1 les en daarna huiswerk maken. Echt weer net als op de middelbare school :)
Heb het hier heel erg naar mn zin. ANtigua is een super schattige stad, alleen maar laagbouw, gekleurde huisjes, barretjes, restaurantjes en heeel veel toeristen. Ben deze week begonnen met salsa lessen (wat iedereen hier doet als ie niet aan het studeren of sightseeing is). Verder weer heel veel leuke mensen ontmoet op school en woon samen met twee andere studenten bij een hele lieve familie met wie we ook veel tijd doorbrengen.
Antigua is omringd door (actieve) vulkanen en bergen. Het weer is vrij raar, het ene moment regent het, het andere moment alleen bewolkt, maar als de zon schijnt (en dat doet ie tussendoor gelukkig heel veel) is het meteen super lekker warm. Kan eindelijk weer een beetje aan mn bruinheid werken :)
Jullie merken al dat ik wederom bijna geen tijd heb om berichten te plaatsen, haha, drukdrukdruk! Ik beloof dat wanneer ik in Chichicastenango ben, ik alle verhalen die jullie nog van me tegoed hebben zal plaatsen en zal in de loop van deze week alvast een beginnetje maken.
Ik ga waarschijnlijk rond 10 september naar Chichi en dan gaat Francien me inwerken. Ben heel erg benieuwd en heb er zin in, maar het is hier ook nog wel erg leuk..
Tot snel!
Eindelijk weer een berichtje, dit keer vanuit Antigua, Guatemala!! Niet te geloven hoe snel de tijd gaat en hoeveel verhalen ik nog moet vertellen. Ben nu heeeeel hard spaans aan het leren, elke wekdag van 8 tot 1 les en daarna huiswerk maken. Echt weer net als op de middelbare school :)
Heb het hier heel erg naar mn zin. ANtigua is een super schattige stad, alleen maar laagbouw, gekleurde huisjes, barretjes, restaurantjes en heeel veel toeristen. Ben deze week begonnen met salsa lessen (wat iedereen hier doet als ie niet aan het studeren of sightseeing is). Verder weer heel veel leuke mensen ontmoet op school en woon samen met twee andere studenten bij een hele lieve familie met wie we ook veel tijd doorbrengen.
Antigua is omringd door (actieve) vulkanen en bergen. Het weer is vrij raar, het ene moment regent het, het andere moment alleen bewolkt, maar als de zon schijnt (en dat doet ie tussendoor gelukkig heel veel) is het meteen super lekker warm. Kan eindelijk weer een beetje aan mn bruinheid werken :)
Jullie merken al dat ik wederom bijna geen tijd heb om berichten te plaatsen, haha, drukdrukdruk! Ik beloof dat wanneer ik in Chichicastenango ben, ik alle verhalen die jullie nog van me tegoed hebben zal plaatsen en zal in de loop van deze week alvast een beginnetje maken.
Ik ga waarschijnlijk rond 10 september naar Chichi en dan gaat Francien me inwerken. Ben heel erg benieuwd en heb er zin in, maar het is hier ook nog wel erg leuk..
Tot snel!
maandag 10 augustus 2009
Foto´s
Hebben net een busreis van ongeveer 20 uur achter de rug, ben dus niet helemaal helder meer, maar toch even een korte update..
We zijn van Lencois naar Recife gereden. Ongeveer een uur naar vertrek kwamen we in een file omdat er een ongeluk was gebeurd. Heel erg natuurlijk (geen gewonden geloof ik, wel kapotte auto´s), maar wel heel leuk om te zien hoe relaxt iedereen er op reageert. Iedereen de weg op en even een praatje met elkaar maken, rustig afwachten, geen getoeter, geen geirriteerde mensen, heel anders in vergelijking met Nederland! Na een tijdje zei de buschauffeur: hebben jullie al geluncht? Nee? Kee, dan gaan we dat nu wel even doen. Straatje keren op een smalle tweebaansweg met een bus, geen probleem! Haha, erg gelachen om de hele situatie!
We zijn nu dus in Recife, in het busstation, gaan zo door naar Jacumba, een klein vissersdorpje met mooie stranden (volgens de Lonely Planet), om weer even een paar daagjes te chillen. Jullie hebben nog mooie verhalen van me tegoed over Moro de Sao Paulo en Lencois en onze 2daagse hike. Heb ik nu natuurlijk weer eens geen tijd voor.. Belachelijk hoe druk je het kan hebben op vkantie he!!
