Daar zijn we weer!

Daar zijn we weer!

Zaterdag 31 oktober

Er zijn bijna weer 5 dagen voorbij en dit zijn dagen die we niet snel zullen vergeten. Ik kan bijna niet geloven wat we allemaal gedaan en gezien hebben.

Vanuit het paradijs Islaverde zijn we dinsdag lopend langs de kust naar de botensteiger gegaan en hebben daar de boot naar San Juan genomen. De plannen zijn voor de zoveelste keer gewijzigd. We wilden naar San Pedro om daar een koffietoer naar een koffieplantage te maken, maar bij nader inzien leek het beter om naar San Juan te gaan. We waren wat later vertrokken en hebben daarna een tijd moeten wachten op de boot en zo ben je in Guatemala gauw een uur verder. Je moet in dit land absoluut geen haast hebben. Achteraf zijn we blij dat we direct naar San Juan zijn gegaan om de “Asociacion” van de vrouwen van deze plaats te bezoeken. Zij maken prachtige stoffen die ze weven van katoen dat ze op natuurlijke wijze kleuren, la tintes naturalis.

Met een heerlijke zon op onze bol varen we over het meer van Atitlan. De mensen rond het meer zijn helemaal van slag omdat het meer sinds ruim een week helemaal vergeven is van algen als gevolg van een bepaalde bacterie. Zwemmen is onmogelijk en het ergste is dat dit over het hele meer is uitgespreid. De crisis is in Guatemala ook voelbaar want er zijn veel minder toeristen dan andere jaren. Ze zijn erg bang dat het nu nog minder zal worden. Het is dan ook aandoenlijk om te zien dat mensen met man en macht met vergieten, zeven en ander denkbare hulpmiddelen proberen de drab uit het meer te vissen, wat natuurlijk onbegonnen werk is.

In San Juan werden we opgehaald door Rosario en moesten tegen een stevige steile helling op. Jos met een rugzak die bijna niet te tillen was. We hadden natuurlijk veel te veel mee voor 2 nachten!!! En Femke maar tegen iedereen zeggen dat haar pa goed was als bank en als pakezel! Ja,ja….

De ontvangst bij de vrouwen van de Asociacion was allerhartelijkst. We werden rondgeleid door de winkel en kregen uitleg over hun vereniging, hun activiteiten en vooral ook de wijze waarop ze de stoffen kleuren. Ze gebruiken vele soorten planten die allemaal hun specifieke kleur afgeven. Oranje van wortelen is heel logisch, maar dat een groene plant uiteindelijk een blauwe kleur afgeeft zou je niet verwachten. Op ons verzoek hebben ze een hele demonstratie gegeven. De planten worden klein gemaakt, gekookt en vervolgens wordt de witte katoen een half uur meegekookt, terwijl er voortdurend wordt geroerd. Daarna blijft de katoen nog een dag in de afgekoelde vloeistof staan en krijgt het uiteindelijk zijn definitieve kleur. Hetzelfde extract kan nog twee keer gebruikt worden, maar telkens wordt de kleur een tint lichter.

Naast de winkel runnen de vrouwen ook nog een klein restaurant en een soort loket waar tortilla’s worden verkocht. Voor toeristen verzorgen ze demonstraties inclusief een maaltijd, dus natuurlijk bleven we daar om ook te lunchen. Voor ons werd speciaal de tafel feestelijk gedekt, zo schattig!

De vereniging is goed georganiseerd en heeft voor deze 18 vrouwen voor een veel betere levenstandaard gezorgd. Al hun kinderen kunnen nu naar school. De oudere kinderen krijgen van hun moeders les in weven of helpen in de keuken van het restaurant en dragen zo ook hun steentje aan het welzijn van de familie.

Terwijl Femke met de presidente van de vereniging en de andere vrouwen nog een zakelijke bespreking heeft, zijn Lida en ik in de winkel rond gaan kijken en hebben daar mooie spullen gekocht. Ik denk dat ze zelden zo’n omzet hebben gedraaid dus dat beloofd wat voor het thuisfront!? Het was hartverwarmend om te zien hoe blij de vrouwen waren dat we hun producten mooi vonden en ze wilde kopen. En eerlijk is eerlijk: ze maken hele mooie dingen, die ook uniek zijn. De artikelen gemaakt van de natuurlijk gekleurde stoffen zijn nergens anders te krijgen, met uitzondering dan in de winkel van Ut’z Bat’z. De producten worden daar in consignatie verkocht dat wil zeggen dat de vrouwen er alleen geld voor krijgen als iets ook werkelijk verkocht is. Zo helpen de beide groepen elkaar.

Na dit geweldige bezoek met demonstratie en lunch gingen we met de tuctuc naar San Pedro om vervolgens met de boot, in de regen, terug te gaan naar Panajachel waar we op bezoek gingen bij het restaurant van Karin, een vriendin van Francien en inmiddels ook van Femke. Hier hebben we heerlijk gegeten, lekker zitten kletsen en zijn uiteindelijk terecht gekomen in een hotel aan de overkant van het restaurant. Dat was heel handig voor deze ezel!