MAAR: ik heb wel weer foto´s!! Niet die van mezelf, het is nog steeds niet gelukt om ze op internet te krijgen, maar sophie heeft gelukkig wel weer een verse lading. Dit is de link:
http://www.facebook.com/l/;picasaweb.google.com/sophiekiesouw/MinasGeraisEnBahia
Tot snel!
We zijn van Lencois naar Recife gereden. Ongeveer een uur naar vertrek kwamen we in een file omdat er een ongeluk was gebeurd. Heel erg natuurlijk (geen gewonden geloof ik, wel kapotte auto´s), maar wel heel leuk om te zien hoe relaxt iedereen er op reageert. Iedereen de weg op en even een praatje met elkaar maken, rustig afwachten, geen getoeter, geen geirriteerde mensen, heel anders in vergelijking met Nederland! Na een tijdje zei de buschauffeur: hebben jullie al geluncht? Nee? Kee, dan gaan we dat nu wel even doen. Straatje keren op een smalle tweebaansweg met een bus, geen probleem! Haha, erg gelachen om de hele situatie!
We zijn nu dus in Recife, in het busstation, gaan zo door naar Jacumba, een klein vissersdorpje met mooie stranden (volgens de Lonely Planet), om weer even een paar daagjes te chillen. Jullie hebben nog mooie verhalen van me tegoed over Moro de Sao Paulo en Lencois en onze 2daagse hike. Heb ik nu natuurlijk weer eens geen tijd voor.. Belachelijk hoe druk je het kan hebben op vkantie he!!
MAAR: ik heb wel weer foto´s!! Niet die van mezelf, het is nog steeds niet gelukt om ze op internet te krijgen, maar sophie heeft gelukkig wel weer een verse lading. Dit is de link:
http://www.facebook.com/l/;picasaweb.google.com/sophiekiesouw/MinasGeraisEnBahia
Tot snel!
dinsdag 4 augustus 2009
Afgelopen 2 weken
Goed, ga proberen in 10 min te beschrijven wat we de afgelopen 2 weken allemaal hebben gedaan, vrijwel onmogelijk opgave, maar goed :)
Belo Horizonte
-de campus van Sophie dr universiteit bezocht
- veel gegeten en gedronken in gekke barretjes, waarvan met een heeeeel vals en hard karaoke optreden
- Naar sjieke samba club met Esther, Sophies hostmom in BH, was wel even wennen die samba, vrij moeilijk ritme om op te dansen in t begin, maar erg gelachen!
-Naar de Mercado Central geweest, hele grote overdekte markt, vooral veel tijd i sieradenwinkelthes doorgebracht: BH ligt in de staat Minas Gereis (+/- algemene mijnen, hier komt bijna alles vandaag: voedsel, edelstenen, goud, kaas, cachaca).
-Heel luxe manicure en pedicure behandeling aan huis, voor natuurlijk heel goedkoop ;)
Ouro Preto
-super mooi mijnstadje, werelderfgoed, dus heel goed onderhouden, alle gekleurde huisjes strak in de verf
-vooral veel door de stijle straatjes geslenterd, winkeltjes in en uit, eten, drinken..
-savonds concert van frans blaasorkest, mooi maar ook een beetje saai, was koud dus nioet o veel publiek, soort braziliaanse variant op gluhwein gedronken, heerlijk warm!!
-Wel heel toevallig een franse jongen tegengekomen met wie we vorig jaar op de boot naar griekenland zaten. Heel gek frans skenkie, maar onwijs met (en ook om) hem gelachen!
Salvador
-Veel mensen zeiden dat salvador stom was, niets is minder waar! Mooie stranden, super lekker eten, veel afrikaanse invloeden, hel kleurrijke stand in allerlei opzichten
- Naar straatfeest geweest in Pelorinho, oudste gedeelte van de stad, eerst samba op t plein, daarna verder in de straat, heel vee gedanst, tot een enorme regenbui rond 2 uur ee einde maakte aan het feest, maar was ook wel een perfect einde van de avond, met zn allen schuilen voor de regen in portiekjes, weer wat vrienden gemaakt!
-Naar kerk geweest in Bonfim, staat bekend om zn wonderen, mensen die ziek zijn zijn na een bezoek genezen, hele aparte ruimte met alle muren bedekt met fotos van mensen die genezen zijn en hun verhalen, heel apart. Meteen wat souvernitjes ingeslagen.
-Met lift omhoog naar Pelorinho, heel mooi uitzicht van de zonsondergang
-priveconcert van 2 amerikanen in hostel, super mooi, zal hun youtube link zsm plaatsen
-weer veel discussies en verhalen uitgewisselt met medereizigers, 2 hele lieve duisters, die hier waren omdat ze hier voor de kerk willen gaan werken, 2 jongens uit Purmerend, onwijs mee gelachen, en natuurlijk de muziekanten!
Tijd is om, binnekort meer..
Belo Horizonte
-de campus van Sophie dr universiteit bezocht
- veel gegeten en gedronken in gekke barretjes, waarvan met een heeeeel vals en hard karaoke optreden
- Naar sjieke samba club met Esther, Sophies hostmom in BH, was wel even wennen die samba, vrij moeilijk ritme om op te dansen in t begin, maar erg gelachen!
-Naar de Mercado Central geweest, hele grote overdekte markt, vooral veel tijd i sieradenwinkelthes doorgebracht: BH ligt in de staat Minas Gereis (+/- algemene mijnen, hier komt bijna alles vandaag: voedsel, edelstenen, goud, kaas, cachaca).
-Heel luxe manicure en pedicure behandeling aan huis, voor natuurlijk heel goedkoop ;)
Ouro Preto
-super mooi mijnstadje, werelderfgoed, dus heel goed onderhouden, alle gekleurde huisjes strak in de verf
-vooral veel door de stijle straatjes geslenterd, winkeltjes in en uit, eten, drinken..
-savonds concert van frans blaasorkest, mooi maar ook een beetje saai, was koud dus nioet o veel publiek, soort braziliaanse variant op gluhwein gedronken, heerlijk warm!!
-Wel heel toevallig een franse jongen tegengekomen met wie we vorig jaar op de boot naar griekenland zaten. Heel gek frans skenkie, maar onwijs met (en ook om) hem gelachen!
Salvador
-Veel mensen zeiden dat salvador stom was, niets is minder waar! Mooie stranden, super lekker eten, veel afrikaanse invloeden, hel kleurrijke stand in allerlei opzichten
- Naar straatfeest geweest in Pelorinho, oudste gedeelte van de stad, eerst samba op t plein, daarna verder in de straat, heel vee gedanst, tot een enorme regenbui rond 2 uur ee einde maakte aan het feest, maar was ook wel een perfect einde van de avond, met zn allen schuilen voor de regen in portiekjes, weer wat vrienden gemaakt!
-Naar kerk geweest in Bonfim, staat bekend om zn wonderen, mensen die ziek zijn zijn na een bezoek genezen, hele aparte ruimte met alle muren bedekt met fotos van mensen die genezen zijn en hun verhalen, heel apart. Meteen wat souvernitjes ingeslagen.
-Met lift omhoog naar Pelorinho, heel mooi uitzicht van de zonsondergang
-priveconcert van 2 amerikanen in hostel, super mooi, zal hun youtube link zsm plaatsen
-weer veel discussies en verhalen uitgewisselt met medereizigers, 2 hele lieve duisters, die hier waren omdat ze hier voor de kerk willen gaan werken, 2 jongens uit Purmerend, onwijs mee gelachen, en natuurlijk de muziekanten!
Tijd is om, binnekort meer..
woensdag 29 juli 2009
how time flies...
Zo, er zijn alweer 2,5 weken voorbij, wat gaat het toch snel! Hoogste tijd om wat indrukken van Brazilie op te schrijven. Want wat is dit een moeilijk land om te doorgronden, het is vol tegenstrijdigheden en contrasten.. Om te beginnen het meest voor de hand liggende contrast: arm-rijk. In wijken als Ipanema of Leblon merk je nauwelijks dat er zoiets als armoede bestaat, mooie, schonen straten, geen zwervers, grote appartementencomplexen, huishoudsters , bewakers en luxe uit eten zijn de gewoonste zaken van de wereld. Ik kan me voorstellen dat wanneer je geld hebt het makkelijk is om d armoede te negeren.
Gelukkig is dat niet het beeld wat bij ons is blijven hangen na een week Rio, voornamelijk omdat de Brazilianen die we gesproken hebben zich allemaal heel erg bewust waren van de grote verschillen en daar absoluut niet blij mee waren en sommige, waaronder Katia, zich ook echt actief inzetten om het lot van bijvoorbeeld de mensen in de favela~s te verbeteren. Het is ook duidelijk te merken dat Brazilie op dit moment een grote (economische) ontwikkeling doormaakt. Sophie kon het verschil met 2 en 5 jaar terug merken.