Woensdag zijn we met de chickenbus weer terug gegaan naar Chichi. Zoals inmiddels gebruikelijk is, is het schema veranderd. Om niet steeds te hoeven sjouwen besloten we eerst toch maar de spullen terug naar huis te brengen. Daarna was het doel een bezoek aan Quichel, het dorp waar de meeste vrouwen van de coöperatie Ut’z Bat’z vandaan komen. Een van hen heeft ons vanaf de winkel meegenomen naar haar dorp in de laadbak van een pick-up truck dat een gebruikelijk vervoersmiddel is naar de afgelegen dorpen waar geen bussen komen. Deze wijze van vervoer hadden we nog niet meegemaakt! Vanzelfsprekend wordt voor dit vervoer betaald, want alles in Guatemala draait om geld. De mensen proberen met van alles en nog wat een paar centen te verdienen. Zelfs lege colablikjes leveren geld op!

Nadat we van de grote weg afgereden waren naar het dorp, werd het ons wel duidelijk waarom deze pick-ups, vaak afgeladen vol gepropt met mensen en goederen, ingezet worden voor vervoer naar de dorpen. De wegen zijn niet meer dan grindpaden vol met kuilen, met bochten en steile klimmen, waar een gewone auto beslist niet tegenop kan. De grindpaden voerden ons langs enorme maïsvelden met smalle paden Via een dergelijk pad kom je bij de huisjes van de families. Nou huisjes, bij ons zou je zeggen een schuurtje met een dak van golfplaten. Ongelooflijk hoe primitief de mensen hier leven, hoewel ze elektriciteit en water hebben, maar ook een mobiel die zelfs in de meest afgelegen gebieden bereik heeft! Niet alle vrouwen waren op de hoogte van ons bezoek en waren echt verrast en blij ons te zien in hun dorp. Er werden stoelen aangerukt en drinken. De kindertjes waren aanvankelijk wat verlegen. Die hebben we blij kunnen maken met de kleurplaten en kleurtjes die oma Beers ons mee had gegeven. Een aantal vrouwen en hun dochters waren aan het weven en ook hier hebben we kunnen zien hoe goed ze de techniek beheersen. De kwaliteit van de stoffen wordt steeds beter. Femke en Lida moesten natuurlijk ook de Maya kleren aan voor de foto. Juliana gaf ons ook nog een rondleiding over hun terrein, want ze bezitten op zich wel een grote lap grond. Als ik het goed begrepen heb wel 4 ha. Het is vooral maïs wat ze verbouwen waar ze de tortilla’s van kunnen maken. Per persoon worden er ongeveer 15 tot 20 per dag verorberd. Het was echt heel indrukwekkend om te ervaren hoe deze mensen leven, bijna niets hebben en toch blij en vriendelijk zijn. Met de pick-up werden we weer teruggebracht.

Na ons bezoek zijn we terug gegaan naar Chichi en hebben de gallary bezocht van vrienden van Femke, de tweeling Miguel en Juan. Zij namen alle tijd om uitleg te geven over hun werk, hun technieken en over Guatemala in het algemeen. Zij waren ook erg nieuwsgierig naar het leven in Nederland. Ze maken mooie dingen en Femke dacht aan een mogelijke samenwerking met de winkel van Ut’z Bat’z. Krijgt vast een vervolg!

’s Avonds gegeten bij Ruth en met een privé-concert tot besluit. Felipe ging voor ons zingen en we eindigden met een gebed!!!!!

Donderdag en vrijdag zijn we de hele dag in de winkel geweest om te helpen met het opzetten van een goede registratie, een inventarisatie en het maken van een goed bestand voor de voorraad. Dit is nog een hele klus. Er zijn in Chichi veel activiteiten ter voorbereiding van Dia de los Santos, Allerheiligen, een van de belangrijkste feestdagen in Guatemala. Dit gaat gepaard met veel muziek (heel eentonig), om de haverklap vuurwerk (ook ’s morgens vroeg al om 4.00 uur!) en de nodige processies. Er worden het weekend veel toeristen verwacht vanwege de feesten. Het hotel van Don Carlos zit het hele weekend vol met Spanjaarden. Dus hopelijk ook veel klanten in de winkel. Gisteren kwamen er 3 Amerikaanse meisjes die voor onze begrippen voor een behoorlijke omzet zorgden. We hebben inmiddels wel ervaren dat alle steun voor de stichting in welke vorm ook heel hard nodig is. Deze lieve mensen verdienen echt een betere toekomst!

Felipe heeft vandaag speciaal voor ons een lunch bereid en dat is volgens Francien heel uitzonderlijk, want hij kookt anders nooit. Tijdens de lunch hebben we, voor zover het kan met onze beperkte kennis van Spaans en met hulp van Femke, gezellig kunnen kletsen. We zijn weer meer te weten gekomen over de geschiedenis van dit land. Tot zo ver weer.

Liefs van ons alle 3!