Een andere tegenstrijdigheid heeft te maken met Engels. Aan de ene kant hebben de meeste Brazilianen een afkeer voor Amerika en Engels, maar aan de andere kant hebben ruim 1/3 van alle winkels, clubs en barretjes een engelse naam. Ook Spongebob, Dora en Spiderman eyc zijn overal te vinden. Wat aan de andere kant ook wel weer raar is omdat niet veel mensen Engels spreken. Daar hebben we ons in het begin, heel naief, over verbaasd, maar na vele discussies blijkt het toch wel logisch te zijn. De belangrijkste redenen: Brazilie is een enorm groot land, beschikt zelf over vrijwel alle grondstoffen etc, dus is het voor een groot deel altijd zelfvoorzienend geweest en dus niet afhankelijk van handel met het buitenland waar ze andere talen voor nodig zouden moeten hebben. Spaans is dan bovendien handiger dan Engels. Ten tweede zijn er relatief weinig buitenlandse toeristen. Er is heel veel binnenlands toerisme en alleen in de echt grote trekpleisters zoals Rio de Janeiro en Salvador komen veel buitenlanders. Bovendien is het onderwijs niet overal even goed en de kwaliteit van de engelse les niet standaard heel hoog en doordat ze het ook bijna nooit hoeven te gebruiken, kunnen ze ook niet echt oefenen. Veel brazilianen die we zijn tegen gekomen waren heel onzeker over hun engels, bleven zich verontschuldigen of zeiden bij voorbaat dat ze niet engels spraken, maar na een paar m,inuten bleek keer op keer dat dat heel erg meeviel. Het is ook heel erg in opkomst, overal zie je afvertenties voor cursus engels en van talenscholen. De meesten willen ook heel graag engels leren.
Een ander contrast met Nederland is hoe relaxt alles hier gaat en hoeveel personeel er overal rondloopt. Dat hadden we natuulijk al wel verwacht, maar het blijft gek om te zien dat in de meest kleine winkeltjes er standaard 4 man personeel is, in restaurants de helft van het bedienend personeel niets te doen heeft (we denken dat er daarom in elk restaurant;bar wel een tv te vinden is). Ook hebben ze in de clubs een apart bonnetjes systeem. je staat in de rij om binnen te komen, dat noteren ze je paspoostnummer en krijg je een bonnetje. vervolgens ga je naar de bar, dan noteren ze wat je hebt besteld op je bonnetje. aan het eind van de avond ga je weer in de rij staan om je bonnetje af te rekenen en dan in de rij voor de uitgang. het is aan de ene kant wel effcient, want je hoeft maar een keer te betalen, maar dit pricipes hebben ze ook in sommige winkels en cafetaria, eerst in de rij voor een bonnetje en dan in de rij om te betalen. snappen wij hollanders natuurlijk niks van: dat gaat toch helemaal niet snel!? kan veel efficienter! maar het is voor een deel werkverschaffing en voor een deel uit veiligheidsoverwegingen.
een ander groot issue hier. heel veel mensen zijn heel bang, bijna alle huizen zijn omringd door grote muren of hekken, in duurdere wijken zijn er ook voor elk gebouw bewakers. de brazilianen die we hebben ontmoet waren ook allemaal erg bezorgd, naar sommige wijken mochten we niet heen, liever niet met de bus of lopend en s avonds op stap was helemaal gevaarlijk. wij eigenwijzies gingen natuurlijk vaak wel gewoon met de bus, was helemaal niet eng. het gekke is dat ze ook allemaal zeiden dat ze baalden van het beeld dat brazilie gevaarlijk is en dat er veel criminaliteit is. weer zon tegenstrijdigheid, maar ook wel begrijpelijk: op sommige plaatsen en momenten is het ook echt gevaarlijk en ze voelden zich soms toch verantwoordlijk voor ons, ook worden standaard de eerste 15 min van het nieuws gewijd aan criminaliteit, de varkensgriep en andere rampspoed..
goed, ik had nog veel meer te vertellen, dat ga ik morgen wel proberen :)
Gelukkig is dat niet het beeld wat bij ons is blijven hangen na een week Rio, voornamelijk omdat de Brazilianen die we gesproken hebben zich allemaal heel erg bewust waren van de grote verschillen en daar absoluut niet blij mee waren en sommige, waaronder Katia, zich ook echt actief inzetten om het lot van bijvoorbeeld de mensen in de favela~s te verbeteren. Het is ook duidelijk te merken dat Brazilie op dit moment een grote (economische) ontwikkeling doormaakt. Sophie kon het verschil met 2 en 5 jaar terug merken.
Een andere tegenstrijdigheid heeft te maken met Engels. Aan de ene kant hebben de meeste Brazilianen een afkeer voor Amerika en Engels, maar aan de andere kant hebben ruim 1/3 van alle winkels, clubs en barretjes een engelse naam. Ook Spongebob, Dora en Spiderman eyc zijn overal te vinden. Wat aan de andere kant ook wel weer raar is omdat niet veel mensen Engels spreken. Daar hebben we ons in het begin, heel naief, over verbaasd, maar na vele discussies blijkt het toch wel logisch te zijn. De belangrijkste redenen: Brazilie is een enorm groot land, beschikt zelf over vrijwel alle grondstoffen etc, dus is het voor een groot deel altijd zelfvoorzienend geweest en dus niet afhankelijk van handel met het buitenland waar ze andere talen voor nodig zouden moeten hebben. Spaans is dan bovendien handiger dan Engels. Ten tweede zijn er relatief weinig buitenlandse toeristen. Er is heel veel binnenlands toerisme en alleen in de echt grote trekpleisters zoals Rio de Janeiro en Salvador komen veel buitenlanders. Bovendien is het onderwijs niet overal even goed en de kwaliteit van de engelse les niet standaard heel hoog en doordat ze het ook bijna nooit hoeven te gebruiken, kunnen ze ook niet echt oefenen. Veel brazilianen die we zijn tegen gekomen waren heel onzeker over hun engels, bleven zich verontschuldigen of zeiden bij voorbaat dat ze niet engels spraken, maar na een paar m,inuten bleek keer op keer dat dat heel erg meeviel. Het is ook heel erg in opkomst, overal zie je afvertenties voor cursus engels en van talenscholen. De meesten willen ook heel graag engels leren.
Een ander contrast met Nederland is hoe relaxt alles hier gaat en hoeveel personeel er overal rondloopt. Dat hadden we natuulijk al wel verwacht, maar het blijft gek om te zien dat in de meest kleine winkeltjes er standaard 4 man personeel is, in restaurants de helft van het bedienend personeel niets te doen heeft (we denken dat er daarom in elk restaurant;bar wel een tv te vinden is). Ook hebben ze in de clubs een apart bonnetjes systeem. je staat in de rij om binnen te komen, dat noteren ze je paspoostnummer en krijg je een bonnetje. vervolgens ga je naar de bar, dan noteren ze wat je hebt besteld op je bonnetje. aan het eind van de avond ga je weer in de rij staan om je bonnetje af te rekenen en dan in de rij voor de uitgang. het is aan de ene kant wel effcient, want je hoeft maar een keer te betalen, maar dit pricipes hebben ze ook in sommige winkels en cafetaria, eerst in de rij voor een bonnetje en dan in de rij om te betalen. snappen wij hollanders natuurlijk niks van: dat gaat toch helemaal niet snel!? kan veel efficienter! maar het is voor een deel werkverschaffing en voor een deel uit veiligheidsoverwegingen.
een ander groot issue hier. heel veel mensen zijn heel bang, bijna alle huizen zijn omringd door grote muren of hekken, in duurdere wijken zijn er ook voor elk gebouw bewakers. de brazilianen die we hebben ontmoet waren ook allemaal erg bezorgd, naar sommige wijken mochten we niet heen, liever niet met de bus of lopend en s avonds op stap was helemaal gevaarlijk. wij eigenwijzies gingen natuurlijk vaak wel gewoon met de bus, was helemaal niet eng. het gekke is dat ze ook allemaal zeiden dat ze baalden van het beeld dat brazilie gevaarlijk is en dat er veel criminaliteit is. weer zon tegenstrijdigheid, maar ook wel begrijpelijk: op sommige plaatsen en momenten is het ook echt gevaarlijk en ze voelden zich soms toch verantwoordlijk voor ons, ook worden standaard de eerste 15 min van het nieuws gewijd aan criminaliteit, de varkensgriep en andere rampspoed..
goed, ik had nog veel meer te vertellen, dat ga ik morgen wel proberen :)
vrijdag 17 juli 2009
Welcome in Heaven!
Hoi allemaal!!
We wonen nu sinds zondag bij Taisa, een vriendin van Franka uit Kent. En het contrast met het hostel kon niet groter! Het is hier echt helemaal geweldig. We zitten in de wijk Ipanema, één van de beste, veiligste wijken van Rio. Het appartement is heel mooi en wij hebben met zn drietjes onze eigen kamer en badkamer. het is 3 min van het strand, park, winkels en meer. Het gezin bestaat uit vader Ricardo, moeder Katja, Taisa en haar broer Mario en huishoudster (e)stella (die is super lief, maar ook heel verlegen, was heel bezorgd dat ze geen engels spreekt en moest erg wennen aan het feit dat Franka geen vlees eet. Het zijn stuk voor stuk super lieve mensen met heeel veel humor. Ricardo werkt voor een oliebedrijf en Katja is architect en werkt voor een NGO die zich bezig houdt met het verbeteren van de levensomstandigheden in favelas.
Eten is heel belangrijk in Brazilie en ook in dit gezin en we;re loving it! 'S morgens staat er ontbijt voor ons klaar, cornflakes, brood, vers fruit, thee, koffie, en niet te vergeten: cake! Lunch is hier warm en wanneer je maar wilt, wij lunchen meestal rond 5 uur, super lekker rijst met bonen (wie had gedacht dat ik dat ooit zou zeggen), vlees, salade, verse jus, perfect! En 's avonds rond 9 uur nog een snack, wat eigenlijk neerkomt op een compleet diner. En dan alle tussendoortjes nog: verse kokosnootmelk, churros (soort van krokante oliebollen gevuld met chocolade of caramelsaus), acai ijspap met musli, pastels (gefrituurde gevulde bladerdeegdingetjes), pao de queso (kaasbroodbolletjes) etc etc..
We hebben de afgelopen dagen al lekker de toerist uitgehangen. We zijn naar de Christus geweest, het weer klaarde gelukkig net op tijd op dus we hadden een super uitzicht over heel Rio en omgeving. We zijn naar het suikerbrood geweest: twee bergen waar je op kan komen dmv soort kabelbaan/skilift. Ook weer heel mooi uitzicht. We hebben langs het strand van Inpanema en Copacabana gewandeld. We zijn heel brutaal het Copacabana Palace, het mooiste en duurste Hotel van Rio binnengelopen en rondgekeken. We hebben natuurlijk al heel veel caiprinhas gedronken, maar nergens waren ze zo lekker als tijd, bereid door Mario en Taisa!! Verder zijn we heel vaak uit eten geweest, hebben we veel geluncht, gedronken, uit geweest. Vandaag ook voor t eerst een bikini wax gehad samen met Franka, ai, maar bijna onmisbaar hier met al die ieniminie bikini;s!! Het was een hele ervaring op zich!
Zie http://picasaweb.google.com/sophiekiesouw/FrankaEnFemkeInRio# voor foto's. Ik zal snel ook die van mij op internet zetten! Moet nu gaan, want we gaan weer eens uit :D
Dikke kus!!
We wonen nu sinds zondag bij Taisa, een vriendin van Franka uit Kent. En het contrast met het hostel kon niet groter! Het is hier echt helemaal geweldig. We zitten in de wijk Ipanema, één van de beste, veiligste wijken van Rio. Het appartement is heel mooi en wij hebben met zn drietjes onze eigen kamer en badkamer. het is 3 min van het strand, park, winkels en meer. Het gezin bestaat uit vader Ricardo, moeder Katja, Taisa en haar broer Mario en huishoudster (e)stella (die is super lief, maar ook heel verlegen, was heel bezorgd dat ze geen engels spreekt en moest erg wennen aan het feit dat Franka geen vlees eet. Het zijn stuk voor stuk super lieve mensen met heeel veel humor. Ricardo werkt voor een oliebedrijf en Katja is architect en werkt voor een NGO die zich bezig houdt met het verbeteren van de levensomstandigheden in favelas.
Eten is heel belangrijk in Brazilie en ook in dit gezin en we;re loving it! 'S morgens staat er ontbijt voor ons klaar, cornflakes, brood, vers fruit, thee, koffie, en niet te vergeten: cake! Lunch is hier warm en wanneer je maar wilt, wij lunchen meestal rond 5 uur, super lekker rijst met bonen (wie had gedacht dat ik dat ooit zou zeggen), vlees, salade, verse jus, perfect! En 's avonds rond 9 uur nog een snack, wat eigenlijk neerkomt op een compleet diner. En dan alle tussendoortjes nog: verse kokosnootmelk, churros (soort van krokante oliebollen gevuld met chocolade of caramelsaus), acai ijspap met musli, pastels (gefrituurde gevulde bladerdeegdingetjes), pao de queso (kaasbroodbolletjes) etc etc..
We hebben de afgelopen dagen al lekker de toerist uitgehangen. We zijn naar de Christus geweest, het weer klaarde gelukkig net op tijd op dus we hadden een super uitzicht over heel Rio en omgeving. We zijn naar het suikerbrood geweest: twee bergen waar je op kan komen dmv soort kabelbaan/skilift. Ook weer heel mooi uitzicht. We hebben langs het strand van Inpanema en Copacabana gewandeld. We zijn heel brutaal het Copacabana Palace, het mooiste en duurste Hotel van Rio binnengelopen en rondgekeken. We hebben natuurlijk al heel veel caiprinhas gedronken, maar nergens waren ze zo lekker als tijd, bereid door Mario en Taisa!! Verder zijn we heel vaak uit eten geweest, hebben we veel geluncht, gedronken, uit geweest. Vandaag ook voor t eerst een bikini wax gehad samen met Franka, ai, maar bijna onmisbaar hier met al die ieniminie bikini;s!! Het was een hele ervaring op zich!
Zie http://picasaweb.google.com/sophiekiesouw/FrankaEnFemkeInRio# voor foto's. Ik zal snel ook die van mij op internet zetten! Moet nu gaan, want we gaan weer eens uit :D
Dikke kus!!
zondag 12 juli 2009
Bedankt!
Hey gurt!
Ik ga naar Chichicastenanga (hoop dat ik t goed gespeld heb uit mn hoofd, ghehe). Jou mailtjes hebben me idd ook wel lekker gemaakt!
Ouders, bedankt voor t opruimen, was idd eigenlijk helemaal niet nodig :p
Jan, bedankt voor je lieve mailtje!
Marg, het is hier jammer genoeg ook een beetje pisweer..
Allemaal bedankt weer voor de smsjes!
Eowyn, I~m proud of your nice Dutch message, haha..
Kusjes!
Ik ga naar Chichicastenanga (hoop dat ik t goed gespeld heb uit mn hoofd, ghehe). Jou mailtjes hebben me idd ook wel lekker gemaakt!
Ouders, bedankt voor t opruimen, was idd eigenlijk helemaal niet nodig :p
Jan, bedankt voor je lieve mailtje!
Marg, het is hier jammer genoeg ook een beetje pisweer..
Allemaal bedankt weer voor de smsjes!
Eowyn, I~m proud of your nice Dutch message, haha..
Kusjes!
zaterdag 11 juli 2009
Amsterdam - Rio
Yahoo! De enorme reis van Amsterdam naar Rio zit er op en veel soepeler dan dit kan het geloof ik niet! Amsterdam - London Gatwick was maar een uurtje, stelt natuurlijk helemaal niets voor, maar heb wel kunnen genieten van het uitzicht, want ik zat eens een keertje niet in het midden van de vleugel. De overstap van Gatwick naar Heathrow waar ik zo bang voor was ging ook helemaal prima, hoefde niet te haasten. En toen het mooiste van de reis: British Airways, wat een heerlijkheid na al die reisjes met crappy ryan air, iberia en pegasus vliegtuigjes!!! Twee woorden: eten en tv, mijn vlucht kon niet meer stuk, haha.. Nee, maar echt, wat lekker luxe was dat!
Op het vliegveld werden we opgewacht door soort gezondheidscontroleurs met mondkapjes, als dat geen warm welkom is! Maar het echte warme welkom was natuurlijk bij de gate: sjoof stond er al en daar was ik heeeeeeel blij mee! Daarna met n taxietje naar het hostel, waar ze helaas onze reservering waren vergeten. Zitten nu in een heerlijk shabby hostel, ik dank de Goden voor mijn lakenzak :D Nog even lekker gegeten bij het biologische buffet restaurantje op de hoek en toen barstte de regen los. Had dus toch naar je moeten luisteren Marga.. Maargoed, we zijn allebei vrij kapot, het komt mijn schrijfvaardigheid ook niet ten goede, dus ik zeg: Welterusten!
Dikke kus vanuit The Girl from Ipanema
Op het vliegveld werden we opgewacht door soort gezondheidscontroleurs met mondkapjes, als dat geen warm welkom is! Maar het echte warme welkom was natuurlijk bij de gate: sjoof stond er al en daar was ik heeeeeeel blij mee! Daarna met n taxietje naar het hostel, waar ze helaas onze reservering waren vergeten. Zitten nu in een heerlijk shabby hostel, ik dank de Goden voor mijn lakenzak :D Nog even lekker gegeten bij het biologische buffet restaurantje op de hoek en toen barstte de regen los. Had dus toch naar je moeten luisteren Marga.. Maargoed, we zijn allebei vrij kapot, het komt mijn schrijfvaardigheid ook niet ten goede, dus ik zeg: Welterusten!
Dikke kus vanuit The Girl from Ipanema
vrijdag 10 juli 2009
Laatste avondmaal
Hoi allemaal,
Het is nu echt zo ver: morgen vertrek ik! Vanavond voor waarschijnlijk de laatste keer in een half jaar lekker aardappels en sperziebonen gegeten, hmmm..
Ik zou nu helemaal gestressd moeten zijn, maar zit nu wel heel erg in de relax-mode. Ik heb namelijk net het verlossende (skype)telefoontje gekregen: nog net op de valreep vrijwilligerswerk geregeld: ik ga naar GUATEMALA!! Weer een zorg minder voor mezelf, maar vooral ook voor de achterblijvers (ik noem geen namen, mam, pap?!). Verder is ook mijn scriptie goedgekeurd, volgens Jamal heb ik in ieder geval een 7,6 maar hij was nog met zichzelf in discussie. Ik ben benieuwd... Ook heb ik het meeste dramatische afscheid al achter de rug (ik noem weer geen namen, joos, T?!). Bovendien denk ik gewoon nog niet aan morgen, de garandeerde hello/goodbye taferelen die dan zullen volgen, kan ik nog even niet aan..
Goed, vanavond geen lang verhaal, want ook al voel ik me heel rustig, ik moet nog vrij veel doen: kleine, onbelangrijke dingetjes als kleren uitzoeken, tas inpakken, ticket regelen zodat ik Brazilie in mag (kan nl niet met alleen het enkeltje dat ik nu heb :p ), de link van deze amazing blog doorsturen naar aaaaaaaaal mn vrienden, haha..
Nou lieverds, ik hoop dat ik de komende 6 maanden zoveel leuke, mooie, nieuwe dingen mee ga maken dat ik jullie niet te erg zal missen. Ik zal proberen zoveel mogelijk berichtjes te plaatsen zodat jullie mij ook niet hoeven te missen, en jongens waar hebben we het over, het is maar voor een half jaartje!!
Hmm, maar misschien moeten jullie toch de komende tijd vooral mn moedertje een beetje opvrolijken. Ik weet dat ze het me heel erg gunt, maar leuk is anders hè mam!
Een laatste hele dikke kus vanuit Heerhugowaard
SMAK
Het is nu echt zo ver: morgen vertrek ik! Vanavond voor waarschijnlijk de laatste keer in een half jaar lekker aardappels en sperziebonen gegeten, hmmm..
Ik zou nu helemaal gestressd moeten zijn, maar zit nu wel heel erg in de relax-mode. Ik heb namelijk net het verlossende (skype)telefoontje gekregen: nog net op de valreep vrijwilligerswerk geregeld: ik ga naar GUATEMALA!! Weer een zorg minder voor mezelf, maar vooral ook voor de achterblijvers (ik noem geen namen, mam, pap?!). Verder is ook mijn scriptie goedgekeurd, volgens Jamal heb ik in ieder geval een 7,6 maar hij was nog met zichzelf in discussie. Ik ben benieuwd... Ook heb ik het meeste dramatische afscheid al achter de rug (ik noem weer geen namen, joos, T?!). Bovendien denk ik gewoon nog niet aan morgen, de garandeerde hello/goodbye taferelen die dan zullen volgen, kan ik nog even niet aan..
Goed, vanavond geen lang verhaal, want ook al voel ik me heel rustig, ik moet nog vrij veel doen: kleine, onbelangrijke dingetjes als kleren uitzoeken, tas inpakken, ticket regelen zodat ik Brazilie in mag (kan nl niet met alleen het enkeltje dat ik nu heb :p ), de link van deze amazing blog doorsturen naar aaaaaaaaal mn vrienden, haha..
Nou lieverds, ik hoop dat ik de komende 6 maanden zoveel leuke, mooie, nieuwe dingen mee ga maken dat ik jullie niet te erg zal missen. Ik zal proberen zoveel mogelijk berichtjes te plaatsen zodat jullie mij ook niet hoeven te missen, en jongens waar hebben we het over, het is maar voor een half jaartje!!
Hmm, maar misschien moeten jullie toch de komende tijd vooral mn moedertje een beetje opvrolijken. Ik weet dat ze het me heel erg gunt, maar leuk is anders hè mam!
Een laatste hele dikke kus vanuit Heerhugowaard
SMAK
Abonneren op:
Posts (Atom